Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Ο θεατρικός μονόλογος «HIV», έπειτα από τις επιτυχημένες παραστάσεις στο Expedition Metropolis (Βερολίνο, Μάιος 2019) -οι οποίες κέρδισαν ελληνικό και γερμανικό κοινό, έρχεται στη χώρα μας για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων: στις 9,10, 13, 14 και 15 Σεπτεμβρίου στο Faust (Αθήνα) και στις 11,12 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Act (Πάτρα).
Ο Θανάσης Τριαρίδης και η Έλενα Σωκράτους, μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο Lebensraum, συναντώνται ξανά στον θεατρικό μονόλογο «HIV», ο οποίος αφηγείται την ιστορία της Επίφανι Γκούντμαν, της Νιγηριανής εργαζόμενης στο σεξ, που υπήρξε θύμα εμπορίας ανθρώπων, διαπομπεύθηκε για «λόγους Δημόσιας Υγείας» και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα.
Οι παραστάσεις θα πλαισιωθούν από δύο συζητήσεις:
Τη Δευτέρα 9/9, μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση στην οποία θα συμμετέχουν οι Θανάσης Τριαρίδης (Συγγραφέας), Άννα Κουρουπού (Διευθύντρια του Red Umbrella Athens, Τρανς Ακτιβίστρια, Αρθρογράφος), ‘Ελενα Σωκράτους (Σκηνοθέτις), Βασιλική Κυπραίου (Ηθοποιός) και Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου (Δραματουργός, Σκηνοθέτης). Συντονίζει ο Ραφαήλ Μπιλίδας, Οροθετικός Ακτιβιστής μέλος της Θετικής Φωνής.
Την Παρασκευή 13/9, προγραμματίζεται συζήτηση με θέμα το trafficking -προσεχώς θα ανακοινωθούν τα ονόματα των συμμετεχόντων.
Οι συζητήσεις είναι με ελεύθερη είσοδο και μπορεί κάποιος να τις παρακολουθήσει ανεξαρτήτως παράστασης, με δήλωση συμμετοχής στο [email protected].
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15 ετών, καθώς επίσης και άτομα με καρδιακές παθήσεις ή κρίσεις πανικού.
Οι συντελεστές της παράστασης μίλησαν στη «Ν»
«Στο “HIV”, όπως και σε πάρα πολλά κείμενά μου, μιλάω για ένα επερχόμενο Ολοκαύτωμα, το οποίο θα διαπράξουν οι κοινωνίες της Δύσης. Ναι, γι’ αυτό μιλάω – για το Ολοκαύτωμα που θα διαπράξουν οι χορτάτοι εναντίων των απειλητικών πεινασμένων που αυξάνονται ολοένα. Ο πολίτης της Δύσης ήδη συμμετέχει πρόθυμα στην προπαρασκευή και την υλοποίηση ετούτης της εκατόμβης με την απόλυτη βεβαιότητα πως αυτός πολεμάει στο πλευρό της λογικής και του δικαίου της κατάστασης άμυνας. Ο πολίτης της Δύσης θεωρεί πως τον πόλεμο τον ζητάνε οι άλλοι -οι “παρανοϊκοί” ή έστω “πλανημένοι”, άλλοι- και πως αυτός επιθυμεί την “ειρήνη”: ωστόσο, στο μυαλό του “ειρήνη” είναι ο ίδιος και τα παιδιά του να κάνουν κάνουν μπάνιο δυο φορές τη μέρα, να ποτίζει κάθε μέρα τον κήπο του, να πλένει κάθε εβδομάδα το αυτοκίνητό του, να βράζει έξι φορές τη μέρα στον βραστήρα το μπιμπερό των μωρών του -και τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης να μην έχουν πρόσβαση στο νερό. Ε, αυτό δεν είναι “ειρήνη” – είναι πόλεμος».
Θανάσης Τριαρίδης / Συγγραφέας
«Το “HIV” μιλά μια γλώσσα που την ξέρω, την κατανοώ και μου είναι οικεία. Αυτή τη γλώσσα θέλω να μιλά το σύγχρονο θέατρο γιατί αυτή είναι που δημιουργεί τη γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό και τον ηθοποιό. Ειδικότερα, πιστεύω πως το να μιλάς για ένα τόσο σημαντικό, καίριο και δυσπροσπέλαστο θέμα όπως είναι η συντριβή της παιδικότητας με τη βία, απαιτεί η γλώσσα να είναι εξίσου επίκαιρη, χωρίς γλαφυρότητες και γιρλάντες. Το “HIV” καταφέρνει να (μου) μιλά με απλότητα και αμεσότητα, κάτι το οποίο προσδοκώ – απαιτώ και από μένα αλλά και από τους ανθρώπους γύρω μου».
Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου / Βοηθός Σκηνοθέτη, Φωτογραφίες/ Συνεργάτης
«Το “HIV” είναι ένα έργο που μιλάει για όλους μας. Για τις επιλογές μας. Για όλα όσα αφήνουμε να συμβαίνουν. Για όλα όσα κάνουμε πως δε συμβαίνουν. Με έφερε αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Με τις ενοχές μου. Για όλα όσα γνωρίζω κι έπειτα αγνοώ. Το “HIV” έγινε μια παράσταση που στο Βερολίνο μου χάρισε την εμπειρία της σπάνιας μοιρασιάς με τους θεατές. Χωρίς λόγια. Μόνο ψυχή».
Βασιλική Κυπραίου / Ηθοποιός
«Σε μία από τις παραστάσεις στο Βερολίνο, μια Γερμανίδα θεατής, είχε μετά το τέλος της παράστασης μια τρομερά έντονη αντίδραση. Φώναζε και επαναλάμβανε ότι δεν δικαιούμαστε να το κάνουμε αυτό στους ανθρώπους και ότι αυτό που είδε δεν ήταν καθόλου ωραίο, γιατί τη γέμισε αρνητικά συναισθήματα, από τα οποία δεν θα μπορεί να ξεφύγει φεύγοντας από το θέατρο. Αυτό μας προβλημάτισε πάρα πολύ ως ομάδα, δηλαδή εάν όντως υπηρετούμε το σωστό είδος θεάτρου και αν το θέατρο δικαιούται ή όχι να γεννάει τέτοια συναισθήματα στους θεατές. Συζητήσαμε πολύ, διαφωνήσαμε ακόμη πιο πολύ και καταλήξαμε στο ότι, όσο απάνθρωπο και να είναι αυτό, δεν είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε σε κανένα μας (και κυρίως στον εαυτό μας) άφεση αμαρτιών. Άλλωστε, το να δει απλά κανείς μια παράσταση είναι πολύ εύκολο και πολύ λίγο για να αποενοχοποιηθεί από τα εγκλήματα του Δυτικού Κόσμου απέναντι στους εξαθλιωμένους της γης».
Έλενα Σωκράτους/ Σκηνοθέτης
