Εδώ υποδύεται έναν σκηνοθέτη που ετοιμάζει τη νέα του ταινία (ένα ιστορικό δράμα για τη στάση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στην επέλαση του Στάλιν στην Ουγγαρία) μόνο που τα λεφτά είναι λίγα. Πάει στο Netflix όπου τον ενημερώνουν πως επειδή οι ταινίες τους προβάλλονται σε 190 χώρες (το επαναλαμβάνουν συνέχεια – σαν μάντρα), οφείλει να συμμορφωθεί σε κάποιους κανόνες. “Πότε έρχεται η στιγμή που ο ήρωας μας αλλάζει;” τον ρωτούν. “Ποτέ! Μόνο στις ταινίες αλλάζουν οι άνθρωποι!” απαντά απεγνωσμένος. Την ίδια στιγμή, η σύζυγος (και παραγωγός) του ετοιμάζεται να τον χωρίσει μετά από 40 χρόνια (και δεκατρείς ταινίες), ενώ το “Ένα λαμπρό μέλλον” αλλάζει διαρκώς ύφος και στιλ. Δεν πρόκειται περί αριστουργήματος, αλλά τα αστεία δεν λείπουν, οι τρυφερές στιγμές εκπέμπουν μια βαθιά ειλικρίνεια, και οι φίλοι του σκηνοθέτη θα ανακαλύψουν πολλές χαριτωμένες αναφορές στο έργο του.
Μεγάλο σουξέ με το κοινό είχε το χθεσινό “Pot-au-Feu” του Τραν Αν Χουνγκ, με πρωταγωνιστές τους Ζιλιέτ Μπινός και Μπενουά Μαζιμέλ, δράμα εποχής βασισμένο στο μυθιστόρημα “La vie et la passion de Dodin-Bouffant” του Μαρσέλ Ρουφ. Ιδανική ταινία για το σημερινό σινεφίλ κοινό που αγαπά την μαγειρική – και ιδίως, την φετιχιστική φωτογένεια της μαγειρικής δράσης (μάλλον μας “πιάνει” όλους αυτό) – ξεκινά με μια ημίωρη σεκάνς προετοιμασίας φαγητού που όμοια της σπάνια έχετε ξαναδεί στο σινεμά. Υπάρχει κάτι το αισθησιακό στον τρόπο με τον οποίο ο Χουνγκ στήνει αυτή την ωδή στη Γαλλική κουζίνα ενώ στο επίκεντρο της υπόθεσης υπάρχει φυσικά το ζευγάρι τω Μπινός και Μαζιμέλ, η μαγείρισσα και ο εραστής της, ειδυλλιακά ταιριαστοί σε μια μαγική εποχή (η δράση εκτυλίσσεται το 1885). Εδώ μπορεί να κρύβεται ένα καλλιτεχνικό εμπορικό σουξέ για τα αθηναϊκά σινεμά.
Στο κόκκινο χαλί, ένα χαμόγελο της Μπινός ήταν αρκετό για να πάρουν φωτιά τα φλας, ενώ ο Νάνι Μορέτι, επηρεασμένος μάλλον από τις μουσικοχορευτικές σεκάνς της ταινίας του, το’ ριξε στο χορό. Μαντέψτε ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις.
