Ο Μιχάλης (Μισέλ) Δημόπουλος σπούδασε κινηματογράφο στη Γαλλία και ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου στην “Αυγή” και στο περιοδικό “Σύγχρονος Κινηματογράφος”, τη δεκαετία του ’70.
Συνεργάστηκε με διάφορους εκδοτικούς Οίκους και συνεισέφερε ουσιαστικά στο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο, όταν ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1992-2004), το οποίο κατόρθωσε να κάνει διεθνές με σημαντικές αξιώσεις.
Συνεργάστηκε αρμονικά με ελληνικούς και ξένους κινηματογραφικούς φορείς, στο πλαίσιο της διοργάνωσης αφιερωμάτων σε γνωστούς κινηματογραφικούς δημιουργούς, με τον Δημήτρη Εϊπίδη, στο πλαίσιο της διοργάνωσης του προγράμματος των “Νέων Οριζόντων”, αλλά και με δημοσιογράφους, κινηματογραφιστές και μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης.
Συλλυπητήριο μήνυμα της ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
Πληροφορούμενη την απώλεια του Μισέλ Δημόπουλου, η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Με τις ιδιότητες του κριτικού κινηματογράφου, του συγγραφέα και κυρίως, του Διευθυντή επί πολλά έτη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Μισέλ Δημόπουλος μετέδιδε την απεριόριστη αγάπη του για το σινεμά σε όλους όσοι τον γνωρίζαμε και συζητούσαμε μαζί του, εκπαιδεύοντας δεκάδες χιλιάδες θεατές στην απόλαυση της κινηματογραφικής εμπειρίας. Αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση του Φεστιβάλ το 1992, πήρε στα χέρια του έναν θεσμό τοπικού ενδιαφέροντος και εμβέλειας και του άνοιξε ένα μεγάλο παράθυρο στον κόσμο. Το επιτυχημένο πρόγραμμα διεθνοποίησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτέλεσε μοντέλο για αντίστοιχες διοργανώσεις παγκοσμίως. Σύστησε στο κοινό δεκάδες δημιουργούς και το έργο τους, αναδεικνύοντας τις νέες τάσεις, παρουσιάζοντας σπάνιες ταινίες στην Ιστορία της κινούμενης εικόνας. Η γνώση, το πάθος, οι πρωτοβουλίες, ο ήρεμος δυναμισμός του χαρισματικού Μισέλ ήταν εκείνα τα στοιχεία που συνέβαλαν ουσιαστικά, ώστε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να εξελιχθεί σε έναν ισχυρό θεσμό. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό. Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του».
Ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης έκανε την εξής δήλωση:
«Με σεβασμό αποχαιρετούμε τον Μισέλ Δημόπουλο τον άνθρωπο στον οποίο το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οφείλει την διεθνοποίηση και την αναζωογόνησή του, την πολυμορφία και την πολυφωνία του, στοιχεία που κρατάει μέχρι σήμερα. Ο απόλυτος “σινεφίλ” και “φεστιβαλιστής”, αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, αγάπησε τον κινηματογράφο, δίδαξε τον κινηματογράφο. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του και στην μεγάλη οικογένεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης».
O αποχαιρετισμός του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
«Ο Μισέλ θα είναι πάντα εδώ. Στο Ολύμπιον και στο λιμάνι, στις μεγάλες οθόνες και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στις κουβέντες, στα βιβλία και τα περιοδικά. Θα είναι ζωντανός, ευθυτενής, γελαστός, δίκαιος και πάντα έτοιμος να ξαναδεί και να μας δείξει τις υπέροχες ταινίες που λάτρευε, να μας κάνει να ανακαλύπτουμε το καινούριο και το ανήσυχο σινεμά σε κάθε μας βήμα».
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αποχαιρετά τον Μ. Δημόπουλο
«Ο Μιχάλης Δημόπουλος ανήκει στη γενιά των ευαίσθητων κι ανήσυχων ανθρώπων που εξέφρασαν το πάθος τους για το σινεμά γράφοντας κριτικές ταινιών. Η γενιά αυτή εμφανίστηκε ορμητική με το κύμα της μεταπολίτευσης και βρήκε στέγη στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (ένα περιοδικό σαν τo γαλλικό Cahiers du Cinema) έχοντας την πεποίθηση πως θα ισχυροποιήσει στο κοινό την εικόνα την οποία διαμόρφωναν, ή μόλις είχαν διαμορφώσει για τον κόσμο τα νέα ρεύματα του κινηματογράφου στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Συνεργάτες και φίλοι του, οι οποίοι προσέδωσαν ιδιαίτερο περιεχόμενο και χροιά στην κινηματογραφική κριτική και στην κινηματογραφοφιλία εκείνα τα χρόνια, ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος και ο Γιώργος Μπράμος. Απόντες και οι τρεις τώρα.
Ο Μιχάλης Δημόπουλος προσέφερε σημαντικά στη Δημόσια Τηλεόραση ως προγραμματιστής της Κινηματογραφικής Λέσχης κι άλλων κινηματογραφικών ζωνών. Ακόμη πιο σημαντική ήταν η προσφορά του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του κατά την κρίσιμη καμπή της διεθνοποίησης του θεσμού αυτού.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του στην οικογένειά του.»
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών
Στην οδυνηρή απώλεια του Μισέλ Δημόπουλου, μόνο η διαρκής παρουσία της χαρισματικής διακονίας του, μπορεί να απαλύνει την πίκρα μας.
Ο αγαπημένος μας Μισέλ για όλους εμάς που βιώνουμε μέσα από τον κινηματογράφο, είναι ο προσωπικός μας φύλακας- άγγελος των οραμάτων μας και ο εξομολόγος των κινηματογραφικών αγωνιών μας.
Σε καιρούς δύσκολους και άγονους ταπείνωσε τις σκηνοθετικές φιλοδοξίες του για να φωτίσει τις σκιές της άγνοιάς μας.
Τα γλυκά χρόνια και λόγια του «Σύγχρονου Κινηματογράφου» υπήρξαν η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ελληνικού κινηματογράφου. Μας έμαθε τα 2-3 πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για να ανοίξουμε την καρδιά και τα φτερά μας.
Ο αγαπημένος μας Μισέλ δεν μιλούσε για τον κινηματογράφο, αλλά υπέρ του κινηματογράφου. Κι αυτή η τρυφερή προκατάληψη μάς παρηγορούσε και μάς ταξίδευε λυτρωτικά σε άγνωστα τοπία του μυαλού μας και του κόσμου.
Γι’ αυτό και δεν ήταν δίκαιος, αλλά αγαπητικός. Είχε ακάματες απαιτήσεις κι απ’ τον εαυτό του, κι απ’ τον κινηματογράφο, κι από εμάς. Ήταν και με τους πατέρες του σινεμά, αλλά και με την αξιοπρέπεια της μεταπατερικής αμφισβήτησης. Αγαπούσε την πρωτοπορία, αλλά όχι την πειραματική ασωτία.
Γι’ αυτό και στρατεύτηκε στον πιο δύσκολο, ίσως, δρόμο, αυτόν της θεωρίας και της κριτικής, που οδηγεί στην αφύπνιση και στην οραματική αποκάλυψη. Γιατί πίστευε πως πάνω από καλούς σκηνοθέτες, πρέπει να υπάρχουν καλοί θεατές. Η πνευματική σχέση είναι η πιο σύντομη οδός της γονιμότητας.
Υποκλινόμαστε στην γενναιοδωρία του και την ανιδιοτελή του συνενοχή στον αγώνα μας.
Καλό ταξίδι πατέρα του δρόμου των ονείρων μας.
