Στην τελευταία του ταινία με τίτλο «Master gardener» (που η ελληνική εταιρία διανομής επέλεξε να αφήσει αμετάφραστο), ο Τζόελ Έγκερτον μοιάζει να περνά την ίδια διαδικασία: Εδώ ο ήρωας μας είναι ένας επίμονος κηπουρός, εργαζόμενος σε μια ιστορική έπαυλη – αφεντικό του η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ. Από τον τρόπο που μιλά ο χαρακτήρας του Έγκερτον για την κηπουρική, αντιλαμβανόμαστε αμέσως πως κρύβει ένα βαρύ και σκοτεινό παρελθόν που τον έχει τσακίσει. Μαθαίνουμε πολλά περισσότερα γι’ αυτό όταν υποχρεώνεται από την εργοδότρια του να διδάξει τα μυστικά της δουλειάς στην μιγάδα ανιψιά της, την οποία εντέλει και θα αναλάβει να προστατέψει. Ναι, τα βίαια ξεσπάσματα δεν απουσιάζουν ούτε σε αυτή τη νέα παραβολή του Καλβινιστή Σρέιντερ, αλλά η Μπρεσον-ικά απέριττη ματιά του αναδεικνύει μοναδικά τον ανθρωπισμό του. Δε γίνεται να μη συγκινηθείς – κι ας ξέρεις πλέον τη συνταγή.
Κι αν δεν είναι πια έκπληξη να περιμένει κανείς μια καλή νέα ταινία από τον Σρέιντερ, το «Black stone» του Σπύρου Ιακωβίδη είναι ακριβώς αυτό: Μια μεγάλη έκπληξη που μας αποκαλύπτει και έναν ελπιδοφόρο σκηνοθέτη. Όλα ξεκινούν από την ιστορία ενός κινηματογραφικού συνεργείου που, αναζητώντας «ήρωες» για το ντοκιμαντέρ του (με θέμα τους υπαλλήλους-φαντάσματα του Ελληνικού Δημοσίου), πέφτει πάνω σε μια απελπισμένη Ελληνίδα μάνα, τη Χαρούλα, που μεγαλώνει με δυσκολία τον ανάπηρο γιο της, ενώ ο μεγάλος αδελφός του τελευταίου (ο δημόσιος υπάλληλος που λέγαμε), καταζητείται από την αστυνομία για απάτη. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ψευδοντοκιμαντέρ (“mockumentary” τα λένε οι Αμερικάνοι), είδος με μεγάλη παράδοση και κωμική αιχμή. Το ότι ο Ιακωβίδης μοιάζει να κατέχει τα μυστικά του, συνιστά από μόνο του μια χαρμόσυνη είδηση για τον κινηματογράφο μας. Γιατί αυτή εδώ είναι μια απολαυστική ταινία: Καθηλωτική, ενίοτε ξεκαρδιστική, «ζεστή» όσο το διαμέρισμα της Χαρούλας, και ταυτόχρονα απολύτως Ελληνική – είτε μας αρέσουν αυτά που συμβαίνουν στη μεγάλη οθόνη, είτε όχι.
Το Χόλιγουντ εκπροσωπείται από την πέμπτη ταινία της σειράς «Transformers» – ο τίτλος «Transformers: Η Εξέγερση των Θηρίων». Είναι η πρώτη που δεν φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του Μάικλ Μπέι και θα μπορούσα να σας πω πως είναι μια από τις καλύτερες του franchise αν δεν υπέφερα τόσο με τις προηγούμενες. Εδώ, τα «καλά» ρομπότ φτάνουν μέχρι το Περού, όπου και διεξάγεται αυτή εδώ η συγκεκριμένη μεγάλη μάχη με τα «κακά» ρομπότ που θέλουν – τι άλλο; – να αφανίσουν τον πλανήτη μας. Σκεφτόμουν λίγο το «Αγκίρε» του Χέρτζοκ και με έπιαναν τα γέλια, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, τούτο εδώ το φιλμ (που διαδραματίζεται το 1994 επειδή πουλάει ακόμα η retro νοσταλγία) είναι σίγουρα το πιο κοντινό στο πνεύμα της τηλεοπτικής παιδικής σειράς. Σίγουρα μια πρόταση που δε θα περίμενα ποτέ να γράψω ξεκινώντας αυτή τη δουλειά πριν 30 χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή, γεμάτη εκπλήξεις.
Δυστυχώς, η δυσάρεστη έκπληξη της εβδομάδας είναι η κωμωδία «Mafia Mamma», όπου μια μεσήλικη αμερικανίδα ανακαλύπτει πως έχει κληρονομήσει… μια μαφιόζικη φαμίλια! Πρωταγωνιστούν οι Τόνι Κολέτ και Μόνικα Μπελούτσι, σπουδαίες γενικά, εντυπωσιακά αταίριαστες όμως μαζί, και ακόμη πιο εντυπωσιακά κακοσκηνοθετημένες από την Κάθριν Χάρντγουικ του «Twilight». Για να μείνουμε και στο θέμα της retro νοσταλγίας, μοιάζει με κακή κωμωδία των ‘80s.
