© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
«Emilia Perez» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Ζακ Οντιάρ, που κανείς δεν είχε δει πριν την πρεμιέρα της στις Κάννες, ούτε καν οι διανομείς απ’ όλο τον κόσμο που συνήθως τα βλέπουν όλα πριν από εμάς: Οι παραγωγοί τους έλεγαν «πληρώστε χωρίς να δείτε», σημάδι πως και οι ίδιοι ένιωθαν ανασφαλείς με το φιλμ, μέχρι φυσικά την πρεμιέρα του, όπου έγινε ο κακός χαμός καθώς το κοινό ενθουσιάστηκε με αυτό το αλμοδοβαρικό μιούζικαλ για έναν ισχυρό άνδρα του οργανωμένου εγκλήματος που επιθυμεί να… αλλάξει φύλο. Ακόμα «τραβάει» το θέμα, Φεστιβαλικά τουλάχιστον, και τι έχουμε εδώ; Καλοκουρδισμένη υστερία, πολλά τραγούδια και ξέφρενο ρυθμό στην, πραγματικά, τελευταία ταινία που θα περίμενε κανείς από τον σκηνοθέτη των «Ο χτύπος που σταμάτησε η καρδιά μου» και «Ένας προφήτης» – πονηρός ο Οντιάρ, θέλει πολύ ένα βραβείο στις Κάννες φέτος. Και θα το πάρει, σημειώστε το. Άλλωστε το ίδιο συμβαίνει λίγο – πολύ με τις ταινίες που αναζητούν λεφτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση: Αν συμπληρώνεις τα προαπαιτούμενα, ανταμείβεσαι.
Ένας Θεός βέβαια ξέρει ποια προαπαιτούμενα δεν εκπλήρωσε το «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου που είχε κοπεί από το διαγωνιστικό των Καννών πέρσι τέτοια εποχή. Ο Γιώργος όμως πήγε κατευθείαν την ταινία στη Βενετία και πήρε Χρυσό Λιοντάρι! Οπότε, σου λέει, ας τους σερβίρω τη νέα μου ταινία, που γύρισα στα πεταχτά, και είναι όσο στριφνή ήταν και ο «Κυνόδοντας», μιας και υπογράφεται – σεναριακά – από τον Ευθύμη Φιλίππου. Το «Kinds of happiness» είναι ένα τρίπτυχο που βαστά κάτι λιγότερο από τρεις ώρες, τρεις ταινίες σε μια δηλαδή, όλες πάνω στο ίδιο θέμα με τις «Άλπεις»: Η ανάγκη του να ανήκεις κάπου, και το κόστος αυτής της επιλογής. Παλιός καλός Λάνθιμος δηλαδή, αλλά με αμερικάνικο καστ: Έμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφόε και Τζέσι Πλέμονς συνιστούν το δυνατό καστ, η μινιμαλιστική φωτογραφία και το σαρκοβόρο χιούμορ κυριαρχούν. Αν δεν βρήκατε χιούμορ στον «Κυνόδοντα» (που κακώς, αλλά λέμε τώρα) τούτη η ταινία δεν είναι για εσάς.
Τέλος, χαρμόσυνο το reunion του Πολ Σρέντερ με τον Ρίτσαρντ Γκιρ, 44 χρόνια μετά το «American Gigolo». Η νέα τους ταινία, το «Oh, Canada!» βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Ράσελ Μπανκς, με τον Γκιρ να ενσαρκώνει έναν διάσημο ντοκιμαντερίστα που διανύει τις τελευταίες του μέρες. Στο πλευρό του, η Ούμα Θέρμαν που ενσαρκώνει τη σύζυγό του, και ο Σρέντερ στήνει μια αλληγορία πάνω στην αποδοχή της θνητότητας μας, καθώς ο ντοκιμαντερίστας αφηγείται τη ζωή του για τις ανάγκες ενός άλλου… ντοκιμαντέρ που γυρίζουν δύο πρώην μαθητές του. Η αφήγηση μπερδεμένη, αναζητά έναν τόνο που δεν βρίσκει ποτέ. Όμως υπάρχουν στιγμές τρυφερότητας και αληθινής έμπνευσης εδώ. Και όσο να ‘ναι, εκτιμάει έναν σκηνοθέτη που επιμένει να παίζει με τους δικούς του όρους. Δεν έχουν μείνει και πολλοί.
