Skip to main content

«Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα»: «…ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιό­νιο»

Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Η αυτοβιογραφία του Διονύση Σαββόπουλου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το απόγευμα της Πέμπτης 23 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η αυτοβιογραφία του Διονύση Σαββόπουλου «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη παρουσιάστηκε το απόγευμα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Ο τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος (Α) συμμετέχει στην παρουσίαση του βιβλίου του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, δίπλα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μεγάρου Γιάννη Βακαρέλη (2Δ), και τους συγγραφείς Σώτη Τριανταφύλλου (3Δ) και Γιώργο Σκαμπαρδώνη (Δ), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025. Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο Σαββόπουλος συζήτησε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μεγάρου Γιάννη Βακαρέλη και τους συγγραφείς Σώτη Τριανταφύλλου και Γιώργο Σκαμπαρδώνη με συντονίστρια την εκδότρια Άννα Πατάκη.

Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Μια κατάθεση ειλικρίνειας από τον κορυφαίο τραγουδοποιό σε ένα βαθιά ανθρώπινο βιβλίο, που διατρέχει όλη τη ζωή του και έρχεται στο φως λίγο μετά, αφού ο ίδιος έκλεισε στις 2 Δεκεμβρίου του 2024 τα ογδόντα του χρόνια. Σε αυτό ο Διονύσης Σαββόπουλος «φωτογραφίζει» τον εαυτό του, από τη γέννησή του στη Θεσσαλονίκη το σκληρό 1944 και τα πρώτα τραγούδια που σκάρωνε μικρός, την ώρα που ήταν υποχρεωμένος να μένει στο κρεβάτι του, και από τις πρώτες μουσικές επιρροές στην εν μια νυκτί απόφαση το 1963 να φύγει από τη Θεσσαλονίκη «για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του».

Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Στην παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του έδωσαν το παρών πρόσωπα της πολιτικής σκηνής όπως η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η Υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη και η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μιλένα Αποστολάκη.

«Δεν γράφω πια. Τραγούδια πια δεν φτιάχνω. Δεν νιώθω καθόλου την ανάγκη, δεν μου λείπει. Μερικές φορές νομίζω ότι όλα αυτά τα τραγούδια τα έχει γράψει κάποιος άλλος…». Απόσπασμα από το 19ο προτελευταίο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του Διονύση Σαββόπουλου «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη».

Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Μια κατάθεση ειλικρίνειας από τον κορυφαίο τραγουδοποιό σ’ ένα βαθιά ανθρώπινο βιβλίο, που διατρέχει όλη τη ζωή του και έρχεται στο φως λίγο μετά, αφού ο ίδιος έκλεισε στις 2 Δεκεμβρίου του 2024 τα ογδόντα του χρόνια. Σε αυτό ο Διονύσης Σαββόπουλος «φωτογραφίζει» τον εαυτό του, από τη γέννησή του στη Θεσσαλονίκη το σκληρό 1944 και τα πρώτα τραγούδια που σκάρωνε μικρός, την ώρα που ήταν υποχρεωμένος να μένει στο κρεβάτι του, και από τις πρώτες μουσικές επιρροές στην εν μια νυκτί απόφαση το 1963 να φύγει από τη Θεσσαλονίκη «για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του».

Αφιερωμένο στη σύντροφο της ζωής του

Από τα 19 του χρόνια, τότε που ήταν «ένας ξένοιαστος και άπλυτος επαναστάτης» στην Αθήνα, στον πρώτο του δίσκο 45 στροφών το 1965, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας το 1967, στο Παρίσι από το 1968 με την Άσπα, στο Μιλάνο και στην επιστροφή στην Αθήνα της δικτατορίας, για να γίνει πατέρας στα 24 του χρόνια. Από το «Ροντέο» και το θρυλικό «Κύτταρο» (Ηπείρου και Αχαρνών), από το «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Bούλγαρη και τους «Αχαρνής» το 1976 στην αποθέωση που έμελλε να γνωρίσει το 1983, αλλά και στη ρήξη με το κοινό του το 1989, με το «Κούρεμα». Από τη συστράτευση με την Αριστερά στην αποστασιοποίηση. Από τον αγαπημένο του φιλόλογο στο Γυμνάσιο, Δημήτριο Βαφειάδη, στους δασκάλους του, Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, Αλέξανδρο Αινιάν και Ντόρα Μπακοπούλου. Από την τέχνη της συνύπαρξης στις δυσκολίες του γάμου και του πατρικού ρόλου και από την οικογένεια στην ευρύτερη οικογένεια των μουσικών. Δεν λείπουν οι οφειλόμενες συγγνώμες αλλά, πάνω από όλα, το σάλπισμα της γιορτής, καθώς ο Διονύσης Σαββόπουλος γιορτάζει με αυτό το βιβλίο, που αφιερώνει στη σύντροφο της ζωής του, Άσπα, τα ογδόντα του χρόνια.

Photo/Αλέξανδρος Μπελτές

Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος

Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιό­νιο. Αυτόν ντύνεται» και γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του:

«Αυτό που λέμε «’’Σαββόπουλος’’» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες.

Είναι ο ‘’Σάββο’’, όπως τον έλεγε ο συγχω­ρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός. Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος.

Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει. Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό».

Επιμέλεια: [email protected]