Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το «Τριαντάφυλλο στο στήθος», η γλυκόπικρη κωμωδία του Τενεσί Ουίλιαμς για τον έρωτα, ανεβαίνει για λίγες μόνο παραστάσεις, έως τις 26 Ιανουαρίου, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και με την υπογραφή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης [Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα].
Γραμμένο από τον Αμερικάνο συγγραφέα σε μια στιγμή της ζωής του που ένιωθε χαρούμενος και ψυχικά ήρεμος, μετά από ένα ταξίδι του στην πολύβουη και ζωντανή, για τα μάτια του, νότια Ιταλία, το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι το μοναδικό έργο του που έχει αισιόδοξο τέλος.
Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ο ηθοποιός Γεράσιμος Μιχελής. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί του.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο;
«Το “Τριαντάφυλλο στο στήθος” είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία που μιλάει για τον έρωτα. Η κεντρική ηρωίδα, η Σεραφίνα, είναι μία γυναίκα που όλα τα ζει έντονα. Έντονα αγαπά, μισεί, πιστεύει. Λατρεύει τον σύζυγό της κι έχει ιδιαίτερα έντονη σχέση με την Παναγία. Τον αγαπημένο της σύζυγο, θα συνεχίσει να τον λατρεύει και μετά τον αιφνίδιο θάνατό του. Το πένθος της κρατάει τρία χρόνια. Αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Κατακερματισμένη και με τη βοήθεια της Παναγίας, πασχίζει να προστατεύσει την ατίθαση κόρη της από τους άντρες- κυνηγούς και να μείνει αλώβητη η οικογένειά της. Μέχρι την στιγμή που εισβάλει στο “θωρακισμένο” σπίτι της ένας άλλος άντρας, που έχει κάποια κοινά με τον άντρα της και της αλλάζει την ζωή».
Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα του;
«Ο μηχανισμός άρνησης της πραγματικότητας από τη Σεραφίνα. Αυτό είναι ένα βασικό θέμα στο έργο. Η άρνηση είναι ένας αμυντικός μηχανισμός όπου αποφεύγεται η αντιπαράθεση με ένα πρόβλημα ή της πραγματικότητας, αρνούμενος την ύπαρξή της. Η Σεραφίνα αρνείται τον θάνατο του συζύγου της. Ο θάνατος του συζύγου της, την κατακερμάτισε ψυχικά. Τον αποτέφρωσε και τον έχει σπίτι της. Αυτό είναι η μέγιστη άρνηση που, όμως, κρατάει την ίδια σε μια ισορροπία.
Ο έρωτας είναι ένα άλλο βασικό θέμα στο έργο. Ο έρωτας στη ζωή της Σεραφίνας παίζει σπουδαίο ρόλο. Με υπερηφάνεια αναφέρεται στην αρρενωπότητα του συζύγου της. Τον παρομοιάζει με τριαντάφυλλο. Ένα τριαντάφυλλο ήταν για κείνη ο άντρας της. Το τριαντάφυλλο είναι σύμβολο αγάπης, ευπάθειας, σεξ. Έμαθε πλάι στον άντρα της, τι θα πει έρωτας. Το κρεβάτι τους ήταν ιερό. Και η Ρόζα, η κόρη της, αναζητά με πάθος τον έρωτα. Μάνα και κόρη, εξαρτώνται από τον άντρα, από την οικογένειά του. Στο έργο, υπάρχει εορτασμός ερωτικής απελευθέρωσης».
