Καιρό είχα να γράψω κάτι καλό για μια ταινία βασισμένη σε κόμικ αλλά με κέρδισε αυτό το τρίτο μέρος του «Guardian of the Galaxy». Υπάρχει κάτι στον τρόπο που ο Τζέιμς Γκαν προσεγγίζει αυτούς τους χαρακτήρες, αυτή η λοξή του ματιά προς έναν πιο «κλασσικό» ηρωικό κινηματογράφο – την ίδια στιγμή μπορεί να τον δεις να σπάει και λίγη πλάκα με αυτόν. Χωρίς πολλά μπερδέματα για όσους δεν έχουν δει κάθε ταινία του σύμπαντος της Marvel (αν έχετε δει το «Infinity War» είστε καλυμμένοι), λίγο πιο σεντιμεντάλ από τα δύο προηγούμενα της σειράς, λίγο πιο ξεχειλωμένο σε διάρκεια αλλά και με ένα μεγάλο σεναριακό ατού – τα origins του Rocket που μάλλον είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας σ’ αυτή τη σειρά. Ο Γκαν πάντως είναι και ο ίδιος ένας μικρός ήρωας έτσι όπως επιμένει να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο σε μια βιομηχανία τόσο αυτοματοποιημένη.
Στο Ισραηλινό «Η Βαλέρια παντρεύεται», η νεαρή Βαλέρια φτάνει από την Ουκρανία στο Ισραήλ για να ακολουθήσει την τύχη της αδερφής της: Να παντρευτεί δηλαδή έναν κάποιον τυχαίο, που έχει «γνωρίσει» μονάχα διαδικτυακώς, για να σωθεί από τη φρίκη του πολέμου. Νυφοπάζαρο κανονικό δηλαδή, με προμήθειες και τα σχετικά, με αντάλλαγμα μια ζωή στα χέρια κάποιου που δεν θα σε αγαπήσει στ’ αλήθεια ποτέ. Γιατί μόνο όταν η Βαλέρια φτάνει στο Ισραήλ και βλέπει πως περνά η αδερφή της (την οποία και θα αφυπνίσει) συνειδητοποιεί πως την περιμένει μια φρικτή ζωή – γι αυτό και κλειδώνεται στην τουαλέτα για το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας, όταν πλησιάζει η ώρα του «μυστηρίου». Μοιάζει με θεατρικό, η διάρκεια του είναι μικρή (και δεν «κρεμάει»), ενώ λέγονται και δυο – τρία επουσιώδη.
Στους κινηματογράφους βγαίνει επίσης και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Πάολο Σορεντίνο με τίτλο «Παραπάνω από άντρας», όπου παρακολουθούμε τους παράλληλους βίους ενός ξεπεσμένου τραγουδιστή και ενός ποδοσφαιριστή που μοιράζονται το ίδιο όνομα. Με θυμάμαι να το βλέπω τότε, στο Φεστιβάλ Βενετίας, και να σκέφτομαι «Ωραίο στιλ, αλλά τι έχει πραγματικά να πει;». Ακόμα το παθαίνω με το σινεμά του – εδώ πάντως θα βρείτε άλλη μια εξαίσια ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο.
Από την άλλη, τίποτα εξαίσιο δεν βρήκα στο πολύπαθο «Saison Morte» του Θανάση Τότσικα που βγαίνει στις αίθουσες μετά από πολλά χρόνια (στους πρώτους ρόλους, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και ο Δημήτρης Λάλος) – ένα αστυνομικό θρίλερ που προσπαθεί να μιμηθεί τα αντίστοιχα αμερικάνικα στο κάθε τι: Στις ερμηνείες, στη φωτογραφία, στο μοντάζ. Δυστυχώς η προσπάθεια για μίμηση καταντά πιθηκισμός και η ταινία αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα. Δεν υπάρχει ίχνος ατμόσφαιρας στην «καμένη» – και φτηνιάρικη – ψηφιακή φωτογραφία, οι ερμηνείες είναι όλες φάλτσες (εκτός του Λάλου που είναι μονίμως ανέκφραστος), τα thrills προκαλούν γέλιο και από ένα σημείο και μετά, δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτα.
Βγαίνει τέλος και το εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ «Έμμονες Ώρες στον Τόπο της Πραγματικότητας», ένας τίτλος που εμπνέεται από τη φιλμογραφία της σκηνοθέτιδας Αντουανέττας Αγγελίδη που με το σινεμά της πήγε πέρα από αυτό που ονομάζουμε «πρωτοπορία». Τη φιλμογραφεί η κόρη της Ρέα Βαλντέν – το αποτέλεσμα, ενίοτε, είναι συναρπαστικό.
