Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Μανουέλ Πούιγκ, «Το φιλί της γυναίκας αράχνης», σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με τους Παντελή Καναράκη και Παναγιώτη Κατσίκη, ανεβαίνει από την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Αλκμήνη [Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα].
Στη φυλακισμένη Αργεντινή, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, το αυτοαποκαλούμενο καθεστώς της Εθνικής Διαδικασίας Αναδιοργάνωσης της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα, καταφεύγει όλο και περισσότερο σε βασανιστήρια, απειλές και εκβιασμούς για να σωφρονίσει και να τιμωρήσει αντιφρονούντες. Επί στρατιωτικής δικτατορίας του εξαφανίστηκαν με παράνομα μέσα χιλιάδες διαφωνούντες, με αποκορύφωμα την εξαφάνιση περίπου 500 παιδιών μαρξιστών αγωνιστών.
Σε ένα μικρό κελί της φυλακής Βίλλα Ντεβότο του Μπουένος Άιρες, δύο συγκρατούμενοι προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μια ασύμβατη γι’ αυτούς συγκατοίκηση. Ο Μολίνα -που διώκεται για τις σεξουαλικές του επιλογές και ο Βάλεντιν -πολιτικός κρατούμενος που διώκεται για τις αριστερές του ιδέες. Σε κόσμους διαφορετικούς, με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, όνειρα ζωής και σεξουαλικές προτιμήσεις, οι δυο ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.
Ο Παντελής Καναράκης μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το έργο; Τι συναντάμε στον πυρήνα του;
«Το έργο θα συστηθεί από μόνο του στους θεατές που θα το δούνε. Γιατί σ’ εμένα μίλησε τόσο δυνατά, τόσο έντονα και τόσο συναισθηματικά που νομίζω ότι θα το αδικήσω αν μιλήσω αναλυτικά γι’ αυτό. Ύμνος στην αγάπη, στην ελευθερία, στην ένωση των διαφορετικών κόσμων θα έλεγα».
Κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την πρώτη επαφή σας με το κείμενο;
«Η πρώτη μου επαφή ήταν παιδί με την ταινία. Κατόπιν μικρός το είδα σε παράσταση και το κείμενο το διάβασα αργότερα, σπουδαστής της δραματικής σχολής. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το ανέβαζα. Το ένιωθα βαθιά μέσα μου. Και έγινε».
Λίγα λόγια για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Κοραή Δαμάτη;
«Ο Κοραής δεν σκηνοθέτησε απλά την παράσταση. Ο Κοραής πήρε το όνειρό μου στους ώμους και το κουβάλησε. Η παράσταση είναι αυτό που είναι δια χειρός του…. Ευτυχία, μπορώ να πω, ότι τον συνάντησα στον δρόμο μου. Τι να πω για την ποιότητα των παραστάσεων που έχει κάνει: για τη γνώση του στο θέατρο; Για τη συγκινητική προσπάθεια να είναι συνέχεια έτοιμος και με μεγάλο ενδιαφέρον σε όλους τους τομείς της προετοιμασίας; Τον ευχαριστώ τόσο, μα τόσο πολύ».
Ερμηνεύετε τον Μολίνα, που διώκεται για τις σεξουαλικές του επιλογές· λίγα λόγια σας γι’ αυτόν;
«Οι πληγές της τότε κοινωνίας που αιμορραγούν μέσα του, αντιμετωπίζονται ζώντας στο δικό του μαγικό κόσμο. Βάζει ο ίδιος τις εσωτερικές συνθήκες για να αντέξει τη φυλακή, τα βασανιστήρια, την μοναξιά, την απόρριψη. Το μεγαλείο, όμως, της ψυχής του φαίνεται στο έργο. Ίσως όχι με την πρώτη ματιά αλλά αργά ή γρήγορα το ανακαλύπτει ο θεατής. Μεγάλη χαρά που ντύνομαι έναν τέτοιο ρόλο. Είμαι σίγουρος πως θα τον έχω προίκα».
Μια περιγραφή σας και για τον Βάλεντιν;
«Ιδεαλιστής, αγωνιστής, εσωστρεφής. Δεν εμπιστεύεται εύκολα. Και, φυσικά, θυσιάζεται για τα ιδανικά του, όποτε και μόνο αυτό τον κάνει εξαιρετικό άνθρωπο και πολύ προοδευτικό. Υπέροχα γοητευτικός ρόλος».
Συναισθήματα, σκέψεις που πιστεύετε θα συνοδεύουν τον θεατή μετά το τέλος της παράστασης;
«Η αγάπη όταν είναι αληθινή μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Μπορεί να ενώσει τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Και μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο. Αυτό δεν μπορεί να μην το κουβαλήσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση. Βέβαια θα το καταλάβει και μέσα από σκληρές καταστάσεις που θα παρακολουθήσει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι και σκληρό αυτό το μοναδικό έργο».
Μια στιγμή της καλλιτεχνικής σας διαδρομής που ξεχωρίζετε, που αγαπάτε ιδιαίτερα;
«Το βράδυ που, μετά από τρία χρόνια αποτυχίας στις εξετάσεις για δραματικές σχολές, έμαθα ότι πέρασα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος».
Και μία δύσκολη;
«Μια, δυο συνεργασίες με ανθρώπους που δεν ταιριάζαμε καθόλου».
Καλλιτέχνες που έχετε ξεχωρίσει μέσα από συνεργασίες σας;
«Ποτέ δε μου άρεσαν αυτά τα καλλιστεία. Πώς να βγάλω εγώ τώρα τη Σταρ Ελλάς; Χωρίς να αδικήσω τις φιναλίστ. Εκτίμησα πολλούς ανθρώπους που βρήκα στον δρόμο μου και δεν έχει νόημα να αραδιάζω ονόματα, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους».
Ένας ρόλος που θα θέλατε να συναντήσετε;
«Θα τον δείτε όταν τον κάνω. Είμαι τυχερός άνθρωπος εγώ. Θα μου τα φέρει έτσι η ζωή, που θα παίξω ό,τι έχω στο μυαλό μου».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Οι συναντήσεις σε σπίτια με φίλους».
Κάτι που τη χαλά;
«Η άνοιξη».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Περπάτημα σε γρήγορο ρυθμό και για πολλά χιλιόμετρα».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«“Να ζήσεις παιδί μου, να ζήσεις”. Μου το είπε στα δεκαοκτώ μια αγαπημένη μου θεια που δεν είχε περάσει καλά στη ζωή της και από τότε το έβαλα μέσα μου και το κάνω. Ζω και ζω όμορφα, γιατί η ζωή είναι όμορφη».
Μια αγωνία σας;
«Να έχω δουλειά συνεχώς στο θέατρο».
Και μια ευχή σας;
«Να βρεθεί το φάρμακο για τον καρκίνο».
Μια εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό, αν φανταστείτε τον εαυτό σας, δέκα χρόνια μετά;
«Να περνάω τις στιγμές με την ίδια χαρά και αισιοδοξία, όπως τώρα. Α! και να μην έχω πολλές ρυτίδες. Α! και να μην παχύνω. Α! και… άστο μαζεύονται πολλά, οπότε ας πω να έχω την ίδια τρέλα και καλύφθηκα».
Να κλείσουμε με στίχους αγαπημένου τραγουδιού;
«Δεν έχω ένα μόνο αγαπημένο τραγούδι».
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Διασκευή – σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης
Σκηνικά – κοστούμια: Παύλος Ιωάννου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κοραής Δαμάτης
Ερμηνεύουν:
Μολίνα: Παντελής Καναράκης
Βάλεντιν: Παναγιώτης Κατσίκης
