Το βιβλίο «Εγκλεισμός» του Νίκου Σκούφου κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική.
«Αναζήτησε να βρει κάποιον γνωστό για να ρωτήσει ποια είναι η αιτία αυτού του ξεσπάσματος, ποιος είναι ο υπεύθυνος και τι συνέβη. Ποτέ δεν ενδιαφερόταν να μάθει ο ίδιος τι συνέβαινε στη γειτονιά του, κυρίως γιατί δεν ήθελε να επιτρέπει στους άλλους να τον ρωτάνε για πράγματα που είχε περιεργαστεί με τον δικό του τρόπο. Πίστευε πως οι σκέψεις είναι κατοικήσιμη έκταση του εντός του και πως εάν τα μοιραζόταν θα άρχιζε η έκταση να στενεύει. Έβλεπε ανθρώπους με τα χέρια σηκωμένα στο πρόσωπο να κλείνουν τα μάτια και να δαγκώνουν τα δάχτυλά τους. Φαντάστηκε ότι η κυβέρνηση κήρυξε κάποιον πόλεμο ή κάποιο τραγικό γεγονός σε γνωστό παιδί της περιοχής όμως η σκέψη του απείχε κατά πολύ από αυτό που συνέβη.
Μια μεγάλη κυρία της απέναντι οικοδομής, που τον έβλεπε ν’ ανεβοκατεβαίνει τη μεγάλη σκάλα κάθε μέρα, τον πληροφόρησε πως πρόκειται για κάτι τραγικό, κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά. […] Τον ενημέρωσε για την τελευταία είδηση που προκάλεσε τόσο χάος. “Η κυβέρνηση επέβαλε σε κάθε πολίτη της χώρας να επιστρέψουμε στους εαυτούς μας”. […] Αυτή η συνθήκη σκέφτηκε είναι μια ευκαιρία. Δεν τον ενδιέφερε το έξω από αυτόν, είχε το χρόνο που ήθελε επιτέλους να παρατηρήσει την ίδια του τη σκέψη, να δώσει χώρο στον ίδιο να πάρει τις διαστάσεις που του αναλογούν».
Εκείνος έγκλειστος πριν καν υπάρξει. Παραδομένος στο απόλυτο του εφικτού αναγνωρίζει τα άκρα των αισθήσεών του ως μη όρια, ως ανέφικτα περιβάλλοντα τα οποία περιορίζουν την μετουσίωσή του. Τα ερωτήματα που θέτει, συνομιλητής του κενού, αφορούν το σύνολο, και με την έννοια του συνόλου εννοεί τον κόσμο με οτιδήποτε αυτός εμπεριέχει ως ένα. Υπάρχουν στιγμές που απορεί και στιγμές που αμφισβητεί. Ανακαλεί εικόνες πραγματικές, δημιουργεί σχέσεις με ύλες κατακερματισμένες, υπνοβάτης σ’ έναν κόσμο που αναρωτιέται εάν αποτελεί το παρόν του. Ό,τι είναι δικό του δεν του ανήκει, συνοδοιπορία του κανενός. Φτάνει στο σημείο της αιώρησης για να διαπιστώσει πως η πτήση δεν απαιτεί έδαφος που ξεπερνάς αλλά εξάλειψη βαρών που εγκαταλείπεις. Στα λόγια του κρύβει έναν και όλους μαζί, χαρακτήρας της εποχής, που αποδέχεται τη μοίρα της εσωστρέφειας και της εκκάλυψής του. Δεν είναι μακριά από το να αντικρύσει το είδωλό του αλλά πόσο μακριά είναι από το σημείο που το είδωλο θα απαντήσει πίσω; Αναγνωρίζει αυτή την αδυναμία της γλώσσας και του ανθρώπινου, αναγνωρίζει πως ό,τι του δόθηκε λειτουργεί ως όριο. Θα ανοίξει τις πληγές για να ακροβατήσει στις ρίζες τους· εάν δεν τα καταφέρει τότε το τίποτα θα έχει πάρει τη θέση του κανενός. Αρκεί.
Τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου δίνονται για την ενίσχυση του συλλόγου «Στοργή» Θεσσαλονίκης.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
