© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Μετά από την επιτυχία του πρώτου βιβλίου της σειράς «Εφιάλτες & Παραμύθια» και λίγο πριν δούμε το πολυβραβευμένο του σενάριο, βασισμένο στο βιβλίο του «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο», να κάνει πρεμιέρα στο Χόλυγουντ, ο Αντώνης Τουμανίδης επιστρέφει με το ολοκαίνουριο «Εφιάλτες & Παραμύθια 2» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis.
Ένα ακόμη ταξίδι στην πιο σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών· γιατί η συνέχεια του «Μια φορά και έναν καιρό» μπορεί να μην είναι αυτή που φανταζόμαστε…
Στη σημερινή Νέα Υόρκη, ο Αλαντίν προσπαθεί να ξεφύγει από το τραγικό παρελθόν του. Η Χιονάτη αυτοκτονεί και η βασίλισσα Αλίκη οδηγείται, αλυσοδεμένη, στην γκιλοτίνα. Στο 13ο όροφο μιας πολυκατοικίας, μια ηλικιωμένη τρέφεται με μικρά παιδιά. Ένας ντετέκτιβ ανακαλύπτει πως ένα κομμάτι ξύλου, στο οποίο αργότερα θα σκαλιστεί μια διάσημη μαριονέτα, κρύβει ένα πανάρχαιο μυστικό. Σε μια μεσαιωνική πόλη, τέσσερα παιδιά παίζουν το «παιχνίδι της σφαγής». Ένας βάτραχος προσπαθεί να γίνει σύζυγος μιας πριγκίπισσας κι ένας άντρας έρχεται αντιμέτωπος με το μοναδικό του φόβο. Και όλα αυτά όσο ένα μήλο αρνείται πεισματικά να πέσει από το κλαδί ενός δέντρου…
Ο Αντώνης Τουμανίδης μάς καλεί για μια ακόμη φορά να βουτήξουμε στον σκοτεινό παραμυθόκοσμό του και να ταξιδέψουμε από τη μακρινή Ανατολή στη Γαλλία, από την Ιταλία στον παγωμένο ευρωπαϊκό βορρά και από την Αμερική-με τους αστικούς της θρύλους-στην Ελλάδα.
Τα παραμύθια επέστρεψαν και πάντα θα επιστρέφουν! Γιατί απευθύνονται σε όλους. Και είναι η απόδειξη της περίτρανης νίκης της φαντασίας έναντι της πραγματικότητας.
Ο παραμυθάς ενηλίκων μίλησε μαζί μας.
Πότε αποφασίσατε να ξαναγράψετε τα κλασικά παραμύθια…αλλιώς;
«Για να είμαι ειλικρινής δεν πρόκειται για “μετατροπή” αλλά περισσότερο για ελεύθερη “επαναφορά” στην πρωτόλεια μορφή τους. Με το “Εφιάλτες & Παραμύθια” (εκδόσεις Anubis, Β΄ έκδοση, 2018) επιδίωξα να επαναφέρω τα παραμύθια σε αυτήν την πρωτόλεια μορφή, διατηρώντας πάντα το μαγικό στοιχείο, αλλά και να (υπεν)θυμίσω στους ενήλικες πως κάποτε ήταν και αυτοί παιδιά. Η αγάπη του κόσμου για το βιβλίο ήταν τέτοια που με οδήγησε στο να γράψω ένα δεύτερο βιβλίο, επιλέγοντας νέα παραμύθια με έντονο το άρωμα της ανατολής».
Και γιατί επιλέξατε να εστιάσετε στην σκοτεινή πλευρά τους;
«Τα παραμύθια κατά τον Μεσαίωνα και μέχρι τον 19ο αιώνα είχαν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, συγκριτικά πάντα με αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Ήταν ιστορίες σκοτεινές που προετοίμαζαν τα παιδιά για την ενήλικη ζωή -στην οποία το κακό μπορούσε ενίοτε να νικήσει, όπως άλλωστε συμβαίνει πολλές φορές- και, ταυτόχρονα, ψυχαγωγούσαν τους ενήλικες τα βράδια. Η πρώτη έκδοση του πρώτου τόμου των παραμυθιών των Αδερφών Γκριμ –“Kinder- und Hausmärchen, 1812”- παρουσίαζε τα 86 παραμύθια που περιλάμβανε στην προαναφερόμενη σκοτεινή τους εκδοχή. Στις μετέπειτα εκδόσεις έγιναν αλλαγές και τροποποιήσεις, μετατρέποντας τα παραμύθια σε πιο “αθώες” αφηγήσεις. Η τάση αυτή έγινε κανόνας τον 20ό αιώνα. Αυτό που επιδίωξα δεν ήταν να αποκαλυφθεί η αλήθεια πίσω από τον μύθο αλλά η πραγματική μορφή του μύθου».
