«Ο εχθρός δίπλα μου», δηλαδή στο διπλανό κτήμα, σε μια ταινία που διαδραματίζεται στη μακρινή επαρχεία – για την ακρίβεια, σε ένα χωριό στην ενδοχώρα της Ισπανικής Γαλικίας, εκεί όπου η σιωπή είναι αδιάκοπη, και κάποιες φορές, ανησυχητική. Ιδιαιτέρως αν προβάλεις σθεναρή αντίσταση στα σχέδια των «από πάνω» για ένα αιολικό πάρκο, όπως κάνουν η Όλγκα και ο Βενσάν, ένα ζευγάρι Γάλλων που ζει εδώ και κάποια χρόνια στην περιοχή. Είναι «ξένοι» σε ξένο τόπο, αλλά όσο δεν ενοχλούσαν κανέναν, κανείς δεν τους έδινε σημασία – έπιναν και ένα ποτό με τους ντόπιους δηλαδή. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχει κάτι το βαθιά αρρωστημένο στην ατμόσφαιρα, λες και ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Σορογκόγιεν εμπνέεται από το σινεμά τρόμου που παρουσίασε, με τα πιο πορφυρά χρώματα, τη σκοτεινή όψη της επαρχίας, από τον Τζον Μπούρμαν του «Όταν ξέσπασε η βία» του 1972, και τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» του Τομπ Χούπερ το 1974, μέχρι το σπουδαίο «Calvaire» του Φαμπρίς Ντε Βάις το 2004. Ο Σορογκόγιεν πάντως παίρνει τον χρόνο του – και αυτό βοηθά την ταινία να «ανασάνει», επιτρέποντας στο σασπένς να τρυπώσει κάτω από το δέρμα μας, ακόμα και όταν, μια δραματική εξέλιξη ακριβώς στα μισά της ταινίας, αλλάζει όλες τις ισορροπίες του δράματος.
Πέραν τούτου έχουμε την κλασσική γαλλική κωμωδία της εβδομάδος («Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος» – μα πόσες ταινίες γυρίσει το χρόνο ο Κριστιάν Κλαβιέ;) και άλλη μια τουριστική κομεντί («I love Greece» με Στέλιο Μάινα και Στέισι Μάρτιν – ευδοκιμεί το είδος λόγω ΕΚΟΜΕ), που θα πει, προτιμότερος ο Πίτερ Ουστίνοφ ως Ηρακλής Πουαρό στο «Δυο εγκλήματα κάτω από τον ήλιο» με Τζέιν Μπίρκιν, Μάγκι Σμιθ και Νταιάνα Ριγκ. Όχι στα υψηλά στάνταρ του «Έγκλημα στο Νείλο», (είχε γράψει και καλύτερα μυστήρια η Άγκαθα Κρίστι) αλλά σίγουρα προτιμότερο από την αντίστοιχη εκδοχή του Κένεθ Μπράνα! Βγαίνει και το «Sweet movie» του Ντούσαν Μακαβέγιεφ, αλλά επειδή δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή, συνιστώ προσοχή στην κόπια.
