Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Στήσαμε μια παράσταση που είναι απολογισμός όλης αυτής της διαδρομής, όλης της ζωής μας, τελικά, μέχρι εδώ. Αλλά, ένας γιορτινός απολογισμός. Με όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια …» αναφέρει ο Νίκος Πορτοκάλογλου μιλώντας μας για την επί σκηνής συνάντησή του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Οι δύο αγαπημένοι τραγουδοποιοί -με παράλληλες διαδρομές σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών- συναντήθηκαν τον χειμώνα, για πρώτη φορά, επί σκηνής, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε στη μουσική παράσταση με τίτλο «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά;».
Μία ακόμα φορά θα εμφανιστούν στο κοινό της Θεσσαλονίκης -στο «Barbarella Live» στις 12 Απριλίου [Βασ. Ηρακλείου 43], και θα ακολουθήσουν δύο τελευταίες παραστάσεις στην Αθήνα -στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» στις 13 και 20 Απριλίου [λεωφ. Συγγρού 143 Ν. Σμύρνη].
Μιλήστε μας για αυτή τη συνάντηση! Πώς προέκυψε;
«Το συζητούσαμε με τον Λαυρέντη εδώ και χρόνια αλλά όλο κάτι προέκυπτε και δεν τα καταφέρναμε να βρεθούμε. Μέχρι που ήρθε η κατάλληλη στιγμή, το φθινόπωρο που μας πέρασε. Γνωριζόμαστε από πολύ παλιά αλλά συνεργαζόμαστε πρώτη φορά φέτος και νομίζω ότι δέσαμε στις πρόβες και τη σκηνή με ένα μαγικό τρόπο, λες και δουλεύαμε χρόνια μαζί!
Κάποια στιγμή του είπα πως αισθάνομαι σα να συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή, που είχαμε χρόνια να βρεθούμε κι έχουμε πολλά να πούμε…».
Δώστε μας το στίγμα της παράστασης που μας προσφέρετε.
«Έχουμε, στην κυριολεξία, δυο παράλληλες διαδρομές τεσσάρων, σχεδόν, δεκαετιών. Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά στην ίδια πόλη, τον Βόλο, ξεκινήσαμε κι οι δύο ταυτόχρονα το ’80 με τα συγκροτήματά μας -τους Φατμέ και τους Τερμίτες, τα οποία διαλύθηκαν, επίσης, ταυτόχρονα ,και μετά συνεχίσαμε μόνοι μας αλλά με πλήθος συνεργασιών, μέχρι σήμερα.
Τώρα, λοιπόν, που βρεθήκαμε για πρώτη φορά, στήσαμε μια παράσταση που είναι απολογισμός όλης αυτής της διαδρομής, όλης της ζωής μας, τελικά, μέχρι εδώ. Αλλά, ένας γιορτινός απολογισμός. Με όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια και μια υπέρ-μπάντα με ατελείωτα ηχοχρώματα και εξαιρετικές φωνές: Μιρέλα Πάχου, Steve Tesser, Αγάπη Διαγγελάκη».
Μια περιγραφή, ένα σχόλιό σας για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα;
«Τώρα που συνεργαζόμαστε βλέπω πόση αγάπη του έχει ο κόσμος -ακόμη κι αυτοί που παραπονιούνται πως δείχνει μονίμως τσαντισμένος. Είναι ένας πολύ ζεστός, πολύ ντόμπρος και πολύ δυναμικός άνθρωπος. Ό,τι έχει να σου πει θα στο πει με ενοχλητική, σχεδόν, ειλικρίνεια. Επίσης, για μένα είναι σπουδαίος μελωδός και ερμηνευτής».
Τον τίτλο ενός δικού σας τραγουδιού, «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά;», επιλέξατε ως όνομα αυτής της συνάντησης. Πείτε μας κάτι παραπάνω γι’ αυτή την επιλογή!
«Ήταν ιδέα του Λαυρέντη. Στην πρώτη μας συνάντηση που συζητούσαμε πώς φανταζόμαστε το πρόγραμμα, συμφωνήσαμε χωρίς πολλά λόγια πως δεν μπορούσε να είναι παρά ένας μεγάλος απολογισμός από τα πρώτα εφηβικά μας όνειρα, μέχρι σήμερα. Αν κρατήσαμε τη φλόγα ζωντανή, ή αν κάπου έσβησε στο δρόμο. Αυτό δεν είναι το ερώτημα που βάζεις στον εαυτό σου όταν κοιτάς πίσω; Ε, έτσι προέκυψε το συγκεκριμένο τραγούδι ως τίτλος της παράστασης».
Και δυο λόγια σας για τους καλεσμένους;
« “Πού είναι οι φίλοι οι παλιοί, που ειν’ οι παλιοί μας φίλοι…”, έτσι ξεκινάει το τραγούδι. Δεν μπορούσαν λοιπόν από αυτόν τον απολογισμό να λείπουν οι φίλοι μας, συνάδελφοι και συνταξιδιώτες τόσων χρόνων. Άλλοι παλιότεροι από μας, άλλοι συνομήλικοι και άλλοι νεότεροι, όλοι πέρασαν από το Γυάλινο. Από την Αφροδίτη Μάνου και τον Βαγγέλη Γερμανό και τον Γκαϊφύλλια, τον Ζιώγαλα, τον Καζούλη, τον Πλιάτσικα μέχρι τους Μπλε, τους Locomondo, τα Κίτρινα Ποδήλατα και πολλούς άλλους».
Πείτε μας έναν στίχο από τα τραγούδια που ακούγονται. Έναν πολύ αγαπημένο σας. Τον πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό.
«“Ίσως να σου ’λεγα πολλά, αν μια φορά ρωτούσες”. Βέβαια δεν έχω παράπονο από εσάς, από ερωτήσεις άλλο τίποτα…».
Πλούσια η καλλιτεχνική σας διαδρομή. Σκέψεις και συναισθήματα ρίχνοντας το βλέμμα στο παρελθόν;
«Από σκέψεις, πόσο καλά έκανα που επέμενα κόντρα στους φόβους της οικογένειάς μου να πάρω αυτόν τον τρελό, περιπετειώδη δρόμο του μουσικού. Από συναισθήματα, μόνο ένα, ευγνωμοσύνη».
Μια αγωνία σας;
«Να καταφέρουν τα παιδιά μου να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Να μην τους κάνει τον βίο αβίωτο αυτή η σκληρή και αχάριστη χώρα. Σκληρή, για να εξηγούμαι, μόνο απέναντι σε αυτούς που εργάζονται, ρισκάρουν και δημιουργούν. Όχι προς τους διορισμένους, κομματικούς πελάτες».
Μια ευχή σας;
«Καλή Ανάσταση!».
