Εννέα ταινίες κάνουν την έξοδο τους αυτή την Πέμπτη. Μπορεί δηλαδή ο κινηματογράφος να μην έχει ακόμα μπει για τα καλά στη ζωή μας (οι ειδικοί λένε πως χρειαζόμαστε ακόμα πέντε χρόνια για να ζήσουμε κινηματογραφικά νούμερα της προ-covid εποχής), το σύστημα της Ελληνικής διανομής όμως δείχνει να μην καταλαβαίνει από τέτοια. Θα μου πείτε, κάποιες ταινίες υποχρεώνονται να κάνουν «υποχρεωτική έξοδο», καθώς βγαίνουν ταυτόχρονα σε όλη τη Δυτική αγορά, όπως το «Στοιχειωμένο αρχοντικό», ταινία που βασίζεται σε μια… ατραξιόν της Disneyland (εκεί έκανε και την παγκόσμια πρεμιέρα της, πριν δυο βδομάδες). Είναι το καστ που κάνει τη διαφορά: Ντάνι Ντε Βίτο, Γουινόνα Ράιντερ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Όουεν Γουίλσον και Ροσάριο Ντόσον, φέρνουν τα ταλέντα τους σε μια ταινία «συνταγής», απ’ αυτές που γυρίζονται για να μη μείνει ανικανοποίητο κανένα διοικητικό στέλεχος. Εδώ, μια παράδοξη ομάδα χαρακτήρων φτάνει σε ένα… στοιχειωμένο αρχοντικό, προκειμένου να εργαστεί σκληρά για τον «καθαρισμό» του, αλλά αν ήταν τόσο εύκολο, δε θα είχαμε ταινία. Πάντως πιθανολογώ πως περισσότερο θα γελάσετε, παρά θα τρομάξετε. «Υποχρεωτικά» όμως πλέον είναι και τα Ισπανικά θρίλερ (βλέπουμε τουλάχιστον δύο κάθε καλοκαίρι), όπως το «Τμήμα Απολεσθέντων Μαδρίτης» με πρωταγωνιστή τον Αλβάμο Μόρτε, περισσότερο γνωστό ως «καθηγητή» στην τηλεοπτική σειρά Casa Del Papel, που πολλοί βλέπατε τότε, και κανείς δεν αναφέρει πια. Έτσι είναι με τα εφήμερα θεάματα – και εφήμερο θρίλερ είναι κι αυτό, όπου όλα ξεκινούν από μια βαλίτσα κόκκινη (σαν αμαρτία – σημειολογία που ουρλιάζει), ξεχασμένη στο Τμήμα Απολεσθέντων της Μαδρίτης, μέχρι που πέφτει στην αντίληψη του Μάριο, μοναχικού αποθηκάριου που, δίχως να το γνωρίζει, «σκοντάφτει» σε ένα κύκλωμα σωματεμπορίας ανηλίκων. Κάπως πάει να σε σαγηνεύσει το στυλ, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για ένα θέαμα γυρισμένο και γραμμένο στο πόδι. Πολύ προτιμότερο το Γαλλικό «Καμουφλάζ», ένα κοσμοπολίτικο θρίλερ απ’ τα παλιά (έχει μια έντονη 90s ατμόσφαιρα). Γυρισμένο στη Γαλλική Ριβιέρα με απαστράπτουσα σινεμασκόπ φωτογραφία, διαθέτει ως δυνατό δέλεαρ την Ιζαμπέλ Ατζανί στο ρόλο της Μάρθα Ντιβάλ, πλούσιας πλην ξεπεσμένης ντίβας του σινεμά, που περνά τον χρόνο της παρέα με τον «φρέσκο» συνοδό της Αντριέν, πρώην χορευτή που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την καριέρα του εξαιτίας ενός παράξενου ατυχήματος. Ο κυνισμός του τελευταίου όμως ρημάζεται όταν γνωρίζει τη Μαργκό, μια δολοπλόκα νεαρά την οποία και ερωτεύεται παράφορα. Ξέρετε τι σας περιμένει: Καυστικοί διάλογοι, λίγες δόσεις σινεφιλίας (όλο το σκηνικό θυμίζει τη «Λεωφόρο της Δύσης»), ερωτισμός και ασταμάτητες σεναριακές ανατροπές. Είναι τέλειο; Φυσικά και όχι – αλλά η ώρα πέρασε ευχάριστα. Άλλωστε αν θέλετε να δείτε κάποιο αριστούργημα, υπάρχουν και οι επανεκδόσεις: Με το «Λούστρο παπουτσιών», ο Βιτόριο Ντε Σίκα, έναν χρόνο μετά τον «Κλέφτη ποδηλάτων», σκηνοθετεί άλλη μια κορυφαία στιγμή του Ιταλικού Νεορεαλισμού, το φιλμικό ρεύμα που άλλαξε για πάντα τη ματιά της ανθρωπότητας απέναντι στο Ιταλικό έθνος που τότε έβγαινε ηττημένο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήρωες, δύο ανήλικα παιδιά που εργάζονται ως λούστροι παπουτσιών και έχουν ως όνειρο να αποκτήσουν ένα άλογο. Κι αν αυτό σας κάθεται βαρύ, υπάρχουν οι «Διακοπές στη Ρώμη» του Γουίλιαμ Γουάιλερ, με την Όντρεϊ Χέπμπορν σε ρόλο παραστρατισμένης πριγκηπέσσας, και τον Γκρέκορι Πεκ, ακαταμάχητο ως νεαρό δημοσιογράφο που, μη γνωρίζοντας ποια συνοδεύει, περνά μαζί της μια υπέροχη μέρα στη Ρώμη.
