Είδα λοιπόν το «Air» στη δημοσιογραφική του στις 10 το πρωί και παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, το εκτίμησα φουλ. Εκτίμησα δηλαδή την παλιομοδίτικη κοψιά του, την όμορφη ροή των διαλόγων του, ακόμα και αυτή τη χημεία μεταξύ Ματ Ντέιμον και Μπεν Άφλεκ που άπαξ και τοποθετήσεις μια κάμερα απέναντι τους, αμέσως λειτουργεί και σου ζεσταίνει λίγο την παγωμένη σου καρδιά.
Την ίδια μέρα, στα καπάκια κιόλας, είδα τον «Εξορκιστή του Βατικανού» με τον Ράσελ Κρόου σε ρόλο στρουμπουλού εξορκιστή Ιταλικής καταγωγής. Διαβάζω στο δελτίο τύπου πως η ταινία είναι βασισμένη στα αρχεία του Πατρός Γκαμπριέλε Αμόρθ, αρχιεξορκιστή του Βατικανού καθώς ακολουθεί τον ήρωα στην έρευνά του για τον τρομακτικό δαιμονισμό ενός αγοριού, η οποία καταλήγει «στην αποκάλυψη μιας συνωμοσίας που το Βατικανό για αιώνες προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποκρύψει». Όλα αυτά είναι μια πρόφαση για μια αλυσίδα σκηνών που έχετε σίγουρα δει σε άλλες, πολύ καλύτερες ταινίες του είδους, με μια διαφορά: Η ταινία για την οποία μιλάμε μοιάζει να μη διστάζει να ξεπεράσει τα όρια του γελοίου, είτε επειδή έτσι γουστάρει, είτε επειδή δεν καταλαβαίνει που πάει.
Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, η ταινία ήταν πολύ κακή, δηλαδή πολύ αστεία εκεί που έπρεπε να είναι πολύ τρομακτική. Αλλά θα ήταν μεγάλο ψέμα αν σας έλεγα πως δεν πέρασα ακόμα καλύτερα βλέποντας το – τόσο που δεν είμαι σίγουρος τελικά αν διασκέδασα με το χάλι της ταινίας και όχι με τη συνειδητή της απόπειρα να προσφέρει ένα pure trash θέαμα, τόσο «ό,τι να ‘ναι» που εντέλει μοιάζει περισσότερο με (πανάκριβο) Ιταλικό rip-off του «Εξορκιστή» του Φρίτκιν, κάτι που βγάζει νόημα στο έπακρο αν σκεφτεί κανείς πως μέσα στο καλοκαίρι περιμένουμε το ριμέικ του από τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Γιατί όταν βάζεις στο στόμα του Ιταλού εξορκιστή ήρωα σου ατάκες όπως «Ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου είναι να κερδίσει η Γαλλία το Μουντιάλ» ε δε μπορεί, σπας λίγο πλάκα κι εσύ.
Τι θέλω να πω.
Μερικές φορές καλό είναι να παραδεχόμαστε πως περνάμε πολύ καλύτερα με μια κακή ταινία απ’ ότι με μια ταινία «αξιώσεων». Πηγαίντε με την παρέα σας να δείτε τον «Εξορκιστή του Βατικανού» λοιπόν. Δε θα δείτε ένα αριστούργημα (ούτε καν), αλλά ανάθεμα με αν δεν το καταδιασκεδάσετε.
