© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Το βιβλίο «Ποιήματα και Τραγούδια» του Θωμά Κοροβίνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.
«Το ποίημα της Βροχής», «Είπα να γράψω ένα ποίημα/ Για τη βροχή που σμίγει με το δάκρυ των γκρεμών/ Για τη βροχή που καταριούνται τα φρέσκα μιζανπλί των κυριών/ Για τη βροχή των λίγων που ευθυμούν/ Για τη βροχή που πέφτει στα σπίτια των εργένηδων με το κομμένο ρεύμα/ Για τη βροχή που συντροφεύει την πίκρα των στημένων εραστών/ Για τη βροχή που αλλάζει την παράσταση στο θέατρο του δρόμου/ Για τη βροχή που δεν ξεπλένει το αίμα της βεντέτας/ Για τη βροχή που φέρνει η λιτανεία ενός λαού που δεν είδε θεού πρόσωπο/ Για τη βροχή που φτάνει στο βάθος της ρίζας χωρίς να τσακίζει ουτ’ανθό/ Για τη βροχή που κατεβάζει αγριόχηνες σε χωριά νηστικά/ Για τη βροχή που χαρίζεται σε ναυαγούς και υπόγεια/ Για τη βροχή που εξαίρει τ’ αδέσποτα/ Για τη βροχή που μου ’βαλε κάποτε στο χέρι το μολύβι/ Για τη βροχή που σαν κατακλυσμός απέξω κι από μέσα θα με πλύνει».
Η παρούσα έκδοση συγκεντρώνει τα ποιήματα του Θωμά Κοροβίνη, μελοποιημένα του ποιήματα και μη μελοποιημένα ποιήματα για τραγούδια.
Σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών στον Πρόλογο του βιβλίου του: «Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του “ανοιχτού δρόμου” κόντρα στο ρεύμα, τους “νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες” του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το “αλήτης”, αυτό που οι ποιητές ονόμασαν “αλήτις μοίρα” και “αλήτης δρόμος”, που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του (“Αλητεία του αίματος”), το “είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα” του Τσιτσάνη, και το “περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί” του ίδιου, τους ατέλειωτους “ωραίους και γενναίους αλήτες”, σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους.
Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος».
