Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το έργο του Άκη Δήμου «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο Βυθό της Ασφάλτου» παρουσιάζεται στο θέατρο Vault, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αντωνιάδη [Μελενίκου 26, Βοτανικός].
Δύο φίλοι αποφασίζουν ένα βράδυ να δραπετεύσουν. Στο εγκαταλελειμμένο από χρόνια λούνα παρκ της πόλης, αρχίζουν το παιχνίδι. Σαν δύο ακροβάτες στο σκοινί του χρόνου, θυμούνται, εξομολογούνται και συγκρούονται! Ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι εξουσίας ξεκινά, όπου η βία, ο ερωτισμός, το σεξ, τα τραύματα, η μοναξιά, η επιθυμία, η ελπίδα και η ανάγκη για αγάπη, παίρνουν σάρκα και οστά! Τα δικά τους… Τι θα απομείνει ως το ξημέρωμα;
Η ηθοποιός Εύη Τσάφου ερμηνεύει τη Σαμάνθα. Μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;
«Η παράσταση έχει στηθεί σε ένα εγκαταλελειμμένο λούνα παρκ. Όπου εκεί δύο νέοι, η Σαμάνθα και ο Μαξ συναντιούνται καθημερινά και παίζουνε παιχνίδια. Παιχνίδια όχι, όμως, αθώα. Παιχνίδια που γίνονται η αφορμή τρομερών αποκαλύψεων για τα τραύματα του καθενός. Είναι ένα έργο, όπου, από γραφής, ο κύριος Άκης Δήμου δεν έχει δώσει γραμμική συνέχεια. Έρχεται σαν ένας χείμαρρος, που εσύ πρέπει απλώς να αφεθείς στην αίσθησή του και να σε παρασύρει μαζί του. Αυτό προσπαθήσαμε να κρατήσουμε και στην παράσταση…».
Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του έργου;
«Ίσως σας ακουστεί παράλογο, αλλά όταν σκέφτομαι αυτό το έργο μου έρχεται στον νου η δομή του DNA σαν σχήμα, έχει τη μορφή δύο επιμήκων αλύσεων, οι οποίες συστρέφονται ελικοειδώς μεταξύ τους. Κάπως έτσι νιώθω ότι έχει δομηθεί. Οπότε, θα μιλήσω για τις βάσεις αυτού, αντί για τον πυρήνα. Παιδικά τραύματα, όνειρα, έρωτας, αυτοκαταστροφή, ανάγκη, οικογένεια. Όλα αυτά σκεφτείτε τα, λοιπόν, να συστρέφονται ελικοειδώς μεταξύ τους».
Μια περιγραφή σας για τη Σαμάνθα –το πρόσωπο που ερμηνεύετε;
«Η Σαμάνθα είναι μία γυναίκα που κρύβεται πίσω από ένα παιδί και ακριβώς το αντίστροφο. Είναι μία κραυγή που φωνάζει: “θέλω να ζήσω, θέλω να νιώσω, θέλω να ερωτευτώ, θέλω να υπάρξω, θέλω να γίνω για κάποιον σημαντική”. Είναι ένα δυνατό γέλιο που πίσω του κρύβεται ένας λυγμός σπαρακτικός που δεν πρέπει να ακούσει κανείς. Αν έπρεπε να σκεφτώ τρεις λέξεις για να τη χαρακτηρίσω θα ήτανε: “Θέλω να ζήσω”».
