© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ένας νέος Κόσμος που όμως μοιάζει να καταδυναστεύεται από τις αμαρτίες του δικού μας, ένα απροσδιόριστο μέλλον σε μια ταινία που, μας λέει από την αρχή πως αποτελεί μια παραβολή, και ένας αχαλίνωτος ρυθμός που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι μπροστά από το ρήγμα ενός κολοσσιαίου φράγματος που σκάει και σε παρασέρνει πριν προλάβεις να πάρεις χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει.
Το Megalopolis του Φράνσις Φορντ Κόπολα, η ταινία που ο σπουδαίος σκηνοθέτης γύρισε όπως ακριβώς ήθελε, με τα δικά του χρήματα, είναι ένα γιγαντιαία φιλόδοξο φιλμ που μπορεί ο τίτλος του να παραπέμπει στο Metropolis του ίδιου σκηνοθέτη, επί της ουσίας όμως είναι μια νέα ανάγνωση μιας άλλης δημιουργίας του Φριτς Λανγκ, του Δρ. Μαμπούζε, τον οποίο και τοποθετεί στο περιβάλλον μιας μεταμοντέρνας Αμερικής (Νέα Ρώμη την αποκαλούν εδώ), όπου δύο ισχυρές προσωπικότητες, ένας αρχιτέκτονας με την ικανότητα να σταματά τον χρόνο (Άνταμ Ντράιβερ) και ο δήμαρχος της Μητρόπολης (Τζιανκάρλο Εσποζίτο) συγκρούονται μετωπικά για το μέλλον της.
Σαν όπερα που τρέχει με χίλια, σε ένα όχημα που διαρκώς αυτοσαρκάζεται δραματουργικά και δεν φοβάται ούτε τη χοντροκομμένη φάρσα ούτε τους καμποτινισμούς, με ερμηνείες που μοιάζουν να γνωρίζουν το punchline ενός αστείου που αγνοούμε, το Megalopolis μας υπενθυμίζει πως το Μεγάλο Σινεμά δεν κρίνεται ούτε από τα αστεράκια των κριτικών, ούτε από τα εισιτήρια. Γιατί κανείς από τους θεατές στις χθεσινές προβολές του δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτή την ταινία που και μόνο δια του γεγονότος της ύπαρξης της ξεπερνά ό,τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Γιατί ο Κόπολα είναι ο ίδιος ο Καίσαρας της ταινίας του, επενδύοντας στο όραμα ενός Κινηματογράφου που ακόμα δεν υπάρχει, και ενός κοινού που παραμένει ανεκπαίδευτο…
