© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ενώ οι δείκτες των εισιτηρίων πέφτουν ασταμάτητα, οι διανομείς επιμένουν να κυκλοφορούν οκτώ, εννιά, μέχρι και δέκα ταινίες την εβδομάδα. Λίγα μένουν όρθια μέσα σε αυτό τον χαμό και, το χειρότερο, κάποιες πραγματικά αξιόλογες ταινίες αδυνατούν να βρουν το κοινό τους. Κανείς δεν κερδίζει απ’ αυτή την τακτική, το έχουμε γράψει πολλάκις, αλλά ποιος μας ακούει.
Αυτό που ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο για μένα όμως ήταν η νέα ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, Οι Αντίπαλοι, βασικά επειδή… μου άρεσε. Η τελευταία του δουλειά που εκτίμησα ήταν το “Είμαι ο έρωτας”, για να καταλάβετε. Εδώ η Ζεντάγια ενσαρκώνει την Τες, μια προπονήτρια τένις που προπονεί αποκλειστικά τον άντρα της, μέγα πρωταθλητή του σπορ που όμως αδυνατεί να σταυρώσει νίκη εδώ και καιρό. Έτσι, σχεδόν σατανικά θα έλεγε κανείς, η Τες στήνει ένα μεγάλο αγώνα με αντίπαλο έναν επίσης μεγάλο τενίστα που τυγχάνει πρώην κολλητός του συζύγου της – και πρώην (σκέτο) δικό της. Σου λέει, αυτό θα τον επαναφέρει στην τάξη! Με διαρκή flash back, που θυμίζουν τα σερβίς ενός τενίστα έτσι όπως καλούμεθα να παρακολουθούμε διαρκώς το μπαλάκι της αφήγησης, ο Ιταλός σκηνοθέτης φτιάχνει μια, τελικά, περίπλοκη αθλητική ταινία, που ενδιαφέρεται εξίσου για όσα συμβαίνουν εκτός γηπέδου, και καταγράφει το βαθύ αποτύπωμα του χρόνου και στους τρεις (καλογραμμένους) χαρακτήρες. Η μουσική του Τρεντ Ρέζνορ, φυσικά, βοηθάει.
Την ίδια στιγμή, στο Ζωντανό Πνεύμα, που αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της Πορτογαλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, παρακολουθούμε την εννιάχρονη Σαλομέ καθώς επιστρέφει στο οικογενειακό της χωριό για τις καλοκαιρινές διακοπές, μέχρι που, άξαφνα, η γιαγιά της πεθαίνει. α το καλοκαίρι. Κι εκείνη, μοιάζει να στοιχειώνεται από το πνεύμα εκείνης που θεωρούνταν μάγισσα. Όμως αυτό εδώ δεν είναι ένα αιματοβαμμένο θρίλερ, αλλά ένα δράμα χαρακτήρων, και μάλιστα με αρκετό χιούμορ (δεν υπάρχει μόνο η Μαύρη Μαγεία άλλωστε), αλλά και βάθος σκέψης. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Άλβες Μέιρα που χειρίζεται το θέμα της επιδέξια (ελάχιστες οι φάλτσες στιγμές) για να οδηγήσει το στόρι σε ένα μεγαλοπρεπές, όσο και δυναμικό φινάλε. Ναι, επιτέλους μια Ευρωπαϊκή, Φεστιβαλική ταινία με αληθινό φινάλε, καιρό είχαμε να δούμε κάτι τέτοιο.
Στην ιστοσελίδα της Ναυτεμπορικής θα βρείτε, το ερχόμενο Σάββατο, την κριτική μας για το φιλμ τρόμου Μην ανοίξεις την πόρτα, των αδελφών Κάρπα, γνωστών και ως Unboxholics. Ο λόγος είναι ένας: Θέλαμε να το δούμε σε ένα γεμάτο σινεμά, με κόσμο. Έχουμε μεγάλη περιέργεια.
