Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η αριστουργηματική τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» ανεβαίνει, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Ιουλίου, για να συνεχίσει, κατόπιν, την περιοδεία της σε όλη την Ελλάδα.
Το έργο ξεκινά με ένα μυστήριο. Η πόλη της Θήβας πλήττεται από λοιμό και ο βασιλιάς Οιδίποδας ζητά να εξακριβώσει τον λόγο. Ο χρησμός του Απόλλωνα παραγγέλνει ότι για να καθαρίσει η πόλη πρέπει πρώτα να τιμωρηθεί ο φόνος του Λάιου. Ο βασιλιάς αποφασίζει να εξιχνιάσει το αίνιγμα και ξετυλίγει ένα κουβάρι φρικτών αποκαλύψεων.
Υπάρχουν δύο άξονες στο έργο αυτό, το τελειότερο του αρχαίου δράματος, τουλάχιστον απ’ τα σωζόμενα, που δρουν συμπληρωματικά. Ο ένας είναι η τέλεια πλοκή του -το έργο αυτό είναι το πρώτο στην παγκόσμια δραματουργία θρίλερ με σασπένς. Ξετυλίγοντας το κουβάρι των γεγονότων, ο ήρωας, με αριστοτεχνικό τρόπο, φτάνει στο κέντρο του λαβυρίνθου, όπου διώκτης και διωκόμενος είναι ο ίδιος. Ο δεύτερος άξονας, αυτός που κάνει τον Οιδίποδα το πρώτο υπαρξιακό έργο στην παγκόσμια δραματουργία, είναι η ίδια η ερώτηση που θέτει: «Ποιος είμαι;».
Ο Οιδίποδας είναι ο πρώτος Άνθρωπος της δραματουργίας μας, ο Αδάμ της. Και η μοίρα του μας κάνει ταπεινούς.
Έχοντας συνδέσει το όνομά της με ηρωίδες που νικούν τον χρόνο και με ερμηνείες εμβληματικές, αυτή τη φορά, η χαρισματική ηθοποιός Αμαλία Μουτούση φορά τα ρούχα της Ιοκάστης.
Μιλήσαμε μαζί της.
Με τι μας φέρνει αντιμέτωπους ο πυρήνας του έργου;
«Με το ότι η ζωή είναι τόσο απέραντη, πολύπλοκη, αβέβαιη, ώστε απατούμε τον εαυτό μας αν νομίζουμε ότι μπορούμε να την ελέγξουμε».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη;
«Η παράσταση θέλει να μας αφήσει την αίσθηση ότι πολλά πράγματα είναι ανεξήγητα αλλά η ζωή μας δεν είναι τυχαία».
Μια περιγραφή σας για την Ιοκάστη; Πώς νιώθετε μέσα στη συγκεκριμένη ερμηνεία;
«Από το ιερό πρότυπο της Παναγίας – μάνας μέχρι τη σκοτεινή πλευρά της Εύας – γυναίκας. Με την Ιοκάστη, η έννοια της Τύχης βγαίνει μπροστά: το παιδί της σκοτώθηκε, άρα ο χρησμός ξαστόχησε, άρα όλα είναι στην Τύχη… δεν αφήνει χώρο μέσα της για την πρόνοια, την πρόβλεψη, την προσοχή. Είναι κατ’ εξοχήν ο ρόλος που, όπως λέμε εμείς οι ηθοποιοί, δεν μπορεί να παιχτεί, δεν παίζεται».
Πείτε μας μια φράση, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή του έργου. Ό, τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”».
Ένα σχόλιό σας για την ερμηνευτική εμπειρία στον χώρο της αρχαίας Επιδαύρου;
«Εκεί νιώθεις σα μια κουκίδα στη μέση της απεραντοσύνης -είμαι πολύ συγκινημένη που σε λίγες ημέρες θα ξαναβρεθώ εκεί».
Σκέψεις και συναισθήματα κοιτώντας την, μέχρι τώρα, καλλιτεχνική σας πορεία;
«Μαθητεύω ακόμα, συνέχεια αλλάζω, μαθητεύοντας».
Και κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματά σας για τη χώρα μας;
«Τα προβλήματα με την υπογεννητικότητα, το συνταξιοδοτικό και το brain drane είναι πάρα πολύ σοβαρά και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη ότι υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση για να λυθούν».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Ο κήπος μας εδώ στο σπίτι, με τα δέντρα, τα φυτά, τις γάτες, τα πουλιά και τη χελώνα».
Κάτι που σας τη χαλά;
«Η αγένεια».
Θα μοιραστείτε μαζί μας μια όμορφη ανάμνησή σας;
«Ο άσπρος σκύλος μας όταν ακόμα ζούσε, που κολυμπούσε στο Αιγαίο δίπλα σε μια άσπρη πάπια».
Μια αγωνία σας;
«Η γλώσσα μας που ρημάζει (και στη ζωή και στο θέατρο), εξαφανίζεται…»
Και μια ευχή σας;
«Να ξαναδώ το λιμάνι της Φολεγάνδρου, το συντομότερο δυνατόν».
Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης, Μουσική: Μίνως Μάτσας.
Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λιγνάδης: Οιδίποδας, Αμαλία Μουτούση: Ιοκάστη, Νίκος Χατζόπουλος: Κρέων, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης: Τειρεσίας, Γιώργος Ζιόβας: Άγγελος, Γιώργος Ψυχογιός: Θεράπων, Νικόλας Χανακούλας: Εξάγγελος.
