Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η παράσταση «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» παρουσιάζεται στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στήβενς υπογράφει τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου πολυβραβευμένου μυθιστορήματος του Μαρκ Χάντον, που κέρδισε επτά βραβεία Ολίβιε, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, το 2013.
Έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους στις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Μεξικό, την Κορέα, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, το Βέλγιο, το Ισραήλ, την Ελλάδα, κερδίζοντας πολλά σημαντικά βραβεία.
Γι’ αυτή τη γλυκόπικρη ιστορία, την επικεντρωμένη στις ιδιαιτερότητες του ατόμου, τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα, μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια της παράστασης, ηθοποιό Μαρία Καλλιμάνη.
Λίγα λόγια σας για την παράσταση;
«Το θεατρικό έργο του Σάιμον Στήβενς βασίζεται στο ομότιτλο δημοφιλές μυθιστόρημα του συμπατριώτη του Μαρκ Χάντον. Είναι μια σύγχρονη ιστορία ενός εφήβου, του Κρίστοφερ, με “ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς”, που ζει σ’ ένα συνηθισμένο αγγλικό προάστιο. Ο Κρίστοφερ, βρίσκει ένα βράδυ σκοτωμένο τον σκύλο της γειτόνισσας στην αυλή της και αποφασίζει να εξιχνιάσει το μυστήριο. Με αφορμή τη δολοφονία του Γουέλινγκτον, ο Κρίστοφερ θα πραγματοποιήσει ένα ταξίδι θάρρους, θα ξεπεράσει τους φόβους του, θα γνωρίσει τον εαυτό του και θα επηρεάσει καταλυτικά τους γύρω του».
Μια περιγραφή σας γιατον Κρίστοφερ;
«Ο Κρίστοφερ είναι ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που δεν του αρέσει να τον αγγίζουν, του αρέσει να απομονώνεται, το αγαπημένο του χρώμα είναι το κόκκινο, απεχθάνεται το κίτρινο, έχει ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά, δεν κατανοεί την έννοια της μεταφοράς, μιλάει μόνο κυριολεκτικάκαι λατρεύει τις ιστορίες με τον Σέρλοκ Χολμς. Ο ενθουσιασμός και η αθωότητά του γίνεται καθρέφτης του πολύπλοκου κόσμου των μεγάλων. Ο Χάντον είχε χαρακτηρίσει τον Κρίστοφερ, στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του, ως παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ -και γνωρίζει πολύ καλά τον κόσμο αυτών των παιδιών καθώς έχει δουλέψει μαζί τους. Είναι ενδιαφέρον ότι στις επόμενες εκδόσεις, αφαίρεσε τον χαρακτηρισμό αυτό και προσδιόρισε τον Κρίστοφερ ως άτομο με “ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς”, όπως άλλωστε όλοι μας».
Και μία για τον ρόλο που ερμηνεύετε;
«Στο έργο υποδύομαι την μητέρα του Κρίστοφερ, την Τζούντι,μια γυναίκα που, ενώ αγαπάει το παιδί της, χάνει εύκολα την υπομονή της και αδυνατεί να αντιμετωπίσει την απρόβλεπτη συμπεριφορά του.Όμως, η δύναμη και η γενναιότητα του Κρίστοφερ θα επηρεάσει και την ίδια. Με αφορμή τον ρόλο της Τζούντι,συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη υπόθεση είναι το να είναι κανείς γονιός και πόσο μάλλον παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς. Η προσπάθεια που καταβάλλουν αυτά τα παιδιά να “υπάρξουν” στον χαοτικό κόσμο των ενηλίκων λειτουργεί ως ζωντανό παράδειγμα δύναμης για μας. Ένας φάρος για να φωτίσει τη δική μας εσωτερική διαδρομή, να βελτιωθούμε ως γονείς και γενικότερα ως άνθρωποι».
Πείτε μας μια ατάκα από το έργο. Την πρώτη που σκεφτήκατε.
«Είναι μια φράση του Κρίστοφερ, που λέει πως του αρέσει να κοιτάζει τον ουρανό και να χαζεύει τα αστέρια, πως ό,τι και να σου συμβαίνει εδώ κάτω στη γη από εκεί πάνω φαντάζει αμελητέο. Κάθε βράδυ που την ακούω στην παράσταση, μου δίνει δύναμη και αισιοδοξία».
Ένα σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου;
«Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ακολούθησε στοργικά το κείμενο του Σάιμον Στήβενς και θέλησε να ανασυνθέσει τον κόσμο που αναδύεται μέσα από το έργο, με λιτότητα και σαφήνεια».
Συναισθήματα και σκέψεις, μετά από την πρώτη επαφή σας με το έργο;
«Είχα ήδη δει, πριν μερικά χρόνια, την παράσταση του έργου που είχε σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο θέατρο “Αγγέλων βήμα”, και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μεγάλη αίσθηση ο ιδιαίτερος κόσμος του Κρίστοφερ και ο τρόπος που εμπλέκονταιοι υπόλοιποι ήρωες μέσα σε αυτόν. Είναι ένα έργο που μιλάει για τις οικογενειακές σχέσεις, τη θεμελιώδη σχέση με τον δάσκαλο και κυρίως για τη διαφορετικότητα. Είναι ένα έργο που με γεμίζει αισιοδοξία, καθώς μιλάει για τη δύναμη του θάρρους να υπερασπίζεσαι τη διαφορετικότητά σου και να σέβεσαι αυτή των άλλων ανθρώπων γύρω σου».
Αυτισμός, εφηβεία και οικογενειακές σχέσεις βρίσκονται στον πυρήνα της παράστασης. Θεωρείτε πως η παράσταση απευθύνεται, κυρίως, σε θεατές που ενδιαφέρονται για τα συγκεκριμένα θέματα;
«Πιστεύω ότι το έργο μας αφορά όλους, μικρούς και μεγάλους. Πέρα από τα θέματα που προαναφέρετε, το έργο μιλάει κυρίως για τη διαφορετικότητα, σε μια εποχή που η έννοια της διαφορετικότητας βάλλεται παράφορα και δυστυχώς όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.
Επίσης, το έργο μιλάει για τα ταξίδια, πραγματικά αλλά και φανταστικά, ταξίδια ζωής, διαδρομές μέσα στη ζωή που, παρά τις απώλειες και τις δυσκολίες, σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο».
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου, σκηνικά Μαγδαληνή Αυγερινού, κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ, μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη, σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης, βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη. Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Νιάρρος, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θέμης Πάνου, Μαρία Κατσανδρή, Θύμιος Κούκιος, Γιώργος Γιαννακάκος, Βάσια Χρήστου, Σπύρος Κυριαζόπουλος.
Θέατρο Τζένη Καρέζη: Ακαδημίας 3, Αθήνα.
