Πρόκειται για πέντε αριστοτεχνικά γραμμένες ιστορίες, από έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς παγκοσμίως, στις οποίες η μουσική αποτελεί έναν ολοζώντανο χαρακτήρα.
Ένας τραγουδιστής, που κάποτε υπήρξε διάσημος και επιθυμεί απελπισμένα να επανέλθει στο προσκήνιο, αφήνει στην άκρη τη μοναδική σιγουριά στη ζωή του… Ένας άνδρας που το αδιαμφισβήτητο γούστο του στη μουσική είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται να εκτιμούν πάνω του οι στενοί του φίλοι… Ένας επίδοξος τραγουδιστής και στιχουργός που άθελά του έχει εμπλακεί στον αποτυχημένο γάμο ενός ζευγαριού που μόλις έχει γνωρίσει… Ένας χαρισματικός αλλά αδικημένος μουσικός της τζαζ που αφήνει τον εαυτό του να πιστεύει ότι οι πλαστικές επεμβάσεις θα σώσουν την καριέρα του… Ένας νεαρός τσελίστας που ο δάσκαλός του τού υπόσχεται ότι θα «ξετυλίξει» το ταλέντο του.
Το πάθος και η αναγκαιότητα ορίζουν τον χώρο που καταλαμβάνει η μουσική στη ζωή αυτών των ανθρώπων και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τούς οδηγεί σε ένα ξεκαθάρισμα: άλλοτε κωμικό, άλλοτε τραγικό, άλλοτε απλώς έξω από τα όρια της αντίληψής τους.
«Ο τροβαδούρος» είναι ο τίτλος της πρώτης ιστορίας· διαβάζουμε εκεί:
«Αυτοί οι άνθρωποι που μόλις περάσαμε, αν πήγαινες και τους έλεγες “Γεια σας, θυμάται κάποιος από σας τον Τόνι Γκάρντνερ”, μερικοί, μπορεί και οι περισσότεροι να έλεγαν ναι. Ποιος ξέρει; Αλλά έτσι όπως περάσαμε, ακόμα κι αν με αναγνώριζαν, νομίζεις ότι θα ενθουσιάζονταν ιδιαίτερα; Δεν το νομίζω. Δε θα άφηναν ούτε τα πιρούνια τους κάτω, ούτε θα διέκοπταν τις εκμυστηρεύσεις τους υπό το φως των κεριών. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Δεν είμαι παρά ένας απλός τροβαδούρος μιας παλιάς εποχής». «Δεν το πιστεύω αυτό, κύριε Γκάρντνερ. Είστε κλασικός. Είστε σαν τον Σινάτρα, σαν τον Ντιν Μάρτιν. Ορισμένοι κλασικοί ερμηνευτές δεν παλιώνουν ποτέ. Δεν είναι σαν τους σταρ της ποπ μουσικής». «Πολύ ευγενικό αυτό που είπες, φίλε μου. Ξέρω ότι έχεις καλές προθέσεις. Αλλά απόψε ειδικά δεν είναι ώρα για κολακείες». […]
«Επίτρεψέ μου να σου πω ένα μικρό μυστικό», είπε ξαφνικά ο κύριος Γκάρντνερ. «Ένα μικρό μυστικό για τις εμφανίσεις. Μια συναδελφική συμβουλή. Είναι αρκετά απλό. Πρέπει να γνωρίζεις κάτι, δεν έχει σημασία τι, πρέπει να γνωρίζεις κάτι από το κοινό σου. Κάτι που για σένα, μέσα σου, θα σε βοηθήσει να ξεχωρίζεις αυτό το κοινό από το κοινό της προηγούμενης βραδιάς. Ας πούμε ότι βρίσκεσαι στο Μιλγουόκι. Πρέπει να αναρωτηθείς τι το διαφορετικό υπάρχει, τι το ιδιαίτερο έχει το κοινό του Μιλγουόκι; Τι είναι αυτό που το κάνει να διαφέρει από το κοινό του Μάντισον; Αν δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι, πρέπει να συνεχίσεις την προσπάθεια έως ότου το βρεις. Μιλγουόκι, Μιλγουόκι… Έχουν ωραίες χοιρινές μπριζόλες στο Μιλγουόκι. Αυτό αρκεί, αυτό θα χρησιμοποιήσεις όταν θα ανέβεις στη σκηνή. Δε χρειάζεται να τους πεις κάτι, φτάνει να το έχεις εσύ στον νου σου όταν τραγουδάς γι’ αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι εκεί μπροστά σου τρώνε ωραίες χοιρινές μπριζόλες. Έχουν υψηλές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τις μπριζόλες. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Κατ’ αυτό τον τρόπο εξοικειώνεσαι με το κοινό σου και μπορείς να του τραγουδήσεις. Αυτό λοιπόν είναι το μυστικό μου. Συναδελφικά σ’ το λέω». «Σας ευχαριστώ, κύριε Γκάρντνερ. Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Δεν πρόκειται να ξεχάσω μια τέτοια συμβουλή από κάποιον σαν εσάς».
