Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
«Το δικό μας σινεμά», το νέο θεατρικό μιούζικαλ με την υπογραφή του συγγραφικού δίδυμου των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα και τις ευφάνταστες χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού, ανεβαίνει στο ανακαινισμένο ιστορικό Θέατρο Άλσος [Ευελπίδων 4, Κυψέλη – Πεδίον του Άρεως].
«Το δικό μας σινεμά» είναι η ιστορία κάποιων καλλιτεχνών που ξεκινούν περίπου το 1955 -όταν πια αρχίζει η μεγάλη άνοδος του κινηματογράφου, ζουν τη μεγάλη δόξα της δεκαετίας του ’60 και ακολουθούν την πτώση του σινεμά στη δεκαετία του ’70. Με τραγούδια που έχουν γραφτεί στην ψυχή και τη μνήμη μας, με νοσταλγία, χιούμορ, τρυφερότητα αλλά και συγκίνηση, η παράσταση μάς θυμίζει μια εποχή που έχουμε αγαπήσει και συνεχίζουμε να αγαπάμε -είναι ένα ταξίδι στη χρυσή εποχή του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, είναι ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου. Είχαμε τη μεγάλη χαρά να μιλήσει μαζί μας.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;
«Η παράσταση στο Άλσος είναι μια πολύ προσωπική και ευτυχισμένη στιγμή για μένα, μετά από 60 χρόνια διαδρομής. Πέρα από το γεγονός ότι συνυπάρχω στη σκηνή με εξαιρετικά ταλαντούχους συναδέλφους, πρωταγωνιστές όλοι τους, πέρα από το γεγονός ότι το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου -δύο άνθρωποι που τους θαυμάζω χρόνια- έχουν γράψει ένα ζηλευτό κείμενο, βρίσκομαι μπροστά σε γεγονότα που έχω ζήσει. Είναι τόσο γνωστά σε μένα όλα όσα συμβαίνουν στη σκηνή, μιας και τα έχω ζήσει. Είμαι στα χωράφια μου θα έλεγα».
Μία περιγραφή του ρόλου σας;
«Στο “δικό μας σινεμά”, είμαστε ζευγάρι με την εξαιρετική Πιτσούλη. Παλιοί ηθοποιοί και οι δύο βιώνουμε τις δυσκολίες του τέλους της καριέρας μας. Είναι ένας ρόλος – φόρος τιμής στους ηθοποιούς που μεγαλώνουν και σιγά σιγά μεγαλώνοντας εγκαταλείπουν τη σκηνή. Επίσης, μέσω του ρόλου μου κάνω μια μεγάλη αναφορά – αφιέρωμα στον Φίνο, στον άνθρωπο που το όνομά του ταυτίστηκε με το ελληνικό σινεμά».
Κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματά από την επαφή σας με το έργο –που περιλαμβάνει, μάλιστα, και μια χρονική περίοδο που εσείς κάνατε τα πρώτα βήματά σας στον χώρο;
«Ακούστε, στα εξήντα χρόνια ζωής μου στο θέατρο και τον κινηματόγραφο, ακολουθώ ένα κανόνα. Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ νοσταλγός του παρελθόντος. Θέλω να κοιτάζω μπροστά. Αυτή η αντίληψη, σε πολλές περιπτώσεις μου στοίχησε. Ήμουν ο χαμένος. Γιατί ο κόσμος δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν ήθελα να τυποποιηθώ, να παίζω έναν τύπο διαρκώς -όπως ο Βέγγος ή ο Γκιωνάκης παραδείγματος χάριν.
Ο κόσμος γέλαγε με τους ηθοποιούς–τύπους στον κινηματογράφο, και τους αγαπούσε. Δεν ήμουν έτσι, γι’ αυτό δεν προχώρησα. Βέβαια, αργότερα δικαιώθηκα, όταν οι ταινίες που κάναμε τότε βγήκαν στην τηλεόραση».
