Η παράσταση «Κομμώτριες / Μεταπολίτευση. Τζιανγκ-Σιν-Μπι-Σιν, Φαντάσου την καρδιά μου δική σου» των Μιχαήλ Μαρμαρινού και Theseum Ensemble -ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος, ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου «θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες» [Τουρναβίτου 7, Ψυρρή].
Σε μία ακόμα μεγάλη ερμηνεία της, συναντάμε την ηθοποιό Ηλέκτρα Νικολούζου. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί της.
Να ξεκινήσουμε με κάποιο σχόλιό σας για τον τίτλο της παράστασης;
«Μου αρέσει τρομερά η φράση “φαντάσου την καρδιά μου δική σου”. Ό,τι και να σημαίνει αυτό. Έχει μέσα το ρήμα “φαντάσου”. Μόνο μέσα από τη φαντασία η καρδιά ανοίγει και διαπερνά τη μνήμη και το τώρα. Μόνο μέσα από τη φαντασία, ζει ο άνθρωπος».
Τι πραγματεύεται η παράσταση και ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η κυρίαρχη πρόθεσή της;
«Περπατάμε την ιστορία. Χορεύουμε, τραγουδάμε, πίνουμε, αγκαλιαζόμαστε. Μέσα από μέρες, ημερομηνίες, γεγονότα και τα όνειρά μας. Τι πρόθεση μπορεί να υπάρχει σε αυτό; Μόνο ανάγκη!».
Κάποιες σκέψεις σας για τη Μεταπολίτευση;
«Η μεταπολίτευση; Ήχοι, μυρωδιές, η παιδική μου ηλικία, η μητέρα μου, οι γονείς μου. Χρώματα… Και φυσικά τα γεγονότα, πολιτικά, ιστορικά, γνωστά σε όλους. Που διατρέχουν τη μνήμη μου άλλοτε μισά, άλλοτε ασπρόμαυρα, άλλοτε κίτρινα ή κόκκινα… Έτσι είναι η μνήμη».
Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Στην παράσταση δεν υπάρχουν ρόλοι. Είμαστε εμείς. Τα μάτια μας, το στόμα μας, η φωνή μας, τα σώματά μας. Χάρτες που από πάνω τους περνά η ιστορία… τοπία».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή της παράστασης –ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Η καρδιά μου είναι πάνω στο χέρι μου και το χέρι μου κομμένο και σε ένα σακί. Κι είναι το σακί δεμένο και η καρδιά μου έχει κλεφτεί”. Είναι η στιγμή που λέω αυτή τη φράση και μετά μπαίνει στη σκηνή ο Χάρης (Φραγκούλης) και με ρωτάει: “πού πονάς όταν χάνεις κάτι; Εδώ; Εδώ;” (δείχνει σημεία στο σώμα του) -είναι από τα μεγαλύτερα δώρα. Εκεί, μπορώ και λέω, κάθε βράδυ, πόσο τυχερός άνθρωπος είμαι».
Συνεργάζεστε στενά με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Μιλήστε μας για αυτή την κοινή διαδρομή σας, στο πέρασμα του χρόνου.
«Ο Μιχαήλ είναι το σπίτι μου. Οικογένεια. Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό, όταν η αγάπη διαπερνά τον χρόνο, τα πάντα».
Έχετε συνεργαστεί με πολύ γνωστούς σκηνοθέτες -Μαρμαρινός, Χουβαρδάς, Θεοδώρου κ.ά. Κάποια κριτήριά σας βάσει των οποίων αποδέχεστε ή απορρίπτετε έναν νέο ρόλο;
«Οι συναντήσεις (συνεργασίες) είναι αυτό που μας ορίζει. Στην διαδρομή. Όχι οι ρολόι, όχι τα έργα. Αυτά έρχονται και μας βρίσκουν σαν δώρα ή σαν όνειρα. Ανάλογα τη συνάντηση».
Είναι κάποια στιγμή που θεωρείτε καθοριστική στη μέχρι τώρα πορεία σας;
«Πάντα, η στιγμή είναι το τώρα. Αυτό το τώρα συναντά μέσα μου και την πρώτη μου παράσταση που ήταν με τον Μιχαήλ και ήταν ο “Εθνικός Ύμνος”. Εδώ και τότε, δηλαδή τώρα. Και η “Aurora” που κάναμε με τον αδελφό μου, Βλαδίμηρο Νικολούζο. Μια παράσταση που δεν ήταν παράσταση. Ήταν για μένα προσευχή, μυσταγωγία και κάθαρση. Μια εμπειρία που δεν μεταβιβάζεται».
Μια αγαπημένη σας συνήθεια;
«Μου αρέσει τρομερά να περπατάω και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Κοινώς να χαζεύω, να ξεχνιέμαι… περπατώντας».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Μου φτιάχνουν τη διάθεση, οι άνθρωποι που αγαπάω».
Κάτι που τη χαλά;
«Με θλίβει η κακία των ανθρώπων και η αγένεια -όταν προέρχεται από βαθιά κατάλοιπα».
Ένα βιβλίο που αγαπάτε;
«Αγαπώ την ποίηση. Έλιοτ, “Τέσσερα κουαρτέτα”».
Μια ευχή σας;
«Εύχομαι και προσεύχομαι να μην κλείνουν οι καρδιές των ανθρώπων».
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός – Theseum Ensemble
Μουσική: Larry Gus
Σκηνογραφία–Σχεδιασμός κοστουμιών: Έφη Μπίρμπα
Πρόσωπα (κατά αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης, Adrian Frieling
Theseum Ensemble είναι επίσης οι: Ρένα Ανδρεαδάκη, Στάθης Γραφανάκης, Πάνος Λουκαΐδης, Ευφροσύνη Μαστρόκαλλου, Σπυριδούλα Παπαζησίμου, Αντώνης Τσίλλερ, Ρένα Φουρτούνη.
