Ο Κένεθ Μπράνα αφιέρωσε ένα μεγάλο κομμάτι του «Μπέλφαστ» για να μας θυμίσει πόσο ωραία περνάμε στο σινεμά, η νέα ταινία του Σαμ Μέντες «Αυτοκρατορία του φωτός» διαδραματίζεται σε έναν κινηματογράφο τη δεκαετία του ’80, το πολυαναμενόμενο «Babylon» του Νταμιέν Τσαζέλ αναβιώνει τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ και η νέα ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «The Fabelmans», η πιο αυτοβιογραφική του, είναι ένα ερωτικό γράμμα στην έβδομη τέχνη: Ήρωας εδώ, ο μικρός Σάμι Φέιμπελμαν, που μεγαλώνει στη μεταπολεμική Αριζόνα με μια μεγάλη αγάπη, το σινεμά.
Είναι το πάθος του κινηματογραφιστή που τον οδηγεί στην ανακάλυψη ενός μεγάλου οικογενειακού μυστικού – γιατί υπάρχουν εκεί έξω και κάποια παιδιά που μόνο μέσα από το σινεμά αντιμετώπισαν την πραγματικότητα. Μια γλυκιά νοσταλγία διαπερνά το σενάριο του Σπίλμπεργκ και του βραβευμένου με Πούλιτζερ θεατρικού συγγραφέα Τόνυ Κούσνερ, νοσταλγία όχι μόνο για τα παιδικά χρόνια της αθωότητας, αλλά και για μια μυσταγωγία που μοιάζει να χάνεται.
Την ίδια στιγμή, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μας παρουσιάζει τον «Πινόκιο» του, άλλη μια μεταφορά του παραμυθιού του Κάρλο Κολόντι, καμωμένη εδώ με την τεχνική του stop-motion. Εδώ, ο δαιμόνιος κινηματογραφιστής πηγαίνει πίσω στο σινεμά του Γιαν Σβανκμάγιερ, φλερτάροντας με τον σουρεαλισμό. Όπως όμως στο σινεμά του τελευταίου, έτσι και εδώ, ο σουρεαλισμός υφίσταται μέσα στην πραγματικότητα, δεν δρα δηλαδή παράλληλα μ’ αυτήν, ενώ οι αντιφασιστικές νύξεις δένουν υπέροχα με το πρωτότυπο υλικό.
Αντιθέτως, αδιάφορους μας άφησε η νέα δουλειά του Λούκα Γκουαντανίνο «Bones and all», με ήρωες δυο περιθωριακούς και ερωτευμένους έφηβους που τυγχάνουν… κανίβαλοι. Ο Ιταλός σκηνοθέτης ξεσηκώνει την γήινη αφέλεια του Τέρενς Μάλικ (αναφερόμαστε στο «Badlands», το ντεμπούτο του μεγάλου σκηνοθέτη), και διανθίζει το στόρι του με βίαιες εκρήξεις για να μη βαριόμαστε, τίποτα όμως ουσιαστικό δεν αρθρώνεται – η μόνη που διασώζεται εδώ είναι η πρωταγωνίστρια Τέιλορ Ράσελ (ο Τιμοτέ Σαλαμέ ακόμα να μας πείσει για το μεγάλο ερμηνευτικό του ταλέντο).
Πάντως, η μεγάλη έκπληξη της εβδομάδας για μένα, είναι το ελληνικό «Τέλος χρόνου» του Λουκά Παλαιοκρασά, ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που παρακολουθεί τη σχολική χρονιά ενός Λυκείου στο Νέο Κόσμο – συμπεριλαμβάνεται και η κατάληψη του. Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω πως ο Παλαιοκρασάς κέρδισε τόσο την εμπιστοσύνη των καθηγητών όσο και των μαθητών: Δεν έχουμε δει ποτέ άλλοτε στο ελληνικό σινεμά την τόσο ρεαλιστική καταγραφή μιας αλήθειας που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Μόνο συγκλονισμένος φεύγεις από την προβολή της. (Κυκλοφορεί επίσης και το καρτούν της Disney «Παράξενος κόσμος»).
