Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να πλάθει ιστορίες, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την εμπειρία του φαγητού – από την «Οδύσσεια» και την «Ιλιάδα», μέχρι σήμερα. Και φυσικά, στο σινεμά δεν αρκεί να παρακολουθείς μονάχα την τελετουργική προετοιμασία του, ή το στρώσιμο του μεσημεριανού τραπεζιού:
Πρέπει να βλέπεις και τις αντιδράσεις κάποιου που τρώει. Διαβάζω σε ξένες κριτικές του απολαυστικού «Στη φωτιά» του Γαλλο-βιετναμέζου Τραν Αν Χουνγκ πως η ταινία ενδεχομένως να κερδίσει ένα μεγαλύτερης ηλικίας κοινό, όμως τη στιγμή που μιλάμε, τα πιο δημοφιλή βίντεο στο Youtube είναι αυτά όπου οι χρήστες καταγράφουν τις αντιδράσεις τους απέναντι σε ένα άγνωστο τραγούδι – ή ένα άγνωστο πιάτο. Πολλοί πιστεύουν πως η αυξανόμενη δημοτικότητα τους αποτελεί σημάδι πολιτιστικής παρακμής, πως χρειαζόμαστε άλλους να μας πουν πως να αισθανθούμε, όμως διαθέτουν ένα μεγάλο ατού καθώς μας φέρνουν, με τον τρόπο τους, πιο κοντά στην αναπαράσταση μιας αλήθειας: Προσπαθήστε να θυμηθείτε την πρώτη φορά που δοκιμάσατε κάτι «ιδιαίτερο», όπως την κουζίνα μιας άλλης, μακρινής χώρας, για παράδειγμα. Τι υπάρχει σε αυτή την ανάμνηση; Μονάχα η αίσθηση της γεύσης; Ή μήπως και κάτι βαθύτερο, κάτι δύσκολο να καταγραφεί σε χαρτί; Στη «Γιορτή της Μπαμπέτ», μια ταινία με την οποία το «Στη φωτιά» συγκρίνεται αρκετά συχνά, όλα περιστρέφονται γύρω από ένα γεύμα: οι προτεστάντισσες καλόγριες, θεωρώντας την υψηλή κουζίνα «αμαρτωλή», θα προτρέψουν τα υπόλοιπα μέλη της Εκκλησίας να μην εκφέρουν καμιά άποψη για τα φαγητά αλλά να μείνουν όσο το δυνατόν ανέκφραστοι. Έλα όμως που οι γεύσεις τους συναρπάζουν τόσο που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους. Στην ταινία του Τραν Αν Χουνγκ πάλι, οι παρασκευές και τα γεύματα είναι αδιάκοπα: Η Ζιλιέτ Μπινός είναι η σπουδαία μαγείρισσα του γκουρμέ γαιοκτήμονα Ντοντέν Μπουφάν (Μπενουά Μαζιμέλ), και μαζί συνθέτουν μια συμφωνία γεύσης και ενός σχεδόν ονειρικού τρόπου ζωής. Την ίδια στιγμή, κάθε πιάτο και καημός: Εκείνος τη θέλει γυναίκα του. Εκείνη αναρωτιέται γιατί. Και η ολοκληρωτική απουσία μουσικής υπόκρουσης (ιδιοφυής σκηνοθετική επιλογή!) μετατρέπει το φιλμ σε μια συμφωνία κουζινικών που κλυδωνίζονται, και ουρανίσκων που ερεθίζονται, συμφωνία που κοπάζει μονάχα για να αναδείξει τελετουργικά μια εξαίσια ιστορία αγάπης – ίσως την καλύτερη της φετινής χρονιάς.
Λίγο με άγγιξαν οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας, αν και η ερμηνεία της Χίλαρι Σουάνγκ στο «Μια μητέρα εκδικείται» (αλήθεια τι τίτλος είναι αυτός;) είναι ομολογουμένως συγκλονιστική – κρίμα που βρίσκεται φυτεμένη σε ένα εντελώς μπανάλ αστυνομικό θρίλερ όπου οι «εκπλήξεις» στο σενάριο είναι πιο αναμενόμενες κι απ’ το ηλιοβασίλεμα. Ολοκληρωτικά αδιάφορο επίσης με άφησε το «The Marvels» αλλά οι ταινίες της Marvel έχουν πάψει να έχουν ενδιαφέρον εδώ και μια δεκαετία, οπότε καμιά έκπληξη εδώ.
