Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η θεατρική ομάδα Hippo παρουσιάζει τη νέα της παραγωγή με τίτλο «Silence Speaks», βασισμένη στο έργο του Ινδού συγγραφέα Dhanedra Kawade, το οποίο μεταφέρεται -σε παγκόσμια πρώτη- στο θεατρικό σανίδι.
Μια διεθνής ομάδα καλλιτεχνών -χορευτών, ηθοποιών και μουσικών από την Ινδία, τη Μαλαισία και την Ελλάδα, συναντιέται επί σκηνής σε μια πρωτότυπη, βιωματική performance σωμάτων χωρίς λόγο. Με επικεφαλής τον σπουδαίο Μαλαισιανό χορευτή και χορογράφο Tony Yap και με μοναδικό αφηγηματικό όργανο το σώμα, η performance επιχειρεί να προσεγγίσει τα διαφορετικά στάδια της απώλειας, πώς, δηλαδή, το σώμα βιώνει την απώλεια.
Το «Silence Speaks» κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα, για 4 μόνο παραστάσεις, από τις 9 έως τις 12 Μαΐου, στο θέατρο Πόρτα (Μεσογείων 59, Αμπελόκηποι), και -στη συνέχεια- ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη, για 4 παραστάσεις στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2 – Θεσσαλονίκη), από τις 16 έως και τις 19 Μαΐου.
Για την performance -που παντρεύει την εστιασμένη στη συνειδητότητα trance, με το kinemo -το προσωπικό στυλ θεάτρου της ομάδας Hippo, προσπαθώντας να αφυπνίσει και να εμπλέξει και τις πέντε αισθήσεις των θεατών μέσα από μια ξεχωριστή βιωματική εμπειρία-, μιλήσαμε με μέλη της ομάδας.
Tony Yap / performer, χορογράφος
Θα θέλατε να μας πείτε μας λίγα λόγια για την απώλεια;
«Δύο από τις πιο σημαντικές στιγμές που βίωσα την απώλεια ήταν ο θάνατος του πατέρα μου και αργότερα της μητέρας μου. Αυτά τα ιερά μονοπάτια είχαν τεράστια επιρροή στη ζωή μου, ενώ μου αποκάλυπταν και μου υπενθύμιζαν την αναπόφευκτη αλήθεια τού θανάτου. Οι φυσικοί θάνατοι οδηγούν σε πνευματικές, νοηματικές αναγεννήσεις. Πιστεύω πως μόνο στην εμπειρία της απώλειας μπορεί κάποιος να καταλάβει τι πρόκειται να ανακαλύψει. Τα στάδια της θλίψης, άλλωστε, δεν είναι αυτά στα οποία ο χρόνος αποκτά μία αίσθηση ανάπλασης και εσύ βρίσκεις την πιθανότητα της υπέρβασης; …. και της μεταμόρφωσης;»
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, όσον αφορά στην σύγχρονη τέχνη;
«Στο σύγχρονο κόσμο τα όρια μεταξύ Ανατολής και Δύσης μπορούν να προσδιοριστούν με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία. Γεννήθηκα στην Μαλάκκα στην αγροτική Μαλαισία, την εποχή που η χώρα κέρδιζε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανική αποικιοκρατία. Η εκπαίδευσή μου, στην πραγματικότητα, είχε στοιχεία τόσο από τη Δύση όσο και από την Ανατολή. Ανατράφηκα με τις αρχές του ταοϊσμού και του βουδισμού, κάτι που δημιούργησε ένα ξεχωριστό ύφος στη δημιουργικότητά μου. Πιστεύω πως η Δύση, συνήθως, δίνει κυρίως έμφαση στο Λογικό και το Αντικειμενικό, ενώ η Ανατολή κάνει το αντίθετο. Στη δουλειά μου, ωστόσο, η εισαγωγή του trance στον σύγχρονο χορό έχει τις ρίζες στις παραδοσιακές πρακτικές της Ασίας».