Ερμηνεύετε τον Αλβάρο Μαντζακαβάλλο. Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Ο Αλβάρο είναι Σικελός, ένας λαϊκός φορτηγατζής. Ζει συνεχώς με τον φόβο της απόλυσης από την δουλειά του. Εισβάλει, αναπάντεχα, στο σπίτι της Σεραφίνας για να κλάψει, ύστερα από έναν άγριο καυγά με έναν ξένο και, τελικά, της αλλάζει τη ζωή. Έχει πολλά κοινά με τον νεκρό άντρα της. Το σώμα, κυρίως! Είναι αυθόρμητος, απλός, λαϊκός. Έχει τρωτά, που συγκινούν τη Σεραφίνα. Είναι τρυφερός, έχει ανθρωπιά. Υιοθετεί πρόσθετα χαρακτηριστικά του άντρα της, κάνει τα πάντα για να τη γοητεύσει. Η Σεραφίνα, είναι γι’ αυτόν δώρο απ’ τον Θεό».
Και μία περιγραφή της Σεραφίνα Ντέλλε Ρόζε;
«Η Σεραφίνα είναι μία Ιταλίδα μετανάστης στην Αμερική. Μοδίστρα. Αγαπά με πάθος τον άντρα της, και όσο ζει αλλά και μετά τον θάνατό του. Στερεοτυπική μορφή Ιταλίδας μητέρας. Το σπίτι της είναι μία αντανάκλαση του εαυτού της. Θωρακισμένο ασφυκτικά. Βιώνει με μελαγχολία το πένθος του συζύγου της, τρία χρόνια. Γίνεται αγρίμι για όποιον προσπαθεί να της φανερώσει την αλήθεια. Αρνείται να την αντικρίσει! Ζει με την ανάμνηση του συζύγου της από τη μια, και την Παναγία από την άλλη».
Ένα σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Λευτέρη Γιοβανίδη;
«Ο σκηνοθέτης μας, ο Λευτέρης Γιοβανίδης, ήθελε να αφηγηθεί, με απλότητα και καθαρότητα, μια τρυφερή ιστορία για τον Έρωτα. Μια ιστορία που έχει ανάγκη να ακούσει ο κόσμος στις μέρες μας! Μας ζητούσε επίμονα, αλήθεια και αμεσότητα. Βλέμμα και λόγο που ακουμπούν τον άλλον και τον επηρεάζουν, μετακινούν. Επίσης, από την αρχή εστίασε στο αισιόδοξο τέλος του έργου. Δεν ήθελε δραματικότητα στο παίξιμο. Ενάργεια και ελαφράδα, αυτά ζητούσες από μας. Να είμαστε τρυφεροί κι αθώοι, όπως οι ήρωες του έργου».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο του έργου ή περιγράψτε μας μια σκηνή. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Ο Αλβάρο απαντά στη Σεραφίνα όταν τον ρωτά τι έχει να προσφέρει σε μια γυναίκα: “Αγάπη και τρυφερότητα. Τι άλλο; Σε ένα κόσμο που είναι τόσο μοναχικός και κρύος!”.»
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Μια ευχάριστη έκπληξη. Για παράδειγμα, να έρθει ένας φίλος και να μου πει: άσε τις σκοτούρες σου και πάμε μια βόλτα στο Σούνιο. Μπαίνουμε στο αμάξι, βάζουμε μουσικούλα και φύγαμε…».
Κάτι που τη χαλά;
«Η ματαίωση κάποιου πράγματος που έχω επιθυμήσει κι έχω κοπιάσει πολύ για να το πετύχω!».
Ένα βιβλίο που αγαπάτε;
«“Αδερφοί Καραμάζοφ”».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Να κάνω δωράκια σε αγαπημένα μου πρόσωπα».
Μια ευχή σας;
«Να έχουμε υγεία, να κάνουμε όμορφα πράγματα!».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Δραματουργική Επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρία Δεληογλάνη
Βοηθός Φωτιστή: Εύη Παπαμάρκου
Ερμηνεύουν: Ευγενία Αποστόλου, Ειρήνη Ιωάννου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Γεράσιμο Μιχελή, Μάρω Σαουσοπούλου, Ισίδωρο Σταμούλης, Δημήτρη Τσίκλης, Τσαμπίκα Φεσάκη.