Κάποια ομοιότητα, κάποια διαφορά, ανάμεσα στην τότε εποχή και τη σημερινή;
«Όπως σας είπα, εγώ κοιτάζω το μέλλον. Το μόνο που έχω νοσταλγήσει είναι η αθωότητα της εποχής. Ο κόσμος τότε ήταν πιο φτωχός, περισσότερο αθώος και αναζητούσε την αγάπη. Εγώ γνώρισα την αγάπη και ανθρώπους που την έδιναν απλόχερα. Τώρα, επικρατεί μια τρέλα. Μόνο γι’ αυτό νοσταλγώ το παρελθόν. Αλλιώς, πάντα κοιτάζω μπροστά».
Μια συμβουλή που θα δίνατε σε κάποιον που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο της τέχνης σας;
«Αυτό που θα συμβούλευα τους νέους ηθοποιούς είναι να μη χτίζουν πάνω στην άμμο. Και η άμμος, είναι η τηλεόραση. Γιατί μέσα από την τηλεόραση, πιστεύουν ότι γίνονται πρωταγωνιστές εύκολα. Εμείς, ξεκινήσαμε από το θέατρο και καταλάβαμε ότι είναι ένας χώρος που θέλει πόνο, αγάπη και μόρφωση. Μπορεί να έχει κάποιος πηγαίο ταλέντο, όμως χωρίς μόρφωση δεν μπορεί να προχωρήσει».
Μια σκέψη σας για τον τόπο μας;
«Έζησα μια ζωή που είχε πόλεμο, εμφύλιο, δικτατορία. Κι όμως, παρ’ όλες τις δυσκολίες, η Γη συνέχιζε να γυρίζει. Παρ’ όλη την απογοήτευση, η ελπίδα για την αυριανή ημέρα ήταν ζωντανή μέσα μου. Αγαπώ ιδιαίτερα ένα στίχο του Κοέν που λέει ότι “κάπου υπάρχει μια χαραμάδα, μέσα από την οποία θα μπει το φως”. Αύριο, λοιπόν, ό,τι κι αν έχει συμβεί, θα είναι μια άλλη μέρα».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Έχω θωρακιστεί απέναντι στη δυσκολία, στη δυστυχία. Μου έχουν συμβεί διάφορα δυσάρεστα πράγματα, όμως δεν απογοητεύομαι. Πιστεύω στο αύριο».
Μια αγωνία σας;
«Δεν έχω αγωνία .Όπως σας είπα, πατώ το κουμπί 4 και περιμένω το καλύτερο (γέλια)».
Και μια ευχή σας;
«Η ευχή μου είναι να μη χάνουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο».
Ταυτότητα παράστασης
«Το δικό μας σινεμά» των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα. Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας, Φωκάς Ευαγγελινός, σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή, κοστούμια: Έβελυν Σιούπη, χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός, πρωτότυπη μουσική-ενορχήστρωση-μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζαχαρίου, μουσική διδασκαλία: Χάρης Γεωργίου, φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ, video design-προβολές: Κάρολος Πορφύρης, βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Τσούρμας, βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Αγγελής , βοηθός ενδυματολόγου: Σταυριέλενα Δημητρακοπούλου, hair styling: Μαρίνα Καμπριγιάννη, φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης, video και τηλεοπτικά σποτ: Σταμάτης Γιαννουλάκης, art Director: Θοδωρής Λαλάγκας, κινηματογραφικός σύμβουλος: Ιάσων Τριανταφυλλίδης, οργάνωση παραγωγής: Θάνος Παφιώλης, διεύθυνση παραγωγής: Θανάσης Μαροσούλης, παραγωγή: Ηλίας Μαροσούλης, Άγγελος Κοταρίδης.
Πρωταγωνιστούν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Δέσποινα Βανδή, Παύλος Χαϊκάλης, Κώστας Κόκλας, Κατερίνα Λέχου, Μέμος Μπεγνής, Γιώργος Χρανιώτης, Σύλβια Δελικούρα, Παρθένα Χοροζίδου, Ευγενία Σαμαρά, Μαριλού Κατσαφάδου, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιώργος Τσούρμας, Γιάννης Ρούσος, Δημήτρης Γαλάνης και σε ξεχωριστούς ρόλους η Πηνελόπη Πιτσούλη, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
