Το 1962, σε ένα μικρό δωμάτιο πάνω από το θρυλικό «Gaslight Folk Club» στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, ο 21χρονος Μπομπ Ντίλαν, σκυμμένος σε μια γραφομηχανή, έγραψε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Μετά από 53 χρόνια, το πρωτότυπο χειρόγραφο του επαναστατικού τραγουδιού με τίτλο «A Hard Rain’s A-Gonna Fall» πρόκειται να δημοπρατηθεί από τον οίκο Σόθμπις στο Λονδίνο, στις 29 Σεπτεμβρίου, με εκτίμηση πώλησης 150.000 – 200.000 λίρες.
«Το μεγαλύτερο τραγούδι διαμαρτυρίας»
Έχοντας χαρακτηριστεί από το περιοδικό Rolling Stone ως «το μεγαλύτερο τραγούδι διαμαρτυρίας από τον μεγαλύτερο διαμαρτυρόμενο τραγουδοποιό της εποχής του», το τραγούδι σηματοδοτεί ένα σημαντικό καλλιτεχνικό επίτευγμα από τον εν ζωή τραγουδοποιό με την μεγαλύτερη επιρροή.
Ο τραγουδιστής της φολκ Tom Paxton, θυμάται την προέλευση του τραγουδιού: «Υπήρχε ένα δωμάτιο – καταφύγιο πάνω από το “The Gaslight”, όπου μπορούσαμε να χαλαρώνουμε. Κάποια στιγμή ο Ντίλαν κατέγραψε αυτό το μακροσκελές ποίημα σε μια γραφομηχανή Wavy Gravy. Μου έδειξε το ποίημα και ρώτησα: “Αυτό είναι τραγούδι;” Μου είπε: “Όχι, είναι ένα ποίημα”. Και τότε είπα: “Τέτοιο έργο και δεν θα του προσθέσεις μία μελωδία;”».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Paxton θυμάται ότι ο Ντίλαν χαρακτήρισε την εκδοχή ως ποίημα, και όχι τραγούδι.
Στις αρχικές στροφές, η περίφημη διατύπωση ερώτησης και απάντησης δεν έχει λάβει ακόμη τη γνωστή μορφή της: «Where have you been, my blue eyed boy / Where have you been, my darling, my son? ». Ο Ντίλαν προφανώς δεν ήταν ικανοποιημένος, δεδομένου ότι αυτό το προσχέδιο δείχνει ότι άλλαξε το τέλος της δεύτερης γραμμής του κάθε στίχου σε «darling young son», φέρνοντας το τραγούδι πιο κοντά στην τελική του μορφή.
Η φαντασία του Ντίλαν και η ρευστότητα της γραφής του είναι εμφανείς στον τρόπο που κάποιοι στίχοι περιέχουν δυνατές και δυσοίωνες εικόνες διάσπαρτες γύρω από τα περιθώρια της γραφομηχανής. Συζήτηση είχε γίνει και για το τι προμηνύει το «Hard Rain». Ο Ντίλαν έχει υποστηρίξει – και επίσης αρνηθεί – ότι γράφτηκε ως απάντηση στην κρίση της Κούβας, αλλά έχει από καιρό σημειωθεί ότι για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο Carnegie Hall στις 22 Σεπτεμβρίου 1962, μερικές εβδομάδες πριν ξεσπάσει η κρίση.
