Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Αντλώντας έμπνευση από τη ζωή και τον θάνατο της Μέριλιν Μονρόε, της μεγάλης ντίβας που το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει κατατάξει έκτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών, η Βασιλεία Δημηνίδου έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμηνεύει έναν σπαρακτικό μονόλογο και μας μιλά για την παράσταση «Συνέντευξη με τον θάνατο».
Το έργο, που διαπερνά όλη τη ζωή της μέσα από έναν τραγικό θεατρικό μονόλογο με δόσεις χιούμορ και χάρης και καταλήγει σε έναν εξίσου τραγικό θάνατο, τα αίτια του οποίου δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ, παρουσιάζεται στο θέατρο Akroasis.
Η Βασιλεία Δημηνίδου φαντάστηκε τη Μέριλιν να προτιμά την τελευταία της συνέντευξη, την πιο αληθινή, να τη δώσει στον τελευταίο της επισκέπτη, στον μοναδικό που, ίσως, μπορεί να αντέξει όσα έχει να πει: στο νεκρό κορμί της, το σύμβολό της, το είδωλό της, και μιλά για το έργο, για τον θάνατο και για τη σημερινή Ελλάδα.
Τι σας ώθησε – ενέπνευσε να γράψετε αυτόν τον μονόλογο;
«Η εμβληματική προσωπικότητα αυτής της γυναίκας – σύμβολο, σε συνδυασμό με την πολυτάραχη ζωή της. Έπειτα, πάντα επιλέγω να γράφω έργα για ανθρώπους με χαρακτήρες που έχω κοινά στοιχεία μαζί τους. Είναι λυτρωτικό να βρίσκεις τις αδερφές ψυχές σου, είτε πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, είτε όχι. Η Μέριλιν ήταν η γυναίκα που ήξερε να ζει στα άκρα, κι αυτό επειδή δεν είχε να χάσει τίποτα. Είχε μια βαθιά πληγή μέσα της, που τη μαρτυρούσε το βλέμμα της. Κι αυτό την έκανε αγαπητή στον κόσμο. Ήταν το απόλυτο θηλυκό, η μεγάλη ντίβα και το εύθραυστο κοριτσάκι, ήταν σύμβολο ομορφιάς, δύναμης και η ζωντανή απόδειξη ότι μπορεί κανείς, από ένα τίποτα, να γίνει τα πάντα. “Κι αν νανουρίζει τις πληγές της, ξέρει, όσο κοιμούνται, εκείνη τρέχει στα όνειρά της… Γιατί, μακριά από τα όνειρα, οι πληγές πονάνε…”».
Υπό ποιες συνθήκες, δίνει η Μέριλιν την τελευταία της συνέντευξη;
«Εμφανίζεται μέσα από μια ντουλάπα με σκούπες, όπου την έχουν κρύψει οι άνθρωποι στο νεκροτομείο, για να αποφύγουν τους δημοσιογράφους».
Τι αφηγείται μέσα από αυτήν;
«Τα πάντα. Κάνει αναδρομή στη ζωή της και μας ξεναγεί σε ένα ταξίδι αναμνήσεων, από την παιδική της ηλικία μέχρι τη μέρα του θανάτου της. Μας διηγείται τα δύσκολα χρόνια της ορφάνιας, τη διαδρομή για τον δρόμο της επιτυχίας, τις ανασφάλειές της, τους έρωτες, τους γάμους, τις αποτυχίες της, τις εξαρτήσεις της, τους φόβους της, μας εξομολογείται τα μυστικά της και μας αποκαλύπτει ποια ήταν, τελικά, πίσω από τα φώτα, η Μέριλιν.
