Το αχανές τοπίο γύρω από ένα απόμακρο και ερημωμένο χωριό στις Άλπεις στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, ο τόπος όπου ανθίζει η φιλία ανάμεσα στον Πιέτρο και τον Μπρούνο στα «Οχτώ βουνά» που βγαίνουν αυτή την εβδομάδα. Δυο παιδιά, ένα «της πόλης» και ένα ντόπιο, τα μόνα σ’ ένα χωριό δεκατεσσάρων κατοίκων. Ενώνονται με έναν ισχυρό δεσμό, όμως τα χρόνια περνούν. Η δύσκολη εφηβική περίοδος θα απομακρύνει τον Πιέτρο από τον φίλο του και από το βουνό, καθώς αναζητά νέα ερεθίσματα και εμπειρίες σε ένα μέλλον που – ακόμα – δείχνει θολό αλλά κι ελπιδοφόρο. Οι σκηνοθέτες Φελίξ Βαν Γκρόνινγκεν και Σάρλοτ Βαντερμίς μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Πάολο Κονιέτι και κρατούν τα τρία μέρη της αφήγησης του: Η ανέμελη παιδική ηλικία, η εφηβεία και, τέλος, η επανένωση των δύο πρωταγωνιστών στην ενήλικη ζωή. Παράλληλα με αυτή την ιστορία, «τρέχει» και ένας στοχασμός (που μοιάζει με σπαραγμό) πάνω στη ζωή μας σήμερα, σε μια κοινωνία όπου η «φύση» είναι μια αφηρημένη έννοια, κάτι με το οποίο δεν μπορούμε πια να συνδεθούμε. Για να επιβιώσουμε στο κουβάρι ενός συστήματος που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, χωριστήκαμε στα δύο, αιώνια καταδικασμένοι να περιπλανιόμαστε στα οκτώ βουνά. Και να δακρύζουμε με υπέροχες ταινίες σαν κι αυτή.
Ο Τζιάνι Αμέλιο, από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ιταλικού σινεμά εδώ και 30 χρόνια πια, επιστρέφει με το φιλμ «Ο άρχοντας των μυρμηγκιών», δηλαδή τη συγκλονιστική αληθινή ιστορία του Ιταλού ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Άλντο Μπραϊμπάντι, ο οποίος καταδικάστηκε για τη σχέση του με έναν κατά πολύ νεότερό του άντρα στην Ιταλία του ’68. Στον ιταλικό ποινικό κώδικα η ομοφυλοφιλία δεν υπήρξε ποτέ παράνομη, αφού η καταδίκη της από την επίσημη εξουσία θα αναγνώριζε την ύπαρξή της· ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε να επινοήσει άλλους τρόπους να επιβληθεί και να καταπνίξει τη διαφορετικότητα. Έτσι, το «έγκλημά» του Μπραϊμπάντι ήταν αυτό της «plagia», της πλάγιας επιρροής και παραβίασης της προσωπικότητας ενός άλλου ανθρώπου. Η αφήγηση του Αμέλιο, παραδοσιακή, σχεδόν ακαδημαϊκή για όσους δεν μπορούν να δουν ανάμεσα στις ραφές – με άλλα λόγια, περίτεχνη, σπουδαγμένη και εξίσου σοβαρή με το θέμα που έχει αναλάβει να υπερασπιστεί. Κρίμα που το Ελληνικό σινεμά δεν έχει ακόμα τολμήσει να αγγίξει αυτή την εποχή με τους όρους ενός πραγματικά συμπεριληπτικού κινηματογράφου, όπως ο Ιταλικός.
Στο «Μπλε καφτάνι» από το Μαρόκο, ένα παντρεμένο ζευγάρι συντηρεί ένα παραδοσιακό ραφείο και μαζί ένα γάμο από τον οποίο κάθε ερωτική διάθεση έχει παρέλθει. Εκείνη πασχίζει με την υγεία της και το πόσο της λείπει λίγη τρυφερότητα. Εκείνος παλεύει με την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του. Είναι μια «στρογγυλή» ιστορία, περιχαρακωμένη και δίχως την κόψη που θα απαιτούσε ένα τέτοιο ζήτημα. Όμως, και τα καταπιεσμένα πάθη χρειάζονται χρόνο για καταγραφούν με πιστότητα. Και μια πραγματικά συγκλονιστική σκηνή χορού, με τους τρεις ήρωες του δράματος, απογειώνει θεαματικά την ταινία της Μαριάμ Τουζάνι, δικαιολογώντας έτσι όλες (σχεδόν) τις επιλογές της.
Τώρα ναι, βγαίνει και το «Dungeons and Dragons: Εντιμότητα μεταξύ Κλεφτών» που, μεταξύ μας, δεν είναι κακό. Θυμίζω όμως πως έχει προηγηθεί ένα πραγματικά φρικτό φιλμ με τον Τζέρεμι Άιρονς, οπότε ο πήχης ήταν ήδη πολύ, πολύ χαμηλά.
