Όποιος έχει διαβάζει το «Hollywood Babylon» του Κένεθ Άνγκερ, ένα εξωφρενικό χρονικό κάθε σκανδάλου και κάθε κουτσομπολιού από τη λεγόμενη «Χρυσή εποχή του Χόλιγουντ» (1920 με 1930 για όσους ενδιαφέρονται), δεν πρόκειται να εκπλαγεί από την εναρκτήρια (ημίωρη!) σεκάνς της διαβόητης «Βαβυλώνας» του Νταμιέν Τσαζέλ όπου σχεδόν κάθε σεξουαλική διαστροφή βρίσκει το δρόμο της στη μεγάλη οθόνη σε ένα πανάκριβο, τρίωρο φιλμ αφιερωμένο όχι στο σινεμά, αλλά στη μυθική του διάσταση.
Ο σκηνοθέτης παίζει με όλα τα φιλμικά ιδιώματα της εποχής, εξυπηρετείται στο έπακρο από τις ερμηνείες του καστ (ιδίως του Μπραντ Πιτ), κοπιάρει συχνά τον Κεν Ράσελ, και σκορπάει περιχαρής τον προϋπολογισμό του σε μια ταινία που εκτροχιάζεται σχεδόν από την αρχή. Αν αυτό σας ακούγεται ενδιαφέρον, μη το φοβηθείτε. Αν όχι, μην το πλησιάσετε.
Από την άλλη, κανείς δε θα απογοητευτεί επιλέγοντας το «Πίσω από τις θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου που κάνει το ντεμπούτο της στη μεγάλου μήκους ταινία. Τρεις ήρωες, μια οικογένεια: Ο πατέρας, ψαράς και αγρότης, κάπου στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, πνιγμένος στα χρέη, αρχίζει να μεταφέρει μετανάστες με τη βάρκα του. Η μητέρα, νοικοκυρά και εκκλησάρισσα του χωριού, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως, άλλο ο λόγος του Θεού, και άλλο αυτοί που τον εκπροσωπούν. Η κόρη, αναζητά μια διέξοδο από μια ζωή που δε διαθέτει και πολλές. Οι ζωές και των τριών, κορυφώνονται σε ένα τραγικό γεγονός, που επαναπροσδιορίζει το δράμα που παρακολουθούμε, αλλά και τις ζωές τους για πάντα. Ταινία που δείχνει περίπλοκη σεναριακά, αλλά είναι τόσο στιβαρό και βέβαιο το σκηνοθετικό χέρι της Προέδρου που ξετυλίγεται «νεράκι» μπροστά στα μάτια μας, με ερμηνείες δυνατές (Στάθης Σταμουλακάτος, Λένα Ουζουνίδου, Ευγενία Λάβδα) και εξαίσια φωτογραφία από το Σίμο Σαρκετζή. Με βάση αυτά που έχω δει, δύσκολα θα δούμε καλύτερη ελληνική ταινία μέσα στη σεζόν.
H Ιρανική «Ιερή Αράχνη», έρχεται με περγαμηνές από την ξένη κριτική, και αποτελεί το χρονικό της καταδίωξης (αλλά και της δίκης) ενός μισογύνη serial killer από μια δημοσιογράφο που εντέλει τον «παγιδεύει» και τον παραδίδει στις αρχές. Προσωπικά, είδα ένα καθαρό exploitation, ένα φιλμ δηλαδή εκμεταλλευτικού χαρακτήρα, που απολαμβάνει εξίσου να φιλμογραφεί τόσο τα στυγερά φονικά του εγκληματία, όσο και τη δική του μαύρη μοίρα. Μην είμαστε υποκριτές.
