Με τα ταμεία πεσμένα λόγω εορτών (λείπει τόσος κόσμος), και με τη συνέχεια του «Avatar» να μαζεύει το «χαρτί» (ιδίως στις 3D αίθουσες), τα μεγάλα εμπορικά χαρτιά απουσιάζουν. Εκτός κι αν είστε οπαδός της Γουίτνεϊ Χιούστον, οπότε το «I wanna dance with somebody» είναι για εσάς: H Κάσι Λέμονς σκηνοθετεί, και η Ναόμι Άκι ενσαρκώνει τη θρυλική φωνή της soul.
Οι μουσικόφιλοι, ιδίως όσοι παρακολουθούν στενά την pop κουλτούρα και το αποτύπωμα της, θα σας πουν πως πάνω στον ήχο που της έστησε η τότε εταιρία της, η RCA, υψώθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα του σύγχρονου r’n’b, και φυσικά η «μαμά» Sony (της οποίας θυγατρικές αποτελούν τόσο η δισκογραφική RCA όσο και η κινηματογραφική Tri-Star που «αμπαλάρισε» τούτο εδώ το φιλμ) δε θα έχανε ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το μύθο της αδικοχαμένης σταρ – τι θα τα κάνουμε άλλωστε όλα αυτά τα τραγούδια που αποτελούν ιδιοκτησία μας; Πέραν τούτου, η ταινία ακολουθεί την πεπατημένη: Τα πρώτα χρόνια, ο στροβιλισμός προς τη δόξα, η παρακμή, και ένα αποθεωτικό φινάλε για «σβήσιμο».
Προτείνω να ξοδέψετε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο σας στο «Αισθάνομαι ζωντανός» του Όλιβερ Χερμάνους με τον Μπιλ Νάι στον πρώτο ρόλο. Ο σκηνοθέτης μεταφέρει τον σεναριακό πυρήνα του «Καταδικασμένου» του Ακίρα Κουροσάβα στο Λονδίνο του ’50: Ένας βετεράνος δημόσιος υπάλληλος ανακαλύπτει πως πάσχει από μια θανατηφόρα ασθένεια και από’ κει ξεκινά μια αναζήτηση ενός κάποιου βαθύτερου νοήματος πίσω από το αίνιγμα της ζωής.
Με μια γραφή που παραπέμπει στο σινεμά του Μάικλ Πάουελ (ακόμα και το χρώμα θυμίζει το παλιό technicolor, με κάδρο στα 4/3), ο Χερμάνους δεν στήνει απλώς μια επίκληση στο συναίσθημα: Με αρωγό του τη συγκλονιστική ερμηνεία του Νάι (που μοιάζει να περίμενε όλη του τη ζωή γι’ αυτόν το ρόλο), έρχεται να μιλήσει για θέματα παγκόσμια. Και ξέρετε, συνήθως οι άνθρωποι της show business κάτι θέλουν να μας πουλήσουν όταν κάνουν λόγο περί της «οικουμενικής κινηματογραφικής γλώσσας». Αυτή όμως η ταινία μας υπενθυμίζει πως ο ισχυρισμός είναι αληθινός. Ειλικρινά, δεν θέλετε να χάσετε αυτή την ταινία, ούτε είναι εύκολο, σ’ αυτές τις λίγες γραμμές, να σας μεταφέρω πόσο την χρειαζόμαστε.
Στο μεταξύ, μια σινεφιλική πρόταση έρχεται από την Κορέα: «Η ιστορία μιας μυθιστοριογράφου» φέρει Αργυρή Άρκτο από το Φεστιβάλ Βερολίνου, καθώς και την υπογραφή του Χονγκ Σαν-Σου, σκηνοθέτης με αξιόλογη φιλμογραφία. Εδώ, κινηματογραφεί σε ασπρόμαυρο τις περιπλανήσεις της ηρωίδας του, καθώς εκείνη σκέφτεται να εγκαταλείψει τη λογοτεχνία και να το ρίξει στο σινεμά. Τρεις χώροι όλοι κι όλοι, διάλογοι απλοί και μικρές κορυφώσεις. Κι όμως, δίχως να το καταλάβεις, η ταινία σε έχει πάρει στην αγκαλιά της: Η ανθρώπινη ζεστασιά των καταστάσεων, στημένες τόσο έντεχνα που ούτε καν αντιλαμβάνεσαι τις ραφές της κατασκευής, μόλις που κρύβουν ένα μεταμοντέρνο σχόλιο πάνω στη φύση σινεμά και πραγματικότητας. Και έτσι, αναπάντεχα, απογειώνεσαι.
Τέλος, η Τζένιφερ Λόπεζ… ξαναπαντρεύεται (για δεύτερη φορά μέσα στη σεζόν!) στον «Γάμο μετ’ εμποδίων» όπου ένα ερωτευμένο ζευγάρι βρίσκεται αντιμέτωπο με μια ομάδα παλαβών μισθοφόρων στο εξωτικό νησί όπου ετοιμάζονται να παντρευτούν. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα κοινό γι’ αυτού του είδους τις κωμωδίες – αλλά δεν έχουμε πέσει λίγες φορές έξω.
