Ελάχιστα διαφέρει η Νοσταλγία από την Πίστη – τα ζητήματα που απασχολούν τις σημαντικότερες ταινίες αυτής της εβδομάδας. Και αυτές είναι η «Νοσταλγία» του Μάριο Μαρτόνε και «Η χώρα του Θεού» του Χλίνουρ Πάλμασον, δυο ταινίες που δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. Η πρώτη, ένα μεθυστικό, μελαγχολικό νουάρ, γυρισμένο σε απαστράπτων σινεμασκόπ. Η δεύτερη, ένα Χερτζοκικής φύσεως οδοιπορικό, φιλμ μυητικού χαρακτήρα που έχει κάτι από τη στόφα ενός παλαιού, βόρειου μύθου.
Ο Πιερφρανσέσκο Φαβίνο πρωταγωνιστεί ως Φελίτσε. Φτάνει στη Νάπολη μετά από 45 περίπου χρόνια αυτοεξορίας, για λόγους που θα μας αποκαλυφθούν αργότερα. Έχει αφήσει στο μεταξύ πίσω του μια γεμάτη, πλούσια ζωή στο Κάιρο, όπου τον περιμένει με αγωνία η πανέμορφη σύζυγος του. Γύρνα πίσω γρήγορα, του λέει, ανησυχώ. Ο Φελίτσε όμως έχει έρθει να επισκεφτεί την ετοιμοθάνατη μητέρα του, καθώς και να συναντήσει φίλους παλιούς, να «σκαλίσει» τις μνήμες της εφηβείας του. Τόσο που σκέφτεται να επαναπατριστεί. Αποφασίζει να αγοράσει ένα σπίτι. Όμως, το παρελθόν του κρύβει σκοτεινές πτυχές, τις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσει. Πόσο έτοιμος γι’ αυτό μπορεί να είναι ένας ρομαντικός (άρα και ανίδεος) άνδρας; Στην πέρα για πέρα Ιταλική «Νοσταλγία», ο Μάριο Μαρτόνε υφαίνει, με μεγάλη δεξιοτεχνία, μια σκηνοθετική γραφή ανάμεσα στο νουάρ και την ηθογραφία, σε ένα φιλμ τρυφερό μεν, στιφό δε.
Γυρίζοντας στα 35 χιλιοστά τη «Χώρα του Θεού» (δηλαδή σε αληθινό σελιλόιντ, και όχι ψηφιακά), ο σκηνοθέτης Χλίνουρ Πάλμασον προσδίδει στην ταινία του μια αίσθηση δέους που δε θα μπορούσε να αναπαραχθεί διαφορετικά: Η εικόνα ενός ηφαιστείου που «βράζει», αποτυπωμένη σε αληθινό φιλμ, κουβαλά μια απόκοσμη, σχεδόν μεταφυσική χροιά, όπως ακριβώς συνέβαινε με τις ανάλογες εικόνες στο σινεμά του Βέρνερ Χέρτζοκ (έντονες ήταν οι μνήμες μου από το «Αγκίρε» αλλά και την «Καρδιά από γυαλί» όσο έβλεπα την ταινία). Ο μύθος μας τοποθετείται στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου ένας νεαρός Δανός ιερέας αναλαμβάνει να ταξιδέψει σε ένα απομακρυσμένο μέρος της Ισλανδίας και να χτίσει μια εκκλησία. Παράλληλα, επιθυμεί και να φωτογραφίσει τους ανθρώπους της – θα είναι ο πρώτος που θα το κάνει. Το ταξίδι όμως είναι δύσκολο και σκληρό. Και όταν «κουνιέται» η έννοια της πίστης, κουνιούνται και όλα τα υπόλοιπα μαζί. Και ναι, είναι βαθιά υπαρξιακό το «παιχνίδι» εδώ – αλλά και κινηματογραφικά συναρπαστικό!
Συγκινητικό το «Joyland» όπου ο νεότερος γόνος μιας παραδοσιακής οικογένειας από το Πακιστάν, ερωτικό χοροθέατρο και καταλήγει να ερωτεύεται μια δυναμική και φιλόδοξη τρανς. Ο «εθνίκ» διάκοσμος είναι αυτό που κάνει ξεχωριστό το φιλμ, να σας πούμε την αλήθεια – γιατί τα υπόλοιπα λίγο – πολύ τα έχουμε ξαναδεί, με το ίδιο ύφος και τους ίδιους ρυθμούς, ακόμα και στο Ελληνικό σινεμά. Θα μου πείτε, το ίδιο ισχύει και για ταινίες βυθισμένες στη μπαναλιτέ, σαν το περιπετειώδες «Εκτός ελέγχου» με τον Τζέραρντ Μπάτλερ σε ρόλο-μπαλαντέρ: Είναι και πιλότος, είναι και κομάντο, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα πιλοτάρει. Οπότε το ζήτημα είναι τι προτιμάς. Τέλος, οι φίλοι των anime μπορούν να γιορτάσουν την έξοδο του «Μπελ: Ο δράκος και η Πριγκίπισσα» που βγαίνει στα σινεμά και σε ιαπωνική βερσιόν με υπότιτλους.
