Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το σύγχρονο ισπανικό έργο του καταξιωμένου Ισπανού συγγραφέα Ζουσέπ Μαρία Μιρό «Η Αρχή του Αρχιμήδη» ανεβαίνει στη σκηνή του skrow.theater, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, και μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αριστοτεχνικά απλό δίλημμα [Αρχελάου 5, Παγκράτι].
Ο Τζόρντι, δάσκαλος σε ομάδα κολύμβησης παίδων, αγκαλιάζει και δίνει ένα φιλί σε ένα αγοράκι που κλαίει γιατί φοβάται το νερό και δε θέλει να κολυμπήσει χωρίς σωσίβιο. Μια τρυφερή κίνηση ενθάρρυνσης ενός καλού δασκάλου. Μια απρεπής κίνηση με υποβόσκουσα σεξουαλική πρόθεση. Μια κίνηση που, ίσως, αποκαλύπτει περισσότερα πράγματα για τον παρατηρητή από ό,τι για τον δράστη. Ποιος είναι αυτός που κοιτάει; Από ποια οπτική; Μια κίνηση που θα αποτελέσει αφορμή μιας αλληλουχίας εκρηκτικών συζητήσεων και καταστάσεων για να έρθουν στην επιφάνεια καχυποψίες, προκαταλήψεις και φόβοι.
Τον Τζόρντι ερμηνεύει ο ηθοποιός Μιχάλης Συριόπουλος. Μιλήσαμε μαζί του.
Λίγα λόγια σας για την παράσταση;
«Βρισκόμαστε σε μια ευρωπαική πόλη, όπου δύο ημέρες πριν έχει συμβεί κάτι φρικτό σε μια κατασκήνωση… ο φόβος ήδη πλανάται. Πιο συγκεκριμένα, βρισκόμαστε στ’ αποδυτήρια προσωπικού μιας δημοτικής πισίνας, σήμερα. Σ’ αυτή την πισίνα, γίνονται μαθήματα σε παιδιά και προέφηβους. Σήμερα λοιπόν, στην ομάδα των παιδιών, ο Τζόρντι, ο πιο αγαπητός προπονητής, έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο σ’ ενα αγοράκι, ενθαρρύνοντάς το να μπει στο νερό χωρίς σωσίβιο… Το φιλί ήταν στο στόμα, ισχυρίζεται ένα εφτάχρονο κοριτσάκι…
Ο ισχυρισμός του κοριτσιού αρκεί για να θορυβηθεί η μητέρα του και να γράψει ένα σχόλιο στην κλειστή ομάδα γονιών στο Facebook. Κι αυτό το σχόλιο αρκεί, για να φέρει τον πατέρα ενός άλλου αγοριού στ’ αποδυτήρια για εξηγήσεις. Ένα ντόμινο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κατευθυνόμενο από φόβο, είναι αρκετό για να τιμωρήσει έναν άνθρωπο, όχι για κάτι που έκανε, άλλα για κάτι που θα μπορούσε να κάνει. Μια ιστορία, που εξαιτίας της δομής της, θα μας κάνει να δούμε, τουλάχιστον, δύο οπτικές πάνω στο ίδιο θέμα.Ένα στ’ αλήθεια σύγχρονο έργο, που με αφορμή την παιδοφιλία, σχολιάζει μια κοινωνία που είναι έτοιμη να δικάσει και να ξεσπάσει ως όχλος».
