© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η 6χρονη Κλιό είναι πολύ μικρή για να θυμάται τη μητέρα της, που έχασε πολύ νωρίς. Ο καλόκαρδος πατέρας δουλεύει διαρκώς, το κενό όμως καλύπτει επαρκώς η Γκλόρια, η Σενεγαλέζα νταντά που στέκεται δίπλα της κάθε στιγμή. Είναι η μόνη «μαμά» που γνωρίζει το παιδί, μέχρι που ένας άλλος θάνατος θα υποχρεώσει τη Γκλόρια να επιστρέψει στον τόπο της, όπου όμως θα περιμένει την Κλιό για τις διακοπές του καλοκαιριού – τις τελευταίες που θα περάσουν μαζί. Είναι εντυπωσιακό πόσα καθρεφτίζονται πάνω σ’ αυτή τη σχέση, που η σκηνοθέτιδα Μαρί Αματσουκελί υφαίνει με μεγάλη ευαισθησία, «σπάζοντας» την αφήγηση με animation διαλλείματα που μετατρέπουν την ιστορία σε μια γλυκόπικρη παραβολή πάνω στον αποχωρισμό – με εμφανή τα σχόλια πάνω στο αποικιοκρατικό παρελθόν του Δυτικού κόσμου που όμως δεν καλύπτουν ποτέ το δράμα του «Μαμά Γκλόρια», της καλύτερης ταινίας της εβδομάδας. Απολύτως συγκλονιστική η 6χρονη Λουίζ Μορί-Πανζανί – από την εποχή της «Μικρής Πονέτ» είχαμε να απολαύσουμε ερμηνεία τέτοιου επιπέδου από μικρό παιδί.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο», διαδραματίζεται στην επαρχεία της Ανατολικής Γερμανίας το 1990, και καταγράφει την ακραία ερωτική σχέση της νεαρής Μαρί και του πολύ μεγαλύτερου της αγρότη που ζει μόνος στην περιοχή. Σημειώστε πως η Μαρί συζεί με το αγόρι της, στη σοφίτα του πατρικού του (με την οικογένεια του από κάτω). Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πυλώνες (ο αγρότης είναι ο μόνος που φαίνεται να δυσανασχετεί με την επανένωση της χώρας), το φιλμ αποτυπώνει τους κραδασμούς μιας Γερμανίας που ενώνεται βιαστικά, μέσω μιας ανεπαίσθητης σημειολογικής αντίστιξης που έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα καθώς αυτό που σου μένει περισσότερο είναι ο έντονος ερωτισμός του φιλμ – εκτός κι αν τον διαβάσουμε με πολιτικούς όρους, όπως ο Μάρκο Μπελόκιο του «Ο διάβολος στο κορμί της».
Σε ελληνικό τερέν, τo εμφατικά εσωστρεφές «Tranzit» του Κάρλου Ζωναρά βλέπει τον δημιουργό του «Μπιγκ Χιτ» να ξαναδιαβάζει την Αρχαία Τραγωδία σε μελλοντολογικά άνυδρο ασπρόμαυρο, εξερευνώντας παράλληλα το βαθιά υπαρξιακό σινεμά που υπηρέτησαν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι των 60s, καθώς Πατέρας και Γιος συναντιούνται στο Tranzit, εκεί όπου οι νεκροί καλούνται να αποφασίσουν αν θα αποδεχτούν τη διαδικασία αποϋλοποίησής τους ή θα παραμείνουν αιωνίως μετέωροι. Την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης ρίχνει κλεφτές ματιές στο αταξινόμητο ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του ’80, ενώ ο Δημήτρης Πουλικάκος προσθέτει μια ακόμα σπουδαία εμφάνιση στη φιλμογραφία του. Θα ζορίσει κόσμο, αλλά και λόγο ύπαρξης έχει, και αποτύπωμα αφήνει.