Τι έρευνα πάνω στις αρχικές ιστορίες απαιτήθηκε;
«Πολύπλευρη και μακρόχρονη. Μια έρευνα που συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Ένα “ταξίδι” από τις πρώτες εκδόσεις των παραμυθιών των Αδερφών Γκριμ στις ιστορίες της εξωτικής ανατολής και από εκεί στην παγωμένη Ρωσία, στην Ελλάδα των μύθων και στους αστικούς θρύλους της Αμερικής. Στο τέλος του βιβλίου, μπορεί κάποιος να βρει μια περιεκτική και βασική βιβλιογραφία».
Είστε ένας παραμυθάς για ενήλικες. Επιστρέφετε ο ίδιος στην παιδική ηλικία κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
«Δεν χρειάζεται να επιστρέψω. Για να επιστρέψεις κάπου, πρέπει προηγουμένως να φύγεις. Και εγώ δεν έφυγα ποτέ. Κράτησα ζωντανό το παιδί μέσα μου μέχρι σήμερα και δεν το άφησα να μετατραπεί σε άλλη μια ανάμνηση· και θα το κρατήσω ζωντανό μέχρι τέλους».
Ο τρόμος που προκαλούν οι ιστορίες σας, τι άλλα συναισθήματα εγείρει;
«Το αίσθημα του τρόμου σε μια ιστορία -είτε συγγραφική είτε κινηματογραφική- συνοδεύεται πάντα από την αγωνία, τη συγκίνηση αλλά και το γέλιο. Ειδικά το γέλιο λειτουργεί λυτρωτικά μετά από σκηνές που γεννούν έντονα συναισθήματα, όπως ο τρόμος».
Τα κλασικά παιδικά παραμύθια είναι γεμάτα έμφυλα στερεότυπα και προκαταλήψεις. Πώς διαχειρίζεστε εσείς αυτό το φαινόμενο στις δικές σας ιστορίες;
«Ενίοτε τα διατηρώ και σε μερικές περιπτώσεις τα υπερτονίζω· είναι ένας άλλος τρόπος για να αναδειχθούν και να σχολιαστούν συγγραφικά. Αυτό είναι και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είδους του “τρόμου”. Κρύβοντας τυχόν στερεότυπα και προκαταλήψεις κάτω από το χαλί δεν εξαφανίζονται, απλώς γίνονται, κατά κάποιον τρόπο, μη ορατά».
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι όταν ήσασταν ο ίδιος παιδί;
«Ο Ρουμπελστίλτσκιν! Καταγράφηκε για πρώτη φορά από τους Γκριμ, το 1812. Πρόκειται για την ιστορία ενός ξωτικού που μετέτρεπε το άχυρο σε χρυσό, ζητώντας όμως σε αντάλλαγμα ένα νεογέννητο βρέφος».
Κλείνοντας, πείτε μας λίγα λόγια για την «Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο», την ιστορία σας που έχει πάρει, πλέον, τον δρόμο για τη μεγάλη οθόνη και το Χόλυγουντ.
«Ο Πινόκιο, είναι η αλήθεια, έχει σημαδέψει τη μέχρι τώρα πορεία μου. Η ταινία προχωράει με σταθερά βήματα προκειμένου να έχουμε το καλύτερο δυνατό τελικό αποτέλεσμα και να μεταφερθεί το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη με τη μεγαλύτερη πιστότητα. Προσεχώς, θα έχετε μια εικόνα του κινηματογραφικού Πινόκιο με ένα πρώτο teaser πόστερ».
