Η τέχνη της μούσας Τερψιχόρης, ο χορός, ξεπερνώντας τα πολιτικά, πολιτιστικά και εθνικά όρια μέσα από την οικουμενικότητά του, γιορτάζει την παγκοσμιότητά του, εμπνέοντας την καρδιά και την ψυχή να μιλήσουν με τη γλώσσα του σώματος και να νιώσουν το νέο συμβολικό μήνυμά του.
Καθιερωμένη από την Επιτροπή Χορού του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ) – Unesco, το 1982, η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία εορτάζεται στις 29 Απριλίου με έναυσμα την ημερομηνία γέννησης του δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου, Ζαν – Ζορζ Νοβέρ (1727 – 1810), γιορτάζει την 35η επέτειό της.
Κάθε χρόνο, μία προσωπικότητα του χορού αναλαμβάνει να γράψει ένα μήνυμα, με στόχο την ανάδειξη του χορού ως μία μορφή τέχνης που δεν γνωρίζει κανενός είδους όρια και ενώνει όλους τους ανθρώπους μέσα από τη ρυθμική της γλώσσα.
Το ΔΙΘ προσκαλεί, κάθε χρόνο, έναν καταξιωμένο χορογράφο ή χορευτή να γράψει το Διεθνές Μήνυμα, το οποίο μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και δημοσιοποιείται μέσα από τα Εθνικά Κέντρα του Ινστιτούτου.
Το μήνυμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρα Χορού υπογράφει ο Δρ Άλκης Ράφτης, Πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού (International Dance Council – CID).
Το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού 2019
Χορεύοντας, μεταφέρεται κάποτε κανείς στη σφαίρα του υπερφυσικού. Η μουσική σε συνδυασμό με την κίνηση ενώνουν σώμα και μυαλό και τα οδηγούν σε μια υπέρτερη κατάσταση. Αυτή η εκστατική εμπειρία απελευθερώνει, επεκτείνεται βαθύτερα στην εσωτερική μας διάσταση, ενώνοντας το άτομο με το σύμπαν.
Δημιουργώντας, οι χορογράφοι μερικές φορές καταφέρνουν να εμφυσήσουν στον θεατή τη σύνδεση με το ιερό, το μυστηριακό, το μεγαλειώδες άγνωστο. Εκτός από ψυχαγωγία και τέχνη, ο χορός τότε γίνεται όχημα ανύψωσης του συνειδητού: αναζήτηση του απόλυτου νοήματος. Μια τέτοια χορογραφία οδηγεί πέρα από τα ορατά, τα βιωμένα και τα γνωστά.
Δηλιάδες – χορεύουσες νύμφες στο νησί της Δήλου στην αρχαία Ελλάδα. Ντεβαντάσι – διακόνισσες των ναών που διατήρησαν τις κλασικές παραδόσεις Μπαρατανάτυαμ και Οντίσι στην Ινδία. Ντερβίσηδες σούφι – οπαδοί του Πέρση ποιητή Ρουμί με τον στροβιλίζοντα χορό τους. Αζτέκοι ιερείς που «τραγουδούσαν με τα πόδια» στο προ-ισπανικό Μεξικό.
Ανέκαθεν η πνευματικότητα ήταν παρούσα στο χορό.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες, ειδικά στην Αμερική, της ταχείας διάδοσης του χορού στη θεία λειτουργία. Ο χορός επιστρέφει ως πρακτική λατρείας, σωματική μορφή προσευχής, έκφραση αφοσίωσης στο Θεό. Χιλιάδες ιερείς-χορογράφοι εκπαιδεύονται και συγκεντρώνουν δικό τους ποίμνιο. Ήδη σε ορισμένα μέρη τα εκκλησιάσματα χορού ξεπερνούν σε αριθμό τις σχολές χορού.
Το θέμα που προτείνουμε για την Ημέρα του Χορού και για τις εκδηλώσεις το 2019 είναι «Χορός και πνευματικότητα«.
Με θερμές ευχές για την Ημέρα μας!
Δρ. Άλκης Ράφτης