“Μέχρι και χθες, για να σωθώ, έβαζα τη μαύρη περούκα, τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου, το φαρδύ παλτό, και έβγαινα στους δρόμους. Από μέσα, γυμνή, και σαν να εξαφανίζομαι, αόρατη σχεδόν, ένα βήμα φειδωλό μονάχα να μου υπενθυμίζει την ύπαρξη της ειδωλολατρικής μου διάστασης, μπαίνω στα μαγαζιά και κάνω ότι χαζεύω, καθώς απολαμβάνω την ανωνυμία μου, ύστερα σταματάω όποιο ταξί περνάει από μπροστά μου.
Μπαίνω, κάθομαι πάντα στο πίσω κάθισμα και, χωρίς προορισμό, με μια απλή πρόφαση, αρχίζω να ψαρεύω επιβεβαίωση από τον οδηγό. Αφού πρώτα τον ρωτήσω ποιά είναι η πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο, και είμαι σίγουρη πια ότι ακόμα και στα τριανταπέντε μου συνεχίζω να είμαι το όνειρο κάθε άντρα, βγάζω τα γυαλιά μου, ξεκουμπώνω το παλτό μου και κάθομαι αναπαυτικά στη θέση. Η μόνη τροφή για την ανασφάλειά μου να ακούσω ότι αυτή η γυναίκα που έφτιαξα, αλλά δεν είμαι εγώ, κι ας είναι το ανθρώπινο δημιούργημά μου, είναι η ωραιότερη, η πιο σημαντική γυναίκα του κόσμου…”».
Στο κείμενό σας, η Μέριλιν βρίσκει τη λύτρωση. Έτσι αντιλαμβάνεστε τον θάνατο;
«Ναι. Πώς αλλιώς; Ο θάνατος είναι η λύτρωση για τους ανθρώπους που δεν πατούν στη γη. Που αγαπούν χωρίς όρια, που δίνονται χωρίς να περιμένουν, που δεν δειλιάζουν, που τολμούν, που δοκιμάζουν, που περιφέρονται, που πληγώνονται, που υπάρχουν σε έναν κόσμο όπως αυτόν».
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη σημερινή Ελλάδα;
«Μια βαθιά πληγή…».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Δυστυχώς, είναι όλα δρομολογημένα… Το μόνο που μας κρατάει ακόμα όρθιους είναι η πίστη μας και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει».
Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο στον ορίζοντα;
«Η ελπίδα δεν σβήνει, αλλά, δυστυχώς, η προσωπική πεποίθηση του καθενός ότι σημασία έχει η προσωπική ευτυχία του μας έφερε εδώ. Αυτό τού δίδαξε τούτος ο κόσμος ο σημερινός όμως. Αν δεν περιοριζόταν σε τόσο προσωπικό επίπεδο, αν έστω και λίγο ο κόσμος μας ενδιαφερόταν για το σύνολο και δεν κοιτούσε μέχρι εκεί που αρκεί, ώστε να είναι καλά ο ίδιος και οι κοντινοί του, δεν θα υπήρχε τόση απελπισία γύρω μας. Είναι σαν να καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, κι εσύ να λες ευτυχώς γλύτωσα, χωρίς να σκέπτεσαι ότι από αύριο θα ανασαίνεις τα αποκαΐδια. Αλλά αυτό είναι απόρροια του εκφοβισμού όλων αυτών που μας κυβερνούν κατά καιρούς, υπηρετώντας το σχέδιο».
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο – σκηνοθεσία – ερμηνεία: Βασιλεία Δημηνίδου, σκηνικά – κουστούμια: Akroasis Team, σχεδιασμός φώτων: Βαγγέλης Μαρούλης – Γιάννης Φυρός, φωτογραφίες: ANNY ICON, video: Άρης Αγγέλου, σχεδιασμός αφίσας: Αλέξανδρος Πολιτάκης.
Πληροφορίες
Θέατρο Akroasis: Κυψέλης 15 – Αθήνα (σταθμός ΗΣΑΠ: Βικτώρια), τηλ.: 211 1822336 και 210 5320601. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή – Τετάρτη: 19:30, Τρίτη: 21:00. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 10 ευρώ, μειωμένο: 8 ευρώ. Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: viva.gr.