Φώτης Δούσος / σκηνοθέτης
Ποια η διαφορά του «Silence Speaks» από άλλες δουλειές που έχετε κάνει;
«Κάθε συνεργασία είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Το ”Silence Speaks” παρουσιάζει μια επιπλέον διαφοροποίηση, μιας και ορισμένοι από τους συντελεστές έρχονται από το εξωτερικό. Ανήκουν δηλαδή σε πολύ διαφορετικό πολιτισμικό περιβάλλον. Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια αίσθηση ότι βαδίζουμε σε άγνωστα εδάφη. Τώρα, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι το έργο βασίζεται μόνο στην κίνηση χωρίς τη χρήση -σχεδόν καθόλου- λόγου, ενώ η μουσική παίζει επίσης δεσπόζοντα ρόλο, γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν έχει καμία σχέση με ό,τι κάναμε μέχρι τώρα. Η μέγιστη διαφοροποίηση όμως έγκειται, για μένα, στον τρόπο δουλειάς. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που στήνουμε παραστάσεις στη Δύση, δεν υπάρχει εδώ. Το άγχος της επίτευξης, οι ψυχαναγκασμοί, τα πρέπει, εδώ εκλείπουν. Η εστίασή μας είναι στις εσωτερικές δομές της παραστατικότητας. Σε αυτό που ο συνεργάτης μας και ιθύνων νους για αυτή τη γραμμή, Tony Yap, ονομάζει psycho – physical. Και φυσικά, αυτό το στοιχείο δεν αφορά μόνο τις πρόβες, αλλά και την ευρύτερη καθημερινότητά μας. Για μένα, ο Tony δεν ήρθε στην Ελλάδα για να κάνουμε μαζί ένα πρότζεκτ. Ήρθε να μας διδάξει γαλήνη και ταπεινότητα».
Αλέξανδρος Ράπτης / σκηνοθέτης
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταδώσετε μέσα από την παράσταση;
«Το μήνυμα που θέλω να μεταδώσω μέσα από την παράσταση είναι ότι δεν θέλω να μεταδώσω κανένα μήνυμα. Το μόνο που θα ήθελα, είναι να ζήσουμε όλοι μαζί, θεατές και δημιουργοί, μια ξεχωριστή και προσωπική εμπειρία. Να νιώσουμε αυτό που δεν περιγράφεται και να δούμε αυτό που δεν φαίνεται».
Καλλιόπη Σίμου / performer
Γιατί επιλέξατε να συμμετάσχετε στο συγκεκριμένο project;
«Για την ευκαιρία και την πρόκληση να βουτήξω στο άγνωστο».
Μίκα Στεφανάκη / performer
Τι σημαίνει για σας η κίνηση;
«Η κίνηση εξελίσσει. Μετατοπίζει από την ακινησία. Ωθεί και ανυψώνει. Δομεί το χάος και πραγματώνει την επιθυμία. Αγκαλιάζει την ενέργεια και τη μεταμορφώνει στον ρυθμό της. Και με σημείο αναφοράς το “Silence Speaks”, η κίνηση υπηρετεί τη σιωπή, εξαϋλώνοντας την μέσα μας κραυγή».
Ηρακλής Κωτσαρίνης / performer
Υπάρχει κάποιος προσωπικός λόγος που σας συνδέει με το project?
