Μονάχα ένας Ιταλός θα μπορούσε να σκηνοθετήσει μια ταινία σαν το «Εγώ, ο Καπετάνιος», το νέο διαμάντι του Ματέο Γκαρόνε (βραβευμένος στο Φεστιβάλ Βενετίας για τη σκηνοθεσία του φιλμ), που καταπιάνεται με μια ιστορία Σενεγαλέζων μεταναστών, καθώς παίρνουν το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι προς την Ευρώπη, μια Ευρώπη που φαντάζει σ’ αυτούς παραμυθένια, πολύ μακριά από την πραγματικότητα που τους περιμένει εκεί – αν βέβαια κατορθώσουν να φτάσουν μέχρι τις ακτές της. Γιατί η ταινία του Γκαρόνε καταγράφει το εφιαλτικό τους ταξίδι, σε έναν καμβά επικών διαστάσεων, καθώς η πορεία τους μοιάζει εδώ με αφήγημα Ομηρικό. Αναρωτιούνται κάποιοι σήμερα για το αν ένας «Δυτικός» σκηνοθέτης μπορεί να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία (λες και τίθενται τέτοια ζητήματα από ανθρώπους σοβαρούς), όμως ο Γκαρόνε, είπαμε, είναι Ιταλός. Που θα πει, φορέας της Νεορεαλιστικής κληρονομιάς του Βιτόριο Ντε Σίκα, του Ρομπέρτο Ροσελίνι, του Τσεζάρε Σαβατίνι. Και από αυτή την αφετηρία ξεκινά σε αυτό το συγκινητικό φιλμ, που ακόμα κι όταν γέρνει προς την καλλιέπεια, το κάνει δίχως ποτέ να ξεστρατίζει από τη ρότα του, ισορροπώντας εν τέλει αξιοθαύμαστα ανάμεσα στην σωτηρία του παραμυθιού και την πικρή πραγματικότητα – μέχρι να φτάσουμε στο συνταρακτικό του φινάλε. Σινεμά μεγάλων συναισθημάτων.
Παράξενος, βρώμικος και αγριεμένα ερωτικός, ο «Ματωμένος δεσμός» ξεκινά από το ερωτικό σμίξιμο της Λου (που εργάζεται στο τοπικό γυμναστήριο) και της Τζάκι, μιας μπόντι-μπίλντερ που ταξιδεύει προς το Λας Βέγκας διεκδικώντας την πρωτιά σε έναν αθλητικό διαγωνισμό. Ό,τι αρχίζει ωραία όμως, τελειώνει με φόνο: Φανταστείτε τους Κοέν να ξαναγράφουν το «Natural born killers» και έχετε μια ιδέα για το πως (και προς τα που) κινείται αυτό το εντυπωσιακά κινηματογραφημένο και κατασκότεινο δράμα που όμως πλησιάζει το θέμα του με έναν διασκεδαστικό – και άκρως σαρκαστικό – αμοραλισμό, ενώ βοηθούν και οι ερμηνείες: Η Κρίστεν Στιούαρτ είναι για άλλη μια φορά εντυπωσιακή σε έναν «κουνημένο» ρόλο, η κορμοστασιά της Τζίνα Μαλόουν είναι ο μισός χαρακτήρας του φιλμ, ενώ ο Εντ Χάρις ανεβάζει λίγους πόντους πάνω το όλο εγχείρημα, επειδή μπορεί.
Στο μεταξύ η πιο ανάλαφρη και ψυχαγωγική πρόταση έρχεται από τη Γερμανία, με το «Ένα για το δρόμο» του Μάρκους Γκόλερ, όπου ένας εύθυμος νέος χάνει την άδεια του αυτοκινήτου του όταν τον τσιμπάνε μεθυσμένο, και υποχρεώνεται να παρακολουθήσει μια σειρά σεμιναρίων για αλκοολικούς. Ναι, ξέρω πως το θέμα δεν προϊδεάζει για κάτι ευχάριστο, κι όμως πρόκειται για μια κοινωνική κομεντί στημένη και γυρισμένη για μεγάλες αίθουσες και ευρύ κοινό, δίχως αυτό να σημαίνει πως οι όποιες εκπτώσεις γίνονται εις βάρος του θέματος της. Αντιθέτως, όλα εδώ είναι θαρρείς αλφαδιασμένα και χρονομετρημένα με μεγάλη προσοχή – όπως θα συνέβαινε δηλαδή σε ένα ανάλογο αμερικάνικο φιλμ του είδους. Αν και ελάχιστα θα λειτουργούσαν όλα αυτά δίχως την παρουσία του χαρισματικού Φρέντερικ Λάου που δίνει ρέστα στον πρώτο ρόλο.