Και μία για τον Μαξ;
«Ο Μαξ έχει πλαστεί μέσα από τα σφάλματα των γονέων του. Είναι ένα κινούμενο τραύμα, μία πληγή ανοιχτή. Δεν θα κλείσει ποτέ. Είναι αθόρυβος και όμως μέσα του φωνάζει, κλαίει, πονάει, υποφέρει και δεν τον ακούει κανείς. Δεν θέλει να τον ακούσει κανείς. Εκτός από την Σαμάνθα, που γνωρίζει ακόμα και τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του. Εκεί είναι το κλειδί. Η δύναμη και αδυναμίας της σχέσης τους».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθετική ματιά του Θοδωρή Αντωνιάδη;
«Συνήθως, τα περισσότερα παιδιά, όταν τελειώνουμε τη δραματική σχολή προσπαθούμε να βρούμε ένα καλό σεμινάριο για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Για εμένα, το σπουδαιότερο μάθημα που πήρα στη θεατρική μου ζωή είναι ο Θοδωρής Αντωνιάδης. Ήταν φοβερά υπομονετικός απέναντί μου και μου έμαθε πώς να χτίζω κάτι από το μηδέν! Ένας εξαιρετικός συνεργάτης, ήξερε από την αρχή που ξεκινήσαμε το έργο τι ήθελε και το πέτυχε! Είναι ευλογία να δουλεύεις με έναν τέτοιο άνθρωπο και συνεργάτη».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή από το έργο. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Η πρώτη σκηνή που ήρθε στο μυαλό μου είναι όταν η Σαμάνθα διεκδικεί σεξουαλικά τον Μαξ και εκείνος την απορρίπτει. Της λέει χαρακτηριστικά: “Όχι Σαμάνθα, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, πότε δεν θα γίνει κάτι τέτοιο” και ξεκινάει έναν συγκινητικό μονόλογο, που περιγράφει πως η μητέρα του στα εννιά του χρόνια τον βίασε, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Μετά από αυτή την αποκάλυψη ξεκινάς να κατανοείς τον Μαξ, καταλαβαίνεις και αιτιολογείς πολλές από τις μετέπειτα επιλογές του. Νομίζω πως μου ήρθε πρώτη αυτή η σκηνή, γιατί ο Πάρις Σκαρτσολιάς σου κόβει την ανάσα με την ερμηνεία του!».
Κάποιες σκέψεις σας, κάποια συναισθήματα από την επαφή σας με το έργο;
«Νιώθω χαρά και τιμή που δούλεψα πάνω σε ένα έργο του Άκη Δήμου παρέα με μια ομάδα συντελεστών που είναι οι καλύτεροι στο είδος τους. Πρωτότυπη μουσική: Μάριος Τσικνής, κίνηση: Φρόσω Κορρού, σκηνικά: Μάχη Αρβανίτη, κοστούμια: Μαρία Μαγγίρα και δεν μπορώ να ξεχάσω τον Αλέξανδρο Πέρρο που ήταν βοηθός σκηνοθεσίας και διεύθυνση παραγωγής με τη Φωτεινή Σάιντερς στην οργάνωση. Σε προσωπικό επίπεδο, μπορώ να πω με ωρίμασε, με άλλαξε. Έτυχε να γίνει παράλληλα με μια πολύ ιδιαίτερα περίεργη φάση στη ζωή μου και όλη η διαδικασία λειτούργησε λυτρωτικά».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η καλή παρέα, το ωραίο λευκό κρασί, να περπατάω στην άμμο ξυπόλητη ή γενικότερα να περπατάω ξυπόλητη, οι περίεργες κάλτσες, όταν τρώω σοκολάτα χωρίς ενοχές, όταν γνωρίζω χαμογελαστούς ανθρώπους, ο έρωτας, η αλήθεια, μαθητές μου, η τέχνη, η καλοσύνη, η ευγένεια, η αγκαλιά του μπαμπά και της μαμά, ο γάτος μου!».
Κάτι που τη χαλά;
«Τα μεγάλα λόγια, τα ψέματα, η αγένεια, η βία, οι άνθρωποι χωρίς συναισθηματική ευφυΐα, η έλλειψη ανθρωπιάς, η εκμετάλλευση, τα ντιβιλίκια, οι δήθεν, η απραγία».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Να κάθομαι και να κάνουμε χάδια με τον Σαίξπηρ… τον γάτο μου!».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Άκης Δήμου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αντωνιάδης
Σκηνικά: Ανδρομάχη Αρβανίτη
Κοστούμια: Μαρία Μαγγίρα
Μουσική: Μάριος Τσικνής
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
Επιμέλεια Κίνησης: Φρόσω Κορρού
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Πέρρος
Διεύθυνση Παραγωγής: Αλέξανδρος Πέρρος, Φωτεινή Σάιντερς
Ερμηνεύουν: Πάρις Σκαρτσολιάς, Εύη Τσάφου
