Τίποτα πιο συγκινητικό από μια «τραγική» μάνα, αν και η Αλεξάντρα Λαμί, πρωταγωνίστρια στο Γαλλικό φιλμ «Το βιβλίο των θαυμάτων», δε σε αφήνει ποτέ να την κοιτάξεις ως τέτοια, σε ένα εύπεπτο και, παρά το θέμα του (ένα μικρό παιδί σε κώμα, μια μάνα που «εκπληρώνει» τις ευχές του), μάλλον ελαφρύ. Το πιάνω από την αρχή: H Θέλμα εργάζεται σκληρά για να μεγαλώσει το μοναχοπαίδι της. Είναι ανεξάρτητη, δυναμική και αρκετά περήφανη (δεν ενημέρωσε ποτέ τον παντρεμένο σύντροφο της για την εγκυμοσύνη της – και αυτός ζει πλέον μακριά). Μέχρι που, μια μέρα, συμβαίνει το μοιραίο: Ένα ατύχημα αφήνει το γιο της σε κώμα. Όσο το παιδί είναι στο νοσοκομείο, εκείνη βρίσκει το ημερολόγιο του και ανακαλύπτει μια λίστα: Τα δέκα πράγματα που ήθελε να πραγματοποιήσει το παιδί «πριν από το τέλος του κόσμου». Και αποφασίζει να εκπληρώσει μία προς μία τις επιθυμίες του, σκεπτόμενη πως, όσο εκείνη θα προσπαθεί, ο γιος της θα καλυτερεύει. Είναι μια ιστορία συγκινητική, δοσμένη όπως είπα με μια δόση ελαφράδας (οι ταξικές προσλαμβάνουσες της ηρωίδας και οι συγκρούσεις της με τα αφεντικά δεν «καπελώνουν» ποτέ το δράμα), και με έντονα γλυκερή μουσική υπόκρουση που «μαλακώνει» ακόμη περισσότερο τις αιχμές. Ταυτόχρονα όμως διαθέτει μια ειλικρινή ευαισθησία, κάτι που υπογραμμίζεται από την ερμηνεία της Αλεξάντρα Λαμί που, ως Θέλμα, παίρνει στους ώμους της το δράμα και το εκτοξεύει πέρα από τα όρια της ίδιας της ταινίας.
Σε εντελώς ενήλικους τόνους, το ρουμάνικο (και βραβευμένο για τη σκηνοθεσία του στις Κάννες) «Ράδιο Μέτρονομ» διαδραματίζεται στο Βουκουρέστι του 1972. Εκεί, η δεκαεπτάχρονη Άννα ονειρεύεται την αγάπη και την ελευθερία, ενώ ανακαλύπτει ότι ο φίλος της θα φύγει οριστικά από τη χώρα σε λίγες μέρες. Η καρδιά της ραγίζει, αλλά έχει ένα τελευταίο βράδυ μαζί του πριν τον αποχαιρετισμό. Το ίδιο βράδυ όμως, που λαμβάνει χώρα κρυφά, στο διαμέρισμα ενός κοριτσιού, καθώς γλεντάνε με την παρέα της, αποφασίζουν να στείλουν ένα γράμμα στο Metronom, το μουσικό πρόγραμμα που μεταδίδει το Radio Free Europe παράνομα στη Ρουμανία. Τότε είναι που φτάνει στο κατώφλι τους η Σεκουριτάτε, η μυστική αστυνομία του Τσαουσέσκου. Γιατί το rock’n’roll είναι «απαγορευμένη» μουσική, και ξαφνικά η Άννα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Με τη μεγάλη τέχνη του ρεαλισμού καταπιάνεται ο Αλεξάντερ Μπελκ, καθώς αποδίδει με νοσταλγική πιστότητα το κλίμα της εποχής, συντηρώντας παράλληλα ένα υπόγειο σασπένς που διογκώνεται σταθερά μέχρι τη μεγάλη δραματική σύγκρουση που μας περιμένει λίγο πριν το τέλος – παράλληλα όμως έχω την αίσθηση πως γίνεται κάπως απλοϊκός στην καταγγελτική ρητορεία του.
Θα λέγαμε πως η απλοϊκότητα είναι και η αρετή του «Οι αναλώσιμοι 4», με Σιλβέστερ Σταλόνε (προσοχή – ο ρόλος του είναι μικρός), Τζόναθαν Στέιθαμ, 50 cent, Ντολφ Λούντγκρεν και Άντι Γκαρσία, αλλά ειλικρινά, το τελικό αποτέλεσμα με το ζόρι θυμίζει ταινία: Η μια σκηνή διαδέχεται βιαστικά την άλλη και η φτήνια των ψηφιακών ειδικών εφέ είναι πραγματικά εξοργιστική. Γυρισμένο λέει, κατά μεγάλο ποσοστό, στη Θεσσαλονίκη. Πάντως αν ψάχνετε «καλλιτεχνική» εναλλακτική, προσοχή στα ηχηρά ονόματα: «Κάρμεν» λέγεται η ταινία του φημισμένου χορογράφου Μπενζαμέν Μιλπιέ που κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο σινεμά με μια σύγχρονη Κάρμεν στα σύνορα Μεξικού – Αμερικής, με Πολ Μεσκάλ και Μελίδα Μπαρέρα, και είναι ό,τι πιο μπανάλ και φάλτσο έχω δει πάνω στο μύθο του Μπιζε, ένας φλου-αρτιστίκ συγκερασμός ετερόκλητων στοιχείων (κακόγουστη ελεγειακή μουσική, χαμίνια που στοχάζονται σαν φιλόσοφοι, συμβολισμοί πρώτης δημοτικού) που προκαλεί γέλιο.
