Πατέρας και κόρη, σε ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα κάπου στην Τουρκία, απολαμβάνουν τις διακοπές τους μαζί. Εκείνη είναι έντεκα ετών, και η ταινία εναρμονίζεται πλήρως με τη ματιά της: Η ταινία ξεκινά με πλάνα από μια mini-DV κάμερα που έχει βιντεοσκοπήσει. Κι εκείνη βλέπει, διακρίνει, αλλά δεν αντιλαμβάνεται πάντα τι συμβαίνει. Είναι ένα καλοκαίρι καθοριστικό, όπως και η ηλικία της, έτσι όπως κοντοστέκεται ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και τη θολή εφηβεία. Χωρισμένοι οι γονείς, αν και μάλλον διατηρούν μια ανθρώπινη σχέση, έστω και χάριν του παιδιού.
Η σκηνοθέτιδα Σάρλοτ Γουέλς, σε αυτή την πρώτη της απόπειρα στη μεγάλου μήκους ταινία, κατορθώνει να συντονιστεί με αυτή τη ματιά, να αναπαραστήσει δηλαδή αυτό το βλέμμα, αυτή τη ματιά, με μια συγκλονιστική πιστότητα που σε σφάζει με το βαμβάκι: Δεν έχουμε συνηθίσει βλέπετε ταινίες σαν το «Aftersun», ταινίες δηλαδή που δεν εκβιάζουν το δάκρυ σου, δεν χειραγωγούν τα συναισθήματα του, αλλά αφήσουν εσένα να προβάλεις στους ήρωες τις δικές σου αναμνήσεις, το δικό σου μετέωρο βήμα προς την ενηλικίωση. Βραβείο της Επιτροπής στο Δεκαπενθήμερο Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, άνετα ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα που είδα τελευταία, και μια αποκάλυψη στο πρόσωπο της μικρής πρωταγωνίστριας Φράνκι Κόριο που μου θύμισε τη μικρή Μίσα Μπάρτον του «Σκυλιά στη χλόη».
«Η συνομωσία του Καΐρου» έρχεται επίσης με βραβείο από τις Κάννες, αυτό του καλύτερου σεναρίου. Όλα ξεκινούν όταν ο νεαρός ψαράς Άνταμ κερδίζει μια θέση στο Πανεπιστήμιο Αλ-Αζχάρ, το επίκεντρο της εξουσίας του σουνιτικού Ισλάμ. Ο ενθουσιασμός του «φωτισμένου» φοιτητή «κόβεται» βήμα προς βήμα: Αρχικά, ο θρησκευτικός ηγέτης του πανεπιστημίου, και Μεγάλος Ιμάμης της χώρας, καταρρέει μπροστά στους μαθητές του. Ο θάνατος του θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας αλυσίδας γεγονότων που θα οδηγήσει στη δολοφονία ενός μαθητή – που ταυτόχρονα είναι και πληροφοριοδότης της αστυνομίας, η οποία ανησυχεί για τον ακραίο μουσουλμανικό πυρήνα που δείχνει να ευδοκιμεί στο Πανεπιστήμιο, μια ανησυχία που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, κρύβει πολλά πρόσωπα σε ένα κράτος διεφθαρμένο.
Βλέποντας αυτό το περίτεχνο πολιτικό θρίλερ, που αντλεί έμπνευση από τις κορυφές του είδους (αλλά και από το «Όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο, αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν να γυριστεί μια τέτοια ταινία σήμερα στη χώρα. Μια ματιά στο δελτίο τύπου της ταινίας με διαφώτισε: Ο σκηνοθέτης Ταρίκ Σαλέχ, σκηνοθέτης επίσης του καλοστημένου νουάρ «Κάιρο – εμπιστευτικό» θεωρείται εδώ και επτά χρόνια «ανεπιθύμητος» από την Κυβέρνηση, κι αν ξαναπατήσει το πόδι του εκεί, θα συλληφθεί αμέσως.
Άκρατα γοητευτικό το γαλλικό ντοκιμαντέρ «Η λεοπάρδαλη του χιονιού» (βραβευμένο με Σεζάρ ταινίας τεκμηρίωσης), παρακολουθεί την προσπάθεια του Βενσάν Μιιέ (από τους πιο διακεκριμένους φωτογράφους της άγριας ζωής) και του συγγραφέα Σιλβέν Τεσόν να εξερευνήσουν τις κοιλάδες του Θιβέτ, αναζητώντας την ακριβοθώρητη λεοπάρδαλη του χιονιού. Ανάμεσα στις σιωπές των παρατηρητών, αναδύεται ένας στοχαστικός τόνος που σε ηλεκτρίζει, καθώς οι εικόνες αποτυπώνουν στο έπακρο την εξερεύνηση όχι μόνο του άγριου τοπίου αλλά και της χαμένης αρμονίας αυτού του κόσμου. Βγαίνει επίσης και το παιδικό «Ο παπουτσωμένος γάτος 2», καθώς και η ελληνική «στρατιωτική» κωμωδία «Army Baby» για την οποία δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή.