Ερμηνεύετε τον Τζόρντι, το κεντρικό πρόσωπο. Μια περιγραφή σας για αυτόν;
«Ο Τζόρντι είναι η ψυχή του κολυμβητηρίου. Ο ζηλευτός συνάδελφος που όλοι αγαπούν κι εμπιστεύονται. Αυτός που ξέρει καλά τη δουλειά του. Εμπιστεύεται τις αισθήσεις του, όχι τους κανόνες. Αν τύχει, παραβιάζει τους κανόνες… για καλό, για να απελευθερώσει τον διπλανό του, όχι επειδή είναι αναρχικός. Δε θέλει να φοβίζει τα παιδιά, δε “γουστάρει” το κλάμα -έχει κλάψει πολύ, μικρός. Εξωστρεφής,αυθόρμητος,τρελός, χωρίς όρια… δεν ξέρει πως όλα τα παραπάνω προτερήματα μπορεί να γίνουν σε μια στιγμή κατηγορίες!».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο από το έργο ή περιγράψτε μας μια σκηνή. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Αντιστέκομαι να πω αυτό που μου ’ρχεται πρώτο στο μυαλό, γιατί θα προδώσω το έργο… Θα σας πω, όμως, πως κάποιες σκηνές παίζονται δύο φορές και είναι έτσι γραμμένο το κείμενο, που την πρώτη φορά είμαστε υπέρ του ενός ήρωα και την επόμενη υπέρ του άλλου!».
Τι θυμάστε από την πρώτη επαφή σας με το έργο;
«Το έργο είναι γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο. Οι σκηνές δεν είναι στη σωστή σειρά -είπα αλήθεια πολλά και δεν κάνει… Την πρώτη φορά, λοιπόν, που το διάβασα, νόμισα πως έγινε κάποιο λάθος στην εκτύπωση».
Ένα σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση;
«Το μεγαλείο του Βασίλη ήταν και είναι πως δεν ήθελε πουθενά να φαίνεται η σκηνοθεσία του.Μας έλεγε και μας ξανάλεγε πως θέλει να δει το έργο στηριγμένο σε τέσσερις δυνατές ερμηνείες. Κι αλήθεια, αυτό είναι πολύ γενναιόδωρο».
Τιμηθήκατε πρόσφατα με το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Σκέψεις και συναισθήματα για αυτή σας τη διάκριση;
«Ένιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου αυτό που μόλις είπατε… πως τιμήθηκα! Ένιωσα πλήρης!Έχετε νιώσει ποτέ πλήρεις; Ήταν πολύ περίεργο και συγκινητικό. Για μέρες γκούγκλαρα να δω αν όντως έγινε ή το είδα στον ύπνο μου! Λίγες εβδομάδες μετά, συνεχίζω τη δουλειά μου όπως και πριν, απλώς φορώντας στον λαιμό μου τον σταυρό του Χορν».
Στο πλαίσιο της βράβευσης, λοιπόν, για έναν χρόνο θα φοράτε στον λαιμό σας τον σταυρό του αξέχαστου Χορν. Θα μοιραστείτε μαζί μας και κάτι από αυτή την εμπειρία σας;
«Πιστεύω πολύ στις ενέργειες των ανθρώπων, των πραγμάτων. Πιστέψτε με, αυτός ο σταυρός έχει πολλές ενέργειες, πολλές ιστορίες να μου ψιθυρίσει. Υπόσχομαι πως για έναν χρόνο θα προσπαθήσω να τις ανακαλύψω -θα μ’ έχετε περάσει για ονειροπαρμένο, και καλά κάνατε, είμαι».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Μου φτιάχνουν τη διάθεση οι άνθρωποι που αυτοσαρκάζονται».
Κάτι που σας τη χαλά;
«Μου τη χαλούν αυτοί που βλέπουν πρώτα το κακό σε κάτι, που κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα απ’ ό,τι είναι».
Μια αγωνία σας;
«Να μη ζήσουμε πόλεμο».
Και μια ευχή σας;
«Ας ζήσουμε! Όπως θέλουμε. Μπορούμε να κάνουμε το παν γι’ αυτό;».
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Ζουζέπ Μαρία Μιρό, μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου, σκηνογράφος: Θάλεια Μέλισσα, ενδυματολόγος: Ιφιγένεια Νταουντάκη, φωτιστής: Στέλλα Κάλτσου, μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος, βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή. Ερμηνεύουν: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Συριόπουλος, Μαρία Φιλίνη.
