Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το έργο «Επικίνδυνες Μαγειρικές», η θεατρική εκδοχή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ανδρέα Στάικου –που έχει παρουσιαστεί στην Comédie-Française στο Παρίσι, καθώς και σε πολλά άλλα θέατρα του κόσμου ενώ έχει μεταφερθεί με επιτυχία και στον κινηματογράφο, ανεβαίνει, δεύτερη χρονιά, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο θέατρο Αλκμήνη [Αλκμήνης 8-12, Γκάζι].
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Κερασία Σαμαρά, που φέτος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα και αισθητική των noir comics, ανάμεσα σε συνταγές, λαχταριστές μπουκιές, θεσπέσια εδέσματα… μιλήσαμε μαζί της.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση; Τι πραγματεύεται;
«Η υπόθεση είναι επιφανειακά απλή. Δύο νέοι άνδρες –που ερμηνεύουν ο Ζαχαρίας Ρόχας και ο Άρης Παπαδημητρίου, ανακαλύπτουν, τυχαία, ότι έχουν την ίδια ερωμένη, μία αδηφάγα, σαγηνευτική γυναίκα-αράχνη που, ασκώντας επάνω τους μια ακαταμάχητη έλξη, τους πλέκει βίαια στον ιστό της. Τη διεκδικούν, ο καθένας τους μόνο για τον εαυτό του, με όπλο τη μαγειρική τους δεινότητα. Τους κατευθύνει σ’ αυτό ένας μυστηριώδης υποκινητής –που ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο οποίος φαίνεται να έχει τους δικούς του λόγους που τον εμπλέκουν σ’ αυτή την ερωτική διαμάχη».
Τι σας προσέλκυσε στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου;
«Αρχικά, με τράβηξε ο λόγος του Ανδρέα Στάικου, αλλά και η ατμόσφαιρα του έργου που παραπέμπει σε μια κρυστάλλινη ηδονική και ειρωνική αβρότητα όλο προσχήματα και λεπτή ειρωνεία, όλο λάγνα διάθεση και λεπτό χιούμορ. Κατόπιν, με συνεπήραν οι χαρακτήρες και η δίνη μέσα στην οποία βρίσκονται».
Πού εστίασε η σκηνοθετική σας ματιά;
«Είδα την αδηφάγα Νανά ως ένα αστείο και επικίνδυνο σύμβολο κυριαρχίας, σαν κάτι πέρα από μια απροσδόκητη γυναικεία παρουσία. Προσπάθησα να την παρουσιάσω ως την προσωπική μας χίμαιρα, το καταστροφικό ιδανικό που όλοι μας κυνηγάμε παράλογα και με πάθος. “Γεννιόμαστε ελεύθεροι και σε όλη μας τη ζωή αναζητάμε κάποιον ή κάτι για να του παραδώσουμε την ελευθερία μας”, λέει κάπου ο Ντοστογιέφσκι. Είδα το όλο έργο ως μια αλληγορία επάνω στην εξουσία και τη λαχτάρα της αυτοεξόντωσης. Σ’ αυτή την οπτική στήριξα την παράσταση και χρησιμοποίησα γι’ αυτό την ατμόσφαιρα των noir comics».
Μιλήστε μας για τη Νανά, τη γυναίκα που ερμηνεύετε.
«Πρόκειται για ένα πλάσμα λάγνο, αδηφάγο, άπληστο, απαιτητικό, ακόρεστο, παθιασμένο, αλλά και απολύτως αδιάφορο απέναντι σε κάθε ανθρώπινη αδυναμία. Λατρεύει και υποκύπτει μόνο στις γευστικές απολαύσεις και μόνον μια εξαίσια γεύση μπορεί να γίνει το έναυσμα ώστε να ενδώσει στον ανδρικό πόθο. Είναι ένα αξιολάτρευτο τέρας».