«Η σιωπή, όπως και η ακινησία, είναι μία κατάσταση που συνήθως αποφεύγεται. Ίσως η γύμνια, ίσως η ειλικρίνεια, ίσως πάλι η συνειδητοποίηση της ίδιας της προσωπικής μας ύπαρξης στον χρόνο ή τον χώρο να είναι εκείνα που μας φοβίζουν και εν τέλει η αποφυγή τους να μοιάζει περισσότερο βολική, “εύλογη”. Έχοντας ζήσει πολλές ήσυχες στιγμές, πάντα είχα την εντύπωση ότι η σιωπή μας ακολουθεί όπου και αν είμαστε. Παραμονεύει ακόμα και στα πιο ηχηρά σκηνικά, στις πιο δυνατές στιγμές. Τη θυμάμαι καθαρά όταν σάστισα από έρωτα, όταν ακούμπησα τα χέρια στο μέτωπο από σοκ ή και όταν τα έβαλα με πίεση στο στόμα από φόβο. Για εμένα, η σιωπή κρύβεται και ταξιδεύει στην πόλη, όταν ο ήχος των αυτοκινήτων επισκιάζεται από το πρόσωπο ενός περαστικού, στο φιλικό ή οικογενειακό τραπέζι όταν οι θύμησες παίρνουν τα ηνία και τα μάτια κολλούν στους κόκκους από αλάτι, στο μαγαζί όταν η ρακή και η στροφή σταματούν τον ήχο του μπαγλαμά και το σώμα αιωρείται σε έναν άξονα που ποτέ κανείς δεν θα βρει. Η σιωπή ακολούθησε με τρόπο παρόμοιο τη ζωή μου, ακόμα και όταν βρέθηκα να χάσω ένα άτομο πολύ δικό μου. Και είναι εκείνη που μου έμαθε πολλά, καθώς με πίεσε με μητρικό τρόπο να τα συνειδητοποιήσω. Τη θυμάμαι όταν ήρθε γιατί έκανε τα πέριξ να ησυχάσουν, όταν έφευγε και την κρατούσα με νύχια και με δόντια, τη θυμάμαι όταν τελικά έφυγε και μου έμειναν οι ήχοι της, όταν ξεγελάστηκε και έμεινα σε ένα αέναο d focus (πρόκειται για ένα από τα 5 επίπεδα της συνειδητότητας: είναι σχεδόν το στάδιο του ονείρου)».
Αναστασία Πλέλλη / performer
Πώς είναι η επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα;
«Με ενθουσιάζει να συνεργάζομαι με τον Tony! Μια διαφορετική κουλτούρα στην ομάδα πάντα είναι χρήσιμη καθώς με βοηθά να ξεμάθω για να ξαναμάθω. Αυτή η διαρκής ανακάλυψη, με γεμίζει».
Γιώργος Δούσος / Μουσική σύνθεση και μουσικός επί σκηνής
Πώς συνδέεται η μουσική με την κίνηση στο συγκεκριμένο project;
«H σχέση μουσικής και κίνησης είναι απόλυτα οργανική. Δεν δούλεψα μόνο σαν μουσικός, αλλά σαν performer. Έκανα ζέσταμα και αυτοσχεδιασμούς μαζί με την ομάδα, με βασικό στόχο το κομμάτι της μουσικής να μην είναι αποκομμένο από την όλη διαδικασία».
Ντία Καραγιάννη / βοηθός σκηνοθέτη
Δυο λόγια για τη διαδικασία των προβών;
«Η αλήθεια είναι ότι το πιο σημαντικό για μένα στις πρόβες είναι ότι αισθάνομαι. Συγκινούμαι, γελάω, κλαίω, πράγμα το οποίο ξεχνάμε σε μια διαδικασία λόγω άγχους για το αποτέλεσμα. Η διαδικασία τού να δουλεύεις με τον Tony, σε απομακρύνει από περιττά και άσχημα συναισθήματα και σε γειώνει στο Τώρα, δηλαδή σ’ αυτό που συμβαίνει στην πρόβα. Έχω την μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι με εξαιρετικά παιδιά. Για μένα, σίγουρα το να αντικρίζω από κοντά μια διαφορετική κουλτούρα και έναν διαφορετικό σκηνικό τρόπο σκέψης είναι μια μεγάλη εμπειρία που θα μου πάρει καιρό να αντιληφθώ πλήρως τη σημασία της, και σίγουρα δεν θα την ξεχάσω εύκολα».
