Γιατί οι περιπέτειες της σειράς «Mission Impossible» είναι καλύτερες από τις άλλες; Σε όλα τα μεγάλα blockbuster του είδους συμβαίνουν παράλογα, θεαματικά πράγματα, σε όλα παρακολουθούμε τον ήρωα να γλυτώνει κάθε φορά «στο τσακ» από του Χάρου τα δόντια. Οπότε, τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις τελευταίες ταινίες της σειράς τόσο ξεχωριστές; Κατ’ αρχάς, το στιβαρό σκηνοθετικό χέρι του Κρίστοφερ ΜακΚουόρι (που μας είχε συστηθεί με την εξαιρετική «Ώρα των όπλων» το 2001), που ανέλαβε να διαμορφώσει το franchise, πάντα φυσικά υπό την επίβλεψη του παραγωγού Τομ Κρουζ. Μαζί στήνουν έναν καμβά όπου ο ρυθμός είναι σταθερά καταιγιστικός, μόνο που υπάρχουν πάντα μικρές ανθρώπινες ανάσες που εκφράζονται, όχι με ανούσια λογύδρια (όπως στις ταινίες της σειράς Fast and the furious) αλλά με πράξεις που αναβαθμίζουν την πλοκή. Ακούγεται παράδοξο, όμως οι ερμηνείες εδώ έχουν αξία – και προσθέτουν πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Μετά φυσικά έρχονται τα επικίνδυνα stunt: Μακριά από τις εξόφθαλμες «ψευτιές» των ψηφιακών ειδικών εφέ, ο Κρουζ έκανε τον εαυτό του σύμβολο των απανταχού κινηματογραφικών ηρώων, αναλαμβάνοντας ο ίδιος όλες τις επικίνδυνες σκηνές, και μπαίνοντας έτσι στην ίδια σειρά με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, τον Μπάστερ Κίτον και τον Χάρολντ Λόιντ. Και η τελευταία ταινία της σειράς, με τίτλο «Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση – Μέρος Πρώτο» (το επόμενο καλοκαίρι βλέπουμε και το δεύτερο) διαθέτει όλα αυτά, συν μια σημαίνουσα σεναριακή ιδέα: Εχθρός εδώ είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη, για την ακρίβεια, ένα πρόγραμμα που έχει καταλύσει κάθε ψηφιακή βάση δεδομένων σε όλο τον κόσμο. Έτσι, οι ήρωες μας βασίζονται – όσο μπορούν – στην αναλογική τεχνολογία. Και τα 163 λεπτά αυτού εδώ του φιλμ πέρασαν «νεράκι». Ειλικρινά, δε νομίζω φέτος να δείτε τίποτα καλύτερο, αναφορικά πάντα με το είδος.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, η Λούρδες Χερνάντες είναι το μεγάλο ατού της «Ραμόνα», μια πρωταγωνίστρια δηλαδή που παίρνει όλη την ταινία στην πλάτη της και τρέχει. Κάθε της εμφάνιση στο κάδρο σηματοδοτεί και την έναρξη μιας μικρής περιπέτειας, χωρίς να συμβαίνει πάντα κάτι συναρπαστικό, γιατί περιπέτεια είναι η Ραμόνα η ίδια έτσι όπως αντιμετωπίζει τα συναισθήματα της, και όπως αυτά την καταδυναστεύουν σε μια ρομαντική κομεντί με αιχμές που μόνο στο Ισπανικό σινεμά συναντάς. Πέραν τούτου, στο «Δυο εισιτήρια για Κυκλάδες» δυο παιδικές φίλες συναντιούνται ξανά, με την πρώτη εξ αυτών να ξεπερνά τις συστολές δεκαετιών, σε γαλλική ελαφρά κομεντί τουριστικού ενδιαφέροντος. Δε θα περάσετε άσχημα, αν ξέρετε τι πάτε να δείτε – ίσως και να διασκεδάσετε δηλαδή, με τη Λορά Καλαμί (πάντα εξαιρετική στην κωμωδία) και την Κρίστιν Σκοτ Τόμας (σε ρόλο ώριμης χίπισσάς). Για τους αφοσιωμένους σινεφίλ βέβαια, η ταινία της εβδομάδας είναι «Το καταραμένο σκιάχτρο», δηλαδή το «The Wicker Man» του 1973, κλασσικό αριστούργημα του Φανταστικού που βγαίνει σε επανέκδοση, λίγα χρόνια μετά την προβολή του από το «Midnight Express»…
