Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η Ιστορία της Ελλάδας ξετυλίγεται μέσα από ραδιοφωνικές αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού στην παράσταση «7 Αναζητήσεις», που ανεβαίνει για λίγες ημέρες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (ΔΘΠ) [λεωφ. Ηρώων Πολυτεχνείου 32].
«Είναι ένα σύνολο 7 κειμένων, σε διαφορετικές δεκαετίες, με 7 διαφορετικούς ήρωες που ο καθένας, μέσα από τη δική του ιστορία, παραθέτει τη δική του αναζήτηση, τη δική του μοναξιά», ανέφερε η Κατερίνα Διδασκάλου μιλώντας για την παράσταση, ενώ η Ηρώ Μπέζου διευκρίνισε ότι είναι «7 παραστάσεις ενωμένες. 7 θεατρικοί μονόλογοι που γράφτηκαν τώρα από Έλληνες συγγραφείς ειδικά για την παράσταση, σκηνοθετημένοι από 7 διαφορετικούς σκηνοθέτες…» .
Οι δύο ηθοποιοί ερμηνεύουν πάνω σε δύο από τα κείμενα των Αναζητήσεων.
Το ΔΘΠ, επιμένοντας στη λογική ανάθεσης συγγραφής έργων, υποστηρίζει τις διαφορετικές φωνές Ελλήνων συγγραφέων και δίνει βήμα σε πρωτότυπες θεματικές, βαθιά ανθρώπινες, άμεσα συνδεδεμένες με το παρελθόν της χώρας μας.
Οι «7 αναζητήσεις» είναι ένα πολύπτυχο, μια σπονδυλωτή παράσταση με κείμενα ποιητικά ή ρεαλιστικά, τα οποία αναζητούν ταυτότητες ανθρώπων, από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη.
Η Ελλάδα της Μέσης Ανατολής, ο εμφύλιος, η μετανάστευση στη Γερμανία, οι αγνοούμενοι της Κύπρου, η ευμάρεια μετά τη δεκαετία του ’90, η σύγχρονη αστική απομόνωση, η μοναξιά, αναμνήσεις, ερωτήματα, μαρτυρίες αναδύονται στη σκηνή του ΔΘΠ μέσα από 7 ξεχωριστά κείμενα, μέσα από 7 συγκλονιστικές ιστορίες, μέσα από «7 Αναζητήσεις».
Γιατί…. «Έκτοτε τα ίχνη του χάνονται. Όποιος γνωρίζει κάτι παρακαλείται να…».
Η Κατερίνα Διδασκάλου και η Ηρώ Μπέζου μίλησαν μαζί μας.
Η Κατερίνα Διδασκάλου ερμηνεύει πάνω στο κείμενο «Τρίτη βράδυ στην άκρη του κόσμου» του Στέφανου Δάνδολου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Σάββα.
Με φόντο την πληγή της Κύπρου, ερμηνεύετε μια γυναίκα μόνη. Μιλήστε μας γι’ αυτήν και την ιστορία της.
Κ.Δ.: «Βρισκόμαστε στο 1990. Η Άννα Παπαστυλιανού, είναι μια γυναίκα στα 50, που ζει στη Λάρνακα τα τελευταία 16 χρόνια, περιμένοντας τον αγνοούμενο σύζυγό της. Από το 1974 που αυτός λείπει, η Άννα κάθε βράδυ ετοιμάζει το τραπέζι και τον περιμένει».
Θα θέλατε να μας πείτε κάποια λόγια του ρόλου σας; Όποια σας έρθουν πρώτα στον νου.
Κ.Δ.: «“Πώς γίνεται άνθρωπος να κάνει τόσο κακό σε άνθρωπο;”. Είναι τα λόγια της ηρωίδας όταν μιλάει για την τραγωδία του πολέμου. Για τις μέρες της εισβολής».
