Η ιστορία γνωστή στους αρρωστάκηδες σινεφίλ: Είναι καλοκαίρι του 1975 και ο Ρότζερ Κόρμαν πάει στο σινεμά για να δει το “Jaws” του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Βγαίνει σοκαρισμένος, όχι από τη μαστοριά της ταινίας αλλά επειδή συνειδητοποιεί πως τα μεγάλα στούντιο αποφάσισαν να κόψουν τις ντροπές και να επενδύσουν σοβαρά λεφτά (αγκαζάροντας εξίσου σοβαρά ταλέντα) στο σινεμά που μέχρι τότε αποκαλούσαν «δευτέρας κατηγορίας». Και ναι, η αρχή του τέλους του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά ξεκινάει από’ κει, όμως αυτό δεν κλόνισε και τόσο την καριέρα του παραγωγού Ρότζερ Κόρμαν, που θα παρέμενε δραστήριος μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του, κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα: γυρίζοντας b-movies που έφερναν πάντα πίσω τα λεφτά τους, επικεντρωμένα πάντα στα απαραίτητα εκείνα συστατικά που καθιστούν κάθε b-movie αξιέπαινο: λίγο σεξ και αρκετή βία. Έζησε επίσης αρκετά για να δει τους πιτσιρικάδες που μαθήτευσαν δίπλα του να θριαμβεύουν. Μάρτιν Σκορσέζε, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Τζέιμς Κάμερον, Ρον Χάουαρντ, Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, Τζόναθαν Ντεμ, Μόντε Χέλμαν, Τζακ Νίκολσον, Πίτερ Φόντα, Ντένις Χόπερ, Μπρους Ντερν…
Τα 60s ήταν η χρυσή εποχή του: Το νεανικό κοινό ενδιαφερόταν ελάχιστα για τις μεγάλες παραγωγές των στούντιο, που είχαν «μείνει» στην προηγούμενη δεκαετία και γύριζαν ακόμα μεγαλεπίβολα ιστορικά έπη και φανταχτερά μιούζικαλ, σαν την «Κλεοπάτρα» και το «Hello Dolly», η εμπορική συντριβή των οποίων έσκασε σαν βόμβα στην αγορά, υποχρεώνοντας μάλιστα την Paramount να υποκύψει στην προσφορά της πολυεθνικής Gulf & Western και να γίνει το πρώτο μεγάλο στούντιο που πλέον αποτελεί παράρτημα ενός μεγαλύτερου οργανισμού (θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα, ένα προς ένα). Το πρόβλημα όμως ήταν πως ούτε οι νέοι ιδιοκτήτες ήξεραν πως να φέρουν ξανά τον κόσμο στα σινεμά – μιας και είχαν ελάχιστη σχέση με αυτό. Ο Ρότζερ Κόρμαν όμως ήξερε. Με επιμονή γνήσιου πρωτοπόρου, ο Κόρμαν έστησε μια αυτοκρατορία, γυρίζοντας γρήγορα, και με ελάχιστα λεφτά, ταινίες συναρπαστικές, με ένα θέαμα που κανένα στούντιο δεν προσέφερε, και σκηνοθετημένα από νεαρούς, «άβγαλτούς» αλλά και πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες που τους διάλεγε με προσοχή και τους υπενθύμιζε πως οι ταινίες τους έπρεπε να έχουν «ένα μεγάλο κυνηγητό στη μέση, μια μεγάλη έκρηξη στο τέλος, και αρκετό σεξ ενδιαμέσως».
Κι όμως, ο ίδιος δεν ήταν δίχως καλλιτεχνικές ευαισθησίες: Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το αμερικάνικο κοινό έμαθε τον Μπέργκμαν, τον Φελίνι και τον Χέρτζοκ χάρη στον Ρότζερ Κόρμαν, αφού αυτός ήταν και ο διανομέας των ταινιών τους στις ΗΠΑ. Ως σκηνοθέτης δε, υπέγραψε και κάποια αριστουργήματα του Φανταστικού, γεμάτα λυρισμό και χάρη, όπως συνέβη στη σειρά ταινιών του βασισμένες σε διηγήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε – ταινίες που παραμένουν αξεπέραστες μέχρι σήμερα.
