Σε μια απόπειρα να εικονογραφήσει το σκοτάδι, ο εικαστικός Κώστας Παπαβλασόπουλος παρουσιάζει – σε καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Τζάνερη – την ατομική του έκθεση ζωγραφικής, με τίτλο «Obscuritas», η οποία εγκαινιάζεται στην γκαλερί Genesis, την Πέμπτη 4 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, και θα διαρκέσει έως τις 27 Μαΐου.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σημειώνει για αυτό το εγχείρημα του: «Πώς μπορείς να εικονογραφήσεις το σκοτάδι; Το σκοτάδι όχι ως έκφραση της ανυπαρξίας, του απόλυτου τίποτα, αλλά ως μορφοποίηση της γενεσιουργού αβύσσου, της συμπυκνωμένης αφανούς ενέργειας; Η απόπειρα μορφοποίησης αυτού του ερωτήματος έδωσε ως καρπό τη σειρά αυτών των έργων.
Φιγούρες που βγαίνουν στιγμιαία από το σκοτάδι και επανεισέρχονται σε αυτό, πρόσωπα φωτισμένα κατά μέτωπο από ένα απροσδιόριστης προέλευσης φως, μια κατακερματισμένη γεωμετρία σωμάτων και προσώπων που προσφέρει ταυτόχρονη θέαση στο μέσα και το έξω. Η μορφοποιητική δύναμη του σκότους και η ζωογόνος δράση του φωτός, σε μια συνεχή αλληλοτροφοδότηση, δίνουν σχήμα στην ονειρική υφή της ζωής».
Το ρέον σκότος του Κώστα Παπαβλασόπουλου
Ο ζωγράφος Αναστάσιος Μπαμπατζιάς σημειώνει για τη δουλειά του Κώστα Παπαβλασόπουλου: «“Τι είναι αυτά που κάνεις… Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, δοκίμασε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Πρέπει να συμβαδίζεις με την εποχή σου”. Αυτή είναι η πιο πολυφορεμένη φράση, που ακούει σήμερα ένας μαθητευόμενος ζωγράφος, όταν τολμά να καταπιαστεί με τη ζωγραφική της παρατήρησης, της μελέτης και, τελικά, της αναπαράστασης του άμεσα ορατού. Δυσκολεύομαι προσωπικά να καταλάβω, όμως, τι ακριβώς ανήκει στο παρελθόν. Ποιο είναι το κάτι άλλο; Η εποχή μας επιτάσσει στ’ αλήθεια κάτι πολύ συγκεκριμένο, που πρέπει με αυταπάρνηση να υπηρετήσουμε; Έχω την εντύπωση ότι ούτε οι εκφραστές της παραπάνω φράσης έχουν απαντήσεις στέρεες σε αυτά τα ερωτήματα.
Από την άλλη μεριά, ο Κώστας Παπαβλασόπουλος έχει μια σαφώς στέρεη τοποθέτηση απέναντι στα προβλήματα της ζωγραφικής. Δεν γίνεται έρμαιο μιας στείρας καταγραφής του ορατού περιβάλλοντος. Καταλαβαίνει ότι η ημιτελής γνώση, που αποκτούμε (και δεν θα μπορούσε να μην είναι ημιτελής) σε σχέση με αυτήν την παραστατικότητα, δεν είναι το όχημα που οδηγεί στην ποιητική της εικόνας. Αυτή η ποιητική κατακτάται μέσα από προσωπική πάλη και ενδοσκόπηση μόνιμη. Η εικόνα, που χτίζει ένας ζωγράφος, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πάλης. Το απόσταγμα μιας εσωτερικής αιματοχυσίας. Δεν είναι χαρούμενο πράγμα η τέχνη, δεν είναι διασκέδαση, ούτε εμποροπανήγυρη. Είναι κραυγή αγωνίας, είναι σκότος.
Στην περίπτωση του Κώστα, αυτό το σκότος είναι ρέον, απαλλαγμένο από εντυπωσιασμούς και ευκολίες. Η κραυγή του είναι διακριτική, σαν δέσμη ηχητική, προερχόμενη από τα ενδότερα του άγνωστου νου, αυτού του μυστηριακού άχρονου τόπου. Άρα μπορούμε, τελικά, να μιλάμε για συγκεκριμένη εποχή; Μπορούμε να κατατάσσουμε τους καλλιτέχνες, που αντλούν την ουσία της δύναμης τους από αυτό το άβατο, σε παρωχημένους και μη; Δεν το νομίζω. Η ποιητική είναι άχρονη.
Πληροφορίες
Γκαλερί Genesis: Χάρητος 35 – Κολωνάκι, τηλ.: 211 7100566. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 11:30 – 21:30, Τετάρτη και Σάββατο: 11:30 – 15:30.
naftemporiki.gr