Σκέψεις και συναισθήματα από την επαφή σας με το κείμενο του Στέφανου Δάνδολου;
Κ.Δ: «Είναι ένα κείμενο συγκινητικό, τρυφερό αλλά την ίδια στιγμή σπαρακτικό, που φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με τη θηριωδία του πολέμου».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθεσία της Μαρίας Σάββα;
Κ.Δ.: «Με τη Μαρία αποφασίσαμε ότι ο σεβασμός στο κείμενο είναι το πρώτο. Υπάρχουν προβολές αυθεντικές από την εισβολή και εικόνες παλιές της Αμμοχώστου. Επίσης, είδαμε πολλές μαρτυρίες αγνοουμένων που μας “θύμισαν” το μέγεθος της προδοσίας και της φρίκης».
Η Ηρώ Μπέζου ερμηνεύει πάνω στο κείμενο «Ούτε μέρα» του Μάκη Τσίτα, σε σκηνοθεσία Προμηθέα Αλειφερόπουλου.
Ερμηνεύετε μια Ελληνίδα τραγουδίστρια του ’60, που κάνει καριέρα στη Γερμανία. Μιλήστε μας γι’ αυτήν και την ιστορία της.
Η.Μ.: «Η ηρωίδα μου έφυγε πολύ νέα από το χωριό της στην Ελλάδα, στο οποίο δεν καλοπερνούσε ιδιαίτερα, και αναζήτησε την τύχη της στην φιλόξενη Γερμανία, αρχικά ως εργάτρια σε εργοστάσια, και στη συνέχεια ως τραγουδίστρια. Πλέον είναι επιτυχημένη κι ευτυχής, αλλά το γεγονός ότι η οικογένειά της στην Ελλάδα την ψάχνει επίμονα μέσω του Ερυθρού Σταύρου, φαίνεται να ταράζει διαρκώς την ήρεμη ζωή της».
Θα θέλατε να μας πείτε κάποια λόγια του ρόλου σας; Όποια σας έρθουν πρώτα στον νου.
Η.Μ.: «“Στην πλατεία Αμερικής, στην οδό Φιλαδελφέως, μια νύχτα βροχερή μου το έθεσες ευθέως”».
Σκέψεις και συναισθήματα από την επαφή σας με το κείμενο του Μάκη Τσίτα;
Η.Μ.: «Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι το κείμενο αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που ξέρει ότι τον αναζητούν και αρνείται να βρεθεί. Πέρα από το χιούμορ της, η ιδέα αυτή κρύβει μια πικρή αλήθεια για τον πόνο και την ταραχή που συνεπάγεται η επιστροφή στα νεανικά χρόνια. Για όλους τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι κάνουμε αγώνα να καλύψουμε τα τραύματά μας, να ξεχαστούμε αποσπώντας τη σκέψη μας με έντονες απολαύσεις ή δυσκολίες που θα γεμίσουν το κενό. Η ιστορία του Μάκη Τσίτα είναι μια διογκωμένη και πολύ ευδιάκριτη εκδοχή αυτής της λειτουργίας. Και θέτει το μεγάλο ζήτημα του αν και κατά πόσο αντέχουμε πραγματικά να αποκοπούμε από τις ρίζες μας και να σταθούμε ολομόναχοι στον κόσμο».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθεσία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου;
Η.Μ.: «Χιούμορ, καλοσύνη, εμπιστοσύνη, ψυχραιμία, σαφήνεια».
Ταυτότητα Παράστασης
Θεατρικοί Συγγραφείς: Άκης Δήμου, Ρούλα Γεωργακοπούλου, Στέφανος Δάνδολος, Μάκης Τσίτας, Γιάννης Τσίρος, Θανάσης Χειμωνάς, Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Σκηνοθέτες: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Θοδωρής Γκόνης, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, Νάνσυ Μπούκλη, Χάρης Πεχλιβανίδης, Μαρία Σάββα, Θανάσης Χαλκιάς
Ηθοποιοί: Μάνος Βακούσης, Κατερίνα Διδασκάλου, Λεωνίδας Κακούρης, Ρηνιώ Κυριαζή, Ηρώ Μπέζου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Άννα Φόνσου.
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Κίνηση: Κική Μπάκα
Μουσική σύνθεση- επιμέλεια: Νίκος Βασιλείου
Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου
Δραματουργική σύνθεση: Νίκος Διαμαντής
