Ο Mike Hodges που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών (πλήρης ημερών που λένε), ήταν ο άνθρωπος που με το “Get Carter” το 1971 άλλαξε μια για πάντα το πρόσωπο της γκανγκστερικής περιπέτειας, που μέχρι τότε απλά ακολουθούσε πιστά το Χολιγουντιανό μοντέλο που είχε στηθεί από τη “χρυσή” δεκαετία του ’30. Τοποθετώντας τη δράση του στις εργατικές συνοικίες του Newcastle, ο Hodges έδωσε στο γκανγκστερικό φιλμ όλη αυτή τη βρωμιά που του έλειπε, αφαιρώντας τη glam πατίνα της παρανομίας (εδώ θα βρείτε και την πρώτη σκηνή τηλεφωνικού σεξ στην κινηματογραφική ιστορία).
Σπουδαίος σκηνοθέτης επίσης, επειδή όλο αυτό το glam που απαρνήθηκε, το επανατροφοδότησε στο “Flash Gordon” με τόση θέρμη που ανάθεμα αν θα ήταν ίδιες στην όψη οι ταινίες της Marvel χωρίς αυτό: Οι ταινίες της σειράς “Guardian of the galaxy” μα και αυτές του “Thor”, απλούστατα, δεν θα υπήρχαν αν δεν είχε προηγηθεί αυτό το ντελιριακό φιλμ που, παρά τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την παραγωγή του, δεν πήρε ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά. Ακόμα πιο σπουδαίος επειδή στο, κατ’ εμέ, αριστούργημα του, το “I’ll sleep when I’m dead” που γύρισε το 2003, ξανάπιασε τον Carter και τον “διασκεύασε” a la Brian Eno, παραδίδοντας μια ambient εκδοχή που ανέδειξε όλη αυτή την αβάσταχτη μελαγχολία του τελευταίου πλάνου του φιλμ του 1971, διακτινίζοντας την στο εύρος μιας ολόκληρης ταινίας.
Ακόμα και οι αποτυχίες του είχαν γούστο: Υπάρχουν κάποια gags στο “Morons from outer space” του 1985 που προκαλούν ακόμα εμφράγματα (το θέαμα ενός συναχωμένου αστροναύτη που… φτερνίζεται στο διάστημα, μετατρέποντας το τζάμι του κράνους του σε πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ), το “Croupier” που σύστησε στο φιλμικό σύμπαν τον Clive Owen είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά σκηνοθετικά comeback, ενώ είμαι από αυτούς που τους αρέσει πολύ και το “Καμιά προσευχή για τους πεθαμένους” με τον Μίκι Ρουρκ στο ρόλο ενός τρομοκράτη του IRA.
Εδώ, επιτρέψτε μου να γράψω κάτι πιο προσωπικό: Το περασμένο καλοκαίρι αναγκάστηκα να κόψω πέντε ταινίες από το πρόγραμμα του Midnight Express. Ήταν η πρώτη φορά που τα πράγματα δεν πήγαν κατά γράμμα, μας έκανε μεγάλη ζημιά κι εκείνο το “σπουδαίο” κυβερνητικό ΦΕΚ για τα θερινά – αλλά το Get Carter, που είχε επίσης προγραμματιστεί, αναβλήθηκε λόγω… κηδείας (ο θάνατος της Βασίλισσας Ελισάβερ “πάγωσε” κάθε εμπορική συναλλαγή με τη Γηραιά Αλβιώνα εκείνη την εβδομάδα, και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γι΄ αυτό). Του χρωστάω λοιπόν μια προβολή, σύντομα.
Μέχρι τότε, catch you later mr. Hodges.
