Η νέα ταινία του Τοντ Χέινς σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κωμωδία, όμως υπάρχει μια φλέβα καυστικού χιούμορ που διαπερνά όλο το «May December». Το φιλμ εμπνέεται από την αληθινή ιστορία της Μέρι Κέι Λετουρνό, που το 1997 καταδικάστηκε για την αποπλάνηση του 13χρονου μαθητή της, Βίλι Φουαλάου. Ο Χέινς εξερευνά μια παρόμοια υπόθεση, όμως προσθέτει έναν παρατηρητή: Όλα εδώ ξεκινούν από μια ανερχόμενη σταρ, την Ελίζαμπεθ, που για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής παραγωγής τύπου «true crime» αναλαμβάνει να ενσαρκώσει την Γκρέισι, που στην παρούσα φάση της ζωής της, απολαμβάνει τον γάμο της με τον 36χρονο Τζο, τον παλιό μαθητή, τωρινό σύζυγο, και πατέρα δυο παιδιών της. Ο θόρυβος του γιγαντιαίου σκανδάλου 23 χρόνια μετά (ερωτεύτηκαν όταν εκείνος ήταν δεκατριών), έχει κοπάσει, και η σχέση τους δείχνει ιδανική όταν η Ελίζαμπεθ φτάνει στο σπιτικό τους για να περάσει λίγο καιρό μαζί τους – ξέρετε, «για τις ανάγκες του ρόλου». Όμως οι ρωγμές στη σχέση τους είναι ήδη εμφανείς, και η παρουσία της εκεί πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν νομοτελειακά στη σύγκρουση. Η Τζούλιαν Μουρ, αγαπημένη πρωταγωνίστρια του Χέινς, πότε υπερτονίζει και πότε ακυρώνει την εύθραυστη φύση της Γκρέις, η δε Νάταλι Πόρτμαν ως Ελίζαμπεθ, μοιάζει να κουβαλά στην πλάτη της το σχόλιο του σκηνοθέτη για τη σαρκοβόρα βιομηχανία του θεάματος, η αποκάλυψη όμως είναι ο Τσαρλς Μέλτον ως Τζο που υποχρεώθηκε να πάει κατευθείαν από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή, χωρίς να έχει ζήσει ίχνος νεανικής ανεμελιάς. Τι να του πούμε εμείς.
Είναι πάντα τόσο προσεκτικός ο Κόρε-Έντα όταν πλησιάζει τους ήρωες του που, πολύ συχνά, είναι παιδιά, όπως συμβαίνει με «Το τέρας», βραβευμένο στις Κάννες για το σενάριο του. Την ίδια στιγμή όμως που η αφήγηση του χαρακτηρίζεται από μια λεπτότητα ικανή να φρενάρει θύελλα, οι ίδιοι οι ήρωες του αντιδρούν όπως εμείς: Θυμώνουν, ραγίζουν, κάνουν λάθη. Γιατί ο μικρός Μινάτο κατηγορεί το δάσκαλο του για βίαιη συμπεριφορά; Γιατί το σχολείο αδιαφορεί; Ποια η σχέση του παιδιού με το συμμαθητή του Χοσικάουα, τον «εξόριστο» του τμήματος που «συμπεριφέρεται σαν κορίτσι»; Ποιος είναι το «τέρας» εδώ; Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι τα παιδιά; Ο Κόρε-Έντα θα επιστρέψει ξανά και ξανά στα ίδια γεγονότα, κάθε φορά μέσα από την οπτική ενός διαφορετικού κεντρικού χαρακτήρα, μέχρι να «λοκάρει» στον Μινάτο, ολοκληρώνοντας ένα προσεκτικά καταστρωμένο μωσαϊκό που έρχεται να «δέσει» στο τελευταίο πλάνο του, όχι όμως επειδή θέλει, έτσι απλά, να μας ιντριγκάρει καθώς, πίσω από αυτές τις αφηγήσεις αναδύεται η πανανθρώπινη ματιά του.
Στο ελληνικό σινεμά, ο Νίκος, σκηνοθέτης και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ταξιδεύει για την ορκωμοσία του παρέα με τον ηλικιωμένο πατέρα του, ακριβώς όπως τον είχε συνοδεύσει στα 18 του εκείνος, τότε που ο Νίκος ταξίδευε για τη συμπρωτεύουσα ως φοιτητής. Αυτά στην «Εξέλιξη» του Περικλή Χούρσογλου, εδώ σε μεγάλη φόρμα, που πατά πάνω στην αυτοβιογραφική φύση του σεναρίου για να στήσει ένα λεπτοδουλεμένο, τρυφερό αφήγημα, με αναπάντεχο χιούμορ και συγκινήσεις, με σπουδαίες ερμηνείες από τον Αλέξανδρο Λογοθέτη και τον Βασίλη Κολοβό.
Τέλος, οι εξαιρετικές «Τέσσερις κόρες» της Καουτέρ Μπεν Ανιά αναδομούν την σπαρακτική ιστορία της Όλφα, μητέρας τεσσάρων κοριτσιών από την Τυνησία που μια μέρα είδε τις δύο μεγαλύτερες κόρες της να εξαφανίζονται για να ενταχθούν στον ISIS. Το ανεκπλήρωτο κενό καθώς και άλλα κομβικά οικογενειακά πρόσωπα ξαναζωντανεύουν επαγγελματίες ηθοποιοί, με πολλά δάνεια από το Ιρανικό σινεμά του Κιαροστάμι («Close up») και του Μαχμαλμπάφ («Μια στιγμή αθωότητας»), σε ένα φιλμ που μαγικά υφαίνει την τεκμηρίωση με τη μυθοπλασία, το σχόλιο με το συναίσθημα, αντιπροτείνοντας ένα σινεμά που μοιάζει να χάνεται.
