Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Με αφορμή το κλασσικό αριστούργημα του Στρίντμπεργκ, ο Βασίλης Μπισμπίκης σκηνοθετεί την τραγική κωμωδία «Πατέρας», που παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη [Σαρρή 40, Ψυρρή].
Η μάχη των δύο φύλων, το αρχετυπικό δίπολο ανδρική λογική – γυναικείο ένστικτο, ο αλληλοσπαραγμός μέσα σε μια σχέση, με αιώνιο διακύβευμα την απόλυτη επικράτηση του ενός στον άλλο και την αδιαφιλονίκητη διατήρηση της εξουσίας, οι μικροί – ή και μεγαλύτεροι – ψυχολογικοί φόνοι που συντελούνται, ως «αναγκαίο κακό» για «καλό σκοπό», στους κόλπους μιας καθωσπρέπει κατά τα άλλα οικογένειας, ζωντανεύουν επί σκηνής.
Μέσα από τη διασκευή του κειμένου, η παράσταση φέρνει τον «Πατέρα» στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με όρους ακραίου ρεαλισμού για να καταδείξει, με τις απαραίτητες δόσεις μαύρου χιούμορ, τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, απογυμνωμένες από τα φτιασίδια κάθε πιθανού καθωσπρεπισμού.
Παθογένειες, που ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να υπάρχουν, πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια της παράστασης, Μαρίνα Ασλάνογλου.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς κάπου στην Αθήνα, σε ένα μεσοαστικό σπίτι. Βρισκόμαστε στο 2019. Όλο το έργο εξελίσσεται σε μία ημέρα, μέσα στην οποία βλέπουμε την καθημερινότητα μιας οικογένειας, την ακραία μάχη των δύο συζύγων για το οικονομικό αδιέξοδο που έχουν βρεθεί και για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους».
Σε ποια κεντρικά θέματα εστιάζουν η διασκευή και η σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη;
Όπως και στο έργο του Στρίντμπεργκ, τα θέματα είναι ίδια με την μεταφορά του έργου στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Θέματα όπως η πατρότητα, η ανατροφή του παιδιού και φυσικά η μάχη των δύο φύλων. Στην δική μας μεταφορά, ο σκηνοθέτης μας, Βασίλης Μπισμπίκης, επέλεξε να τονίσει λίγο παραπάνω την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, εστιάζοντας στο οικονομικό αδιέξοδο του πατέρα και, με όρους ακραίου ρεαλισμού, έχει στήσει ένα έργο απόλυτα ρεαλιστικό και σύγχρονο».
Θα μας κάνετε μια περιγραφή του ρόλου που ερμηνεύετε;
«Καταρχάς, θέλω να αναφέρω ότι όλοι ηθοποιοί έχουμε κρατήσει τα ονόματά μας στο έργο. Ο ρόλος μου, λοιπόν, είναι η Μαρίνα. Μία μητέρα ενός κοριτσιού, γύρω στα 40, πρώην ηθοποιός, με πολλά απωθημένα και μία διαλυμένη ψυχή. Ουσιαστικά, δεν έχει κάνει ό,τι ονειρευόταν, δεν έχει ζήσει τη ζωή που ήθελε και βρίσκεται σε μία πραγματικά πιεστική περίοδο της ζωής της. Υπάρχει οικονομικό αδιέξοδο στο σπίτι, η σχέση με τον άντρα της έχει χαθεί, είναι μία τίγρης έτοιμη να τον κατασπαράξει και το μεγαλύτερο θέμα της είναι η διαμάχη που έχει μαζί του για την ανατροφή του παιδιού. Όλα αυτά, λοιπόν, την έχουν κάνει νευρική, συναισθηματικά απόμακρη και επιθετική, γιατί νιώθει ότι έχει χάσει τον εαυτό της».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή από το έργο. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Εσύ θα πας στον πάτο!!! Κι εγώ θα είμαι από πάνω και θα σπρώχνω να πας ακόμα πιο βαθειά”».
Ένα σχόλιό σας για τη μάχη των δύο φύλων;
«Η μεγαλύτερη μάχη όλων των εποχών».
Και ένα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
«Δυστυχώς, η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, θεωρώ ότι έχει δημιουργήσει φόβο στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην εξελίσσονται όπως θα ήθελαν και θα μπορούσαν».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η αγκαλιά του γιου μου».
Κάτι που τη χαλά;
«Οι τοξικοί άνθρωποι».
Μια αγωνία σας;
«Να είμαι καλή μαμά».
Και μια ευχή σας;
«Να κάνω όσα ονειρεύομαι».
Ταυτότητα Παράστασης
Διασκευή – σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Μπισμπίκης, σκηνικά – κοστούμια: Μαρία Καραθάνου, επιμέλεια κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη, βοηθός Σκηνοθέτη: Διονύσης Κοκοσάκης, φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέτα Χαρατζόγλου.