Μία περιγραφή σας για τους αντεραστές που τη διεκδικούν;
«Αντιπροσωπεύουν τον μέσο άνθρωπο που πιάνεται στα δίχτυα μιας χίμαιρας. Έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Ο Δαμοκλής –που ερμηνεύει ο Ζαχαρίας- είναι ο σταθερός, έμπειρος και γοητευτικός σύντροφος, που εγγυάται συναισθηματική ασφάλεια και υποτέλεια -κατά κάποιον τρόπο. Ο Δημήτρης –που ερμηνεύει ο Άρης- είναι νέος, όμορφος, αφελής κι ενθουσιώδης κι έτσι, η επιλογή ανάμεσα στους δύο αντεραστές είναι πολύ δύσκολη. Πολύ, δε, περισσότερο, επειδή οι δυο τους συμπαθούν τόσο πολύ ο ένας τον άλλον».
Και μία για τον ρόλο του Κωνσταντίνου Τζούμα;
«Πρόκειται για ένα φασματικό πρόσωπο, που κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο ίδιος φαντάζεται τα τεκταινόμενα στο έργο και, κάπως έτσι, ζωντανεύουν. Είναι εκείνος που δημιουργεί εκ προθέσεως αυτό το ερωτικό τρίγωνο, ως αντίδοτο στην πλήξη του. Είναι το πνεύμα του συγγραφέα, η επιθυμία να ζήσεις, αυτό που μας κάνει να ονειρευόμαστε».
Πείτε μας κάποια λόγια, έναν διάλογο του έργου ή περιγράψτε μας μια σκηνή. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Νανά: Τι θέλεις από μένα; / Δημήτρης: Ό,τι μου δώσετε. / Νανά: Εσύ τι θα μου δώσεις; / Δημήτρης: Αυτό που λαχταρούν οι αισθήσεις σας… / Νανά: Ένα κουταλάκι από το νέκταρ… Κούπα κρυστάλλινη, κοράλλια αχινών, ριπές δύο μελτεμιού, μία σταγόνα λεμονιού και μια κουταλιά νερό από τη θάλασσα του Αιγαίου… / Δημήτρης: Όταν, όταν θα καταπιείτε το πυροτέχνημα του αχινού… θα εκραγώ, θα εκραγώ, Νανά… Εσείς θα γεύεστε, κι εγώ… η λάβα του σώματός μου θα κυλά στις πλαγιές του κρεβατιού μου… / Νανά: Πεινάω…”».
Τελικά, τι λέτε, ο έρωτας περνάει από το στομάχι;
«Περνάει και από το στομάχι, επειδή ό,τι κι αν κάνει κανείς για να ευχαριστήσει τον σύντροφό του, λειτουργεί αφροδισιακά».
Η δική σας σχέση με τη μαγειρική;
«Μαγειρεύω πολύ ωραία. Μου αρέσει να το κάνω για να περιποιούμαι τους αγαπημένους μου. Όταν είμαι μόνη μου, φτιάχνω απλά και θρεπτικά φαγητά ή τρώω έξω. Μου αρέσουν τα καλά εστιατόρια».
Ένα βιβλίο που αγαπάτε;
«“Ανυπόμονη καρδιά” του Στέφαν Τσβάιχ. Έχει μεταφραστεί και διαφορετικά, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η καλύτερη μετάφραση του τίτλου».
Μια αγαπημένη καθημερινή σας συνήθεια;
«Η ιερή ώρα του πρωινού καφέ, μέσα σε σιωπή και ηρεμία. Όταν αναλογίζεσαι και σχεδιάζεις».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Οι άσκοπες, ξέγνοιαστες βόλτες με τους φίλους μου».
Κάτι που τη χαλά;
«Η αναπόφευκτη ενηλικίωση».
Μια αγωνία σας;
«Αγωνιώ για το πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου, καθώς ο χρόνος περνά και η ανθρώπινη δύναμη όλο και θα λιγοστεύει».
Μια ευχή σας;
«“Και τούτη η μέρα ας μας βρει / Μ’ αυτούς που αγαπούμε”».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Ανδρέας Στάικος
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Σκηνικά-Κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος
Μουσική: Τάσος Καρακατσάνης
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Εικαστική δημιουργία: Θανάσης Παναγιώτου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τζένη Αναγνωστοπούλου
Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Τζούμας, Ζαχαρίας Ρόχας, Κερασία Σαμαρά, Άρης Παπαδημητρίου.
