Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Με όχημα τη ζωντανή μουσική, ο ηθοποιός Μάξιμος Μουμούρης αποπειράται να καταγράψει τη διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, τη σχέση του με τον καθρέφτη, με το είδωλό του και με τη συνείδησή του, αλλά και τις συναντήσεις με τους Άλλους και την αφύπνισή του μέσα από αυτούς, και μας μιλά για την παράσταση «LLAWFALL».
Με αφορμή το «Atom heart mother», ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο των Pink Floyd, ο Μάξιμος Μουμούρης, υπογράφοντας το κείμενο, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και την ερμηνεία, συμπράττει με την Underground Youth Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη, και στήνει μία ζωντανή μουσική παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, από τις 29 Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου, στις 9 το βράδυ.
Καθώς η μηχανική, αινιγματική και οξύμωρη πραγματικότητα του ήρωα του έργου έρχεται αντιμέτωπη με τις εφηβικές φωνές της χορωδίας και τον οδηγεί στο να κοιτάξει στο παρελθόν και να αντιληφθεί το παρόν, να αντιληφθεί τον λόγο που δεν γελάει όπως όταν ήταν παιδί, ο Μάξιμος Μουμούρης μιλά για την παράσταση και για τα συναισθήματά του για τη σημερινή Ελλάδα.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης αυτής της δημιουργίας;
«Η μουσική, η διαμόρφωσή μου μέσα από εκείνη και πολλές ώρες αναμονής κατά τη διάρκεια της δουλειάς, όπου έρχονται σαν βέλη τρελές σκέψεις. Μία από αυτές είναι και το “LLAWFALL”».
Για τι μιλούν τα κείμενα του «LLAWFALL»;
«Είναι μια διαλεκτική ενός άντρα με τον καθρέφτη του. Ο καθρέφτης ποτέ δεν λέει ψέματα και αποτυπώνει τη στιγμή με ό,τι κρύβεται πίσω από αυτήν και, πίσω από εκείνον, βρίσκονται επίπεδα, που αν κάποιος τα διακρίνει, μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του στην πραγματική του κατάσταση. Τα κείμενα, λοιπόν, προβάλλουν στον άντρα το ποιος είναι, του ανοίγουν την πόρτα της συνείδησης, του φανερώνουν τους φόβους του και του δείχνουν τον δρόμο για να τους τιθασεύσει».
Τι επιχειρεί να καταγράψει η παράσταση;
«Τον μηχανικό τρόπο ζωής, δηλαδή την έλλειψη συνείδησης, σε αντιδιαστολή με την επίγνωση αυτής της κατάστασης, η οποία είναι η αρχή για μια νέα ζωή, συνειδητή ζωή. Δεν μιλάω για ηθικό διδακτισμό. Άλλωστε, το μόνο που συμβαίνει στην παράσταση είναι το άνοιγμα αυτής της πόρτας προς κάπου αλλού, όπου τα πράγματα περνάνε από τη σκέψη στην ύπαρξη, από τη λογική στην αίσθηση. Το αν ο άντρας περάσει την πόρτα είναι δικό του θέμα».
Πώς συμβάλλει η μουσική σε αυτό;
«Είναι ο φορέας, το μέσο για να αποβάλει τη σκέψη, το σύστημα που έχουμε μεγαλώσει και να αρχίσει το σώμα να βιώνει. Η μουσική, για μένα, ήταν πάντα μια διέξοδος από τα προβλήματα. Σύντομα, όμως, αντιλήφθηκα πως είναι και ο τρόπος για να μάθω το σώμα μου, να νιώσω όμορφα μέσα σε αυτό και, μέσα από αυτό, να μειώσω την πυκνότητα σκέψεων που δεν μου επέτρεπαν να νιώθω. Πριν αρκετά χρόνια, στις βραδινές εξόδους μου, αναζητούσα πάντα μέρη με μουσική που να μου αρέσει, να μπορώ να χορέψω. Όταν συνέβαινε αυτό, χόρευα όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα, όμως, έλεγα στον εαυτό μου “το παράκανες πάλι χθες”. Όντως, το παράκανα για τα κοινωνικά δεδομένα. Ξεχνιόμουν και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ήταν μια μικρή απελευθέρωση».
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη σημερινή Ελλάδα;
«Ανάμεικτα, όπως όλων, φαντάζομαι. Μια χώρα με τόσες δυνατότητες, που δεν έχει συνειδητοποιήσει -για να χρησιμοποιήσω όρους παράστασης- το πόσο ευλογημένη είναι. Νιώθω πως δεν έχουμε αποβάλει, ούτε στο ελάχιστο, το ΕΓΩ μας. Αν το καταφέρναμε έστω και λίγο, θα υπήρχε τεράστια διάφορα στο πώς συμπεριφερόμαστε κάθε μέρα».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Λείπει η ατομική προσπάθεια και, ταυτόχρονα, οι κρατικοί θεσμοί που θέτουν ένα κοινό πλαίσιο για όλους. Τι χρειαζόμαστε… ένα προσωπικό θαύμα ξεχωριστά. Ας αυξήσουμε τις στιγμές συνειδητοποίησης στην καθημερινότητά μας, και όλα θα αλλάζουν μόνα τους σιγά σιγά. Χρειάζεται υπομονή».
Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο στον ορίζοντα;
«Όπως αναφέρεται στο “LLAWFALL”, ζούμε, είμαστε ανίκανοι για το αντίθετο, οπότε ας προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στη χαρά αυτής της ζωής και όχι σε κάποιο νόημα. Ίσως, να μην υπάρχει κιόλας. Το νόημα δημιουργεί άγχος. Η μόνη ελπίδα είναι να χαμογελάμε ό,τι και αν συμβαίνει, και όλα θα πάρουν τη φυσική τους θέση».
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Μάξιμος Μουμούρης, σκηνοθεσία – σκηνικά: Μάξιμος Μουμούρης, ηθοποιοί: Άκης Σακελαρίου – Μάξιμος Μουμούρης, επιμέλεια κίνησης: Μαριάνα Καβαλλιεράτου, μουσικοί: Underground Youth Orchestra, μουσική διεύθυνση: Κώστας Ηλιάδης, φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου, παραγωγή: Ιανός, διεύθυνση παραγωγής: Ντένια Σαφαρή, επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα, υπεύθυνη χορηγιών: Μαριλένα Θεοδωράκου. Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Πληροφορίες
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 206 – Ταύρος, τηλ.: 210 3418550. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, προπώληση: 12 ευρώ, φοιτητικό – ανέργων – ΑΜΕΑ – άνω των 65 ετών: 10 ευρώ.
