Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το «Αποτύπωμα» του πολυβραβευμένου Φίλιπ Ρίντλεϊ, έργο βαθιά ανθρώπινο με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ανεβαίνει έως τις 2 Ιουνίου στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μπαλαμώτη [Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη].
Μια μάνα συναντιέται με τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του μοναχογιού της. Αυτός θέλει να εξιλεωθεί απ’ αυτό που έζησε. Αυτή να μάθει ποιος εκτέλεσε το παιδί της. Μέσα σε λίγες ώρες, όσο δύσκολο και αν αποδειχτεί και για τους δυο, θα αναμετρηθούν με την αλήθεια και αναγκαστικά θα έρθουν αντιμέτωποι με τη δική τους μοναξιά.
Συναρπαστικό, συγκινητικό και με σκοτεινό χιούμορ, το έργο θεωρείται ως μία από τις πιο ισχυρές εξερευνήσεις εγκλημάτων μίσους που έχουν γραφτεί.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«Η Ανίτα έχει χάσει τον γιο της, ο οποίος σφαγιάστηκε με αποτρόπαιο τρόπο λίγους μήνες πριν. Είναι πια χαμένη, ψάχνει απαντήσεις και ο πόνος την έχει οδηγήσει στην τρέλα. Ο Ντέηβι είναι ένα 17 χρονών αγόρι που μπαίνει στο σπίτι της Ανίτα και απαιτεί να του αφηγηθεί τη ζωή της. Σιγά σιγά καταλαβαίνουμε ότι ο Ντέηβι έχει κάποια σχέση με τη δολοφονία. Αρχίζει, έτσι, ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού μέχρι να μας αποκαλυφθεί η αλήθεια».
Ποια θέματα συναντούμε στον πυρήνα του;
«Το θέμα που με απασχόλησε είναι η υπαρξιακή μοναξιά αυτών των ανθρώπων. Έχει συμβεί κάτι τραγικό στη ζωή τους και προσπαθούν να το διαχειριστούν με όποιον τρόπο μπορούν. Μοιάζουν χαμένοι, επιθετικοί, παράξενοι αλλά είναι τόσο ανθρώπινο αυτό που περνάνε και τόσο αναγνωρίσιμο σε όλους μας».
Τι σας προσέλκυσε στο ανέβασμά του;
«Η δομή του κειμένου. Είναι γραμμένο ως ψυχολογικό θρίλερ. Έχει σασπένς, χιούμορ αλλά και βαθιά ανθρώπινες στιγμές. Αυτό με έκανε να θέλω να το ανεβάσω και να το δικαιώσω».
Που εστίασε η σκηνοθετική σας ματιά;
«Στις δύο ψυχές πάνω στην σκηνή. Στους δύο ηθοποιούς που πρέπει να φέρουν το φορτίο των ηρώων τους και να συνδιαλλαγούν με αυτό. Είμαι πολύ τυχερός με τους δύο ηθοποιούς που επέλεξαν να συνεργαστούν μαζί μου. Είναι δύο πολύ ευαίσθητες καλλιτεχνικές φύσεις, ο καθένας του με διαφορετικό τρόπο. Προσεγγίζουν την τέχνη τους σχεδόν αντίθετα ο ένας από τον άλλον και αυτό πολλές φορές δημιουργεί εντυπωσιακά αποτελέσματα στην πρόβα. Μιλάω για την Βασιλική Ιατροπούλου, την Ανίτα μας, που μετά από χρόνια επιστρέφει στη θεατρική σκηνή. Είναι μια ηθοποιός φωτιά. Μια ηθοποιός που η ενέργειά της και μόνο μπορεί να γκρεμίσει το θέατρο. Ο Δημήτρης Μανδρινός, ο Ντέηβι, είναι πολύ νέος και φρέσκος ηθοποιός. Τελείωσε τη δραματική σχολή πριν δύο χρόνια. Θεωρώ πως με την ευαισθησία του και το συναίσθημά του μπορεί να διανύσει τρομακτική πορεία στον χώρο. Σε λίγα χρόνια, θα μιλάμε όλοι γι’ αυτόν».
Σκέψεις και συναισθήματα, όταν βλέπετε το έργο να ξετυλίγεται επί σκηνής;
«Αν ρωτάτε για τα δικά μου συναισθήματα, είναι η αγωνία να πάνε όλα καλά. Όπως όλοι οι δημιουργοί, βλέπουμε τα έργα μας σαν παιδιά. Με αγωνία, με φόβο, με χαρά όταν πάει καλά αλλά και με μια θλίψη όταν έρχεται η ώρα να το αφήσουμε να πάρει το δρόμο του».
Πείτε μας μια ατάκα,έναν διάλογο από το έργο ή περιγράψτε μας μια σκηνή.Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Πηγαίνουμε σε ένα μαγαζί για χορτοφάγους. Μιλάμε με τις ώρες. Δεν έχω μιλήσει ποτέ έτσι, σε κανέναν. Θέλω να του τα πω όλα. Τις αγαπημένες μου ταινίες. Φαγητό. Τι γίνεται στο σχολείο. Τα πάντα. Ξεχνάμε την ώρα. Πέρασε – φφφπ! Έχει αργήσει στη δουλειά. Πρέπει να βιαστούμε. Γελάμε. Μένω στη βιβλιοθήκη όλο το απόγευμα. Μου δίνει να διαβάσω βιβλία με ποίηση. Και μερικά με ζωγραφικούς πίνακες. Είναι φανταστικά. Είναι σαν… σαν να μου ανατινάζει όλη μου τη ζωή. Κάνει τα πάντα να φαίνονται… πιο… μεγάλα – Πώς είναι όταν δυναμώνεις τα χρώματα στην τηλεόραση. Κατάλαβες; Καλύτερα από την πραγματικότητα. Μαγικά! Κάποιες φορές περνούσε από δίπλα και μου άγγιζε τα μαλλιά. Ή μου χάιδευε τον σβέρκο. Τον αισθανόμουνα μέσα στο κρανίο μου. Παντού. Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Είναι σαν . . . σαν να είναι το οξυγόνο μου. Αν δεν είμαι μαζί του . . . δεν μπορώ να ανασάνω κανονικά”».
Μια σκέψη σας για τις ανθρώπινες σχέσεις;
«Δύσκολο θέμα. Δεν το έχω μελετήσει καλά. Προσπαθώ ο δόλιος αλλά νιώθω ότι μένω πάντα μετεξεταστέος».
Και μία για το μίσος;
«Είναι ένα σκοτεινό συναίσθημα. Νομίζω συνδέεται με τον φόβο και, ίσως, σε έναν βαθμό έχει να κάνει με τον εαυτό που φοβόμαστε -το κομμάτι μας που δε θέλουμε να αγγίξουμε, για όποιον λόγο. Τώρα, αν αυτό που εγώ φοβάμαι να πλησιάσω μέσα μου, ξαφνικά δω τον διπλανό μου να το ζει και να το εκπληρώνει, θα τον μισήσω. Θα επιθυμήσω το κακό του. Την καταστροφή του».
Μια ευχή σας;
«Εύχομαι να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να επιτρέπουμε στα απλά πράγματα να μας γεμίζουν ενέργεια. Και να προσπαθήσουμε να βρούμε την ισορροπία μεταξύ σκοταδιού και φωτός μέσα μας».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, σκηνογραφία: Γιάννης Κατρανίτσας και Κυριακή Νασιούλα. Ερμηνεύουν: Βασιλική Ιατροπούλου, Δημήτρης Μανδρινός.
