Το έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly, «Girls & Boys», σε μετάφραση – σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου και με πρωταγωνίστρια τη Δώρα Παρδάλη, ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά, και για λίγες μόνο παραστάσεις, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 7 μ.μ. στο Θέατρο 104 [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Μία γυναίκα γνωρίζει τυχαία τον μέλλοντα σύζυγό της σ’ ένα αεροδρόμιο. Ένας έντονος, παθιασμένος, τρελός έρωτας. Σύντομα αρχίζουν να φτιάχνουν την κοινή τους ζωή. Αγοράζουν σπίτι, χτίζουν καριέρες, κάνουν παιδιά – μία συνηθισμένη οικογένεια. Μέχρι που εκείνος αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τη δουλειά του, ενώ εκείνη απολαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερη επαγγελματική αναγνώριση. Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Τα πάντα αλλάζουν, παίρνοντας μία απροσδόκητη και εφιαλτική τροπή…
To «Girls & Boys» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Φεβρουάριο του 2018 στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Lyndsey Turner, με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan, σοκάροντας το κοινό και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.
Ένας συνταρακτικός μονόλογος για τη βία, την εξουσία, τις σχέσεις των δύο φύλων μέσα στη σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία.
Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου μίλησε μαζί μας.
Πώς «συναντηθήκατε» με αυτό το έργο του Kelly;
«Ήμουν σε αναζήτηση έργου για να σκηνοθετήσω χωρίς να έχω καταλήξει σε κάτι, για αρκετό καιρό. Κάποια στιγμή, τυχαία, διάβαζα μια συνέντευξη της Carey Mulligan, η οποία μιλούσε για τον μονόλογο αυτό που ερμήνευε στο Λονδίνο και, επειδή την εκτιμώ πολύ ως ηθοποιό, ένιωσα αμέσως την επιθυμία να τον διαβάσω. Όταν μου ήρθε το βιβλίο από την Αγγλία δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Το έργο είναι τόσο καλό και τόσο δίπλα στην καρδιά μου, που θυμάμαι να σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα να μην το έχω προσπαθήσει· οπότε ξεκίνησα τις διαδικασίες να το ανεβάσω».
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, όλο και περισσότερο, αυξάνονται τα θύματα της γυναικοκτονίας. Μπορεί η τέχνη να συνεισφέρει ώστε να εκμηδενιστούν αυτές οι εγκληματικές συμπεριφορές και σε ποιο βαθμό, κατά τη γνώμη σας;
«Πιστεύω ότι η τέχνη βοηθάει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους σε στιγμές να νιώθουν λιγότερο μόνοι. Με αυτό τον τρόπο, το άτομο παίρνει παρηγοριά και νιώθει ίσως κάποια συγγένεια με έναν συγγραφέα ή έναν χαρακτήρα ενός έργου, έστω και αν δεν τους γνωρίζει στην πραγματικότητα. Αυτό το αίσθημα συγγένειας μπορεί να ενισχύει τον κοινωνικό ιστό ανακουφίζοντας ίσως ένα “θύμα” ή ακόμη και αμβλύνοντας τις αιχμές ενός δυνητικού “θύτη”. Αμφιβάλω, όμως, ως προς το αν θα μπορούσε να φτάσει σε σημείο να εκμηδενιστούν, όπως λέτε, αυτά τα φαινόμενα. Για να φτάσουμε εκεί, χρειάζεται να κατοχυρωθούν αυστηρές ποινές που θα εφαρμόζονται και, σίγουρα, η απόδοση της δικαιοσύνης να γίνεται δημόσια και με τρόπο που να εξυγιαίνει την κοινωνία».
Σε μια κοινωνία που εξελίσσεται ραγδαία τι θέση μπορεί να έχει η πατριαρχία;
«Δυστυχώς, όταν λέμε πατριαρχία, ο καθένας εννοεί κάτι δικό του, οπότε καλό θα ήταν να ξεκινάμε από το τι σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη αυτή. Αλλά και για να είμαι ειλικρινής, με τα αστυνομικά ρεπορτάζ να είναι πιο μακάβρια από ποτέ, δεν ξέρω στην πραγματικότητα πόσο ραγδαία είναι αυτή η εξέλιξη. Οπότε, η πατριαρχία είναι εδώ. Εκφράζεται με άλλο τρόπο από ό,τι παλιότερα, είναι πιο υποδόρια αλλά εξακολουθεί να μας σχηματίζει -άντρες και γυναίκες- με πολλούς τρόπους».
Έχετε αισθανθεί ποτέ να αδικείστε σε οικονομικό επίπεδο σε σχέση με έναν άνδρα συνεργάτη;
«Φυσικά. Όταν ήμουν νεότερη αυτό συνέβαινε συχνά και όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Είναι αφάνταστο το πόσο εύκολα υποτιμάται στον χώρο ο λόγος και η παρουσία μιας γυναίκας. Μεγαλώνοντας, όμως, έμαθα να κρατάω μακριά μου τέτοιες συμπεριφορές, κατά το δυνατόν».
Έχετε ήδη ανεβάσει τη συγκεκριμένη παράσταση τρεις φορές, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία· αυτός ήταν ο λόγος που σας ώθησε να την ξαναπαρουσιάσετε ή υπάρχει και κάτι ακόμη;
«Η προσέλευση του κόσμου και τα καλά τους λόγια ήταν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους νιώθαμε ότι η παράσταση δεν έχει κάνει ακόμα τον κύκλο της. Το γεγονός ότι το έργο παραμένει τόσο επίκαιρο είναι μια θλιβερή σύμπτωση. Παραμένει, όμως, έτσι ανοιχτός ένας διάλογος για κάποια πολύ δύσκολα και δυσάρεστα θέματα που χρειάζεται να λύσουμε άμεσα, στον τρόπο που σχετιζόμαστε και επικοινωνούμε».
Μπορείτε να μας περιγράψετε τα συναισθήματα των θεατών, από την εμπειρία σας τα τελευταία τρία χρόνια;
«Τις περισσότερες φορές που έχει τύχει να έχω εικόνα ή να έχουν μιλήσει μαζί μας μετά την παράσταση ή και κάποιες μέρες αργότερα, φαίνεται να έχουν σοκαριστεί και να είναι συγκινημένοι».
Πρόκειται, επίσης, για μια παράσταση που ανέβηκε και έκανε επιτυχία λίγο πριν την πρώτη καραντίνα και συνεχίστηκε μέσα σε περίοδο πανδημίας με περιοριστικά μέτρα και απαγορεύσεις· τι συναισθήματα έχετε αποκομίσει από αυτήν την περίοδο;
«Το να ανεβάζεις μια παράσταση είναι ένα καλλιτεχνικό ρίσκο. Το να συνεχίζεται να παίζεται σε περίοδο πανδημίας και να έρχεται ο κόσμος να τη βλέπει είναι κάτι που δεν είχε ζήσει κανείς μας και αποτελεί, ομολογουμένως, και ένα εμπορικό ρίσκο. Εκείνο τον καιρό είχαμε πολύ άγχος αλλά και μεγάλη χαρά, ταυτόχρονα, που ο κόσμος συνέχισε να έρχεται. Νιώθεις διπλή ευγνωμοσύνη όταν το κοινό κάνει μια παραπάνω υπέρβαση για να σου δώσει τον χρόνο του, βλέποντας την παράστασή σου».
Επόμενα σχέδιά σας;
«Περιμένω με ανυπομονησία να εκδοθεί η μετάφρασή μου από την Κάπα Εκδοτική και να βρεθεί το επόμενο έργο που θα με συγκινήσει όσο το “Girls and Boys”».
